Τι να κάνουμε…

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Η διαπλοκή είναι αλανιάρα, κοινώς ελευθερίων ηθών, που λέμε κι εμείς του κλασσικού. Τουτέστιν δεν έχει μπέσα, ήθος, αναστολές. Τα κάνει όλα και δεν σιχαίνεται. Με τρεις στόχους φυσικά: χρήμα, χρήμα, χρήμα. Και για να το πούμε πιο σωστά, το δικό σου χρήμα Έλληνα μου, μνημονιακέ δανειολήπτη.  Αυτό που χρωστάς και θα πληρώνεις για την επόμενη τριακονταετία. Μονίμως δε βρίσκεται σε αναζήτηση ευκαιριακών πολιτικών συντρόφων. Διότι η διαπλοκή, αδέρφια, για να κάνει τις δουλειές της, θέλει και τις άκρες της. Ως εξωθεσμική, χρειάζεται θεσμικούς νταραβεριτζήδες. Τους οποίους,

Δείτε τα εξώφυλλα και τα δελτία πως αλλάζουν αγάπες και προτιμήσεις. Φύγε εσύ, ελά εσύ. Πολλοί πρόθυμοι.

Τα δε «σπίτια» είναι πολλά. Άλλα λειτουργούν ως κανάλια, άλλα ως τράπεζες, τεχνικές εταιρείες και πάει λέγοντας.

Και στις άλλες χώρες υπάρχουν αυτά. Η Μαφία στην Αμερική ξεκίνησε ληστεύοντας βενζινάδικα,  πουλώντας προστασία σε μπαρ, μανάβικα και πόρνες. Ο Τζόνυ Τόριο ή Τζόνυ η «Αλεπού», ο Μέγιερ Λάνσκυ και τα άλλα νεοφιλελεύθερα παιδιά του «αμερικανικού ονείρου», ξεκινήσανε με το κουμπούρι, το στιλέτο και το ρόπαλο. Σήμερα οι απόγονοι τους ασχολούνται με δημόσια έργα, την αποκομιδή και διαχείριση απορριμμάτων. Κι αυτοί είχαν στο pay roll πολιτικούς, δικαστές και δημοσιογράφους. Σήμερα την προστασία στα μαγαζιά την πουλάνε νέα φυντάνια, Κοσοβάροι και άλλοι. Η αριστοκρατία του εγκλήματος όμως είναι πλέον καθεστώς με, σχετικά, καθαρά χέρια. Όμως εκεί, δεν είναι αυτοί οι κανόνας. Πως το λέγανε οι θεωρητικοί του μαρξισμού; Η πρωτογενής συσσώρευση γίνεται με εγκληματική πράξη. Δεν είμαι μαρξιστής, δεν συμφωνώ με τη γενίκευση, αλλά εν προκειμένω είχε δίκιο ο Κάρολος.

Εδώ, στο Gau του Νότου δεν ληστέψανε βενζινάδικα, ούτε το ρίξανε στην πορνοβοσκεία. Απλώς τρυπώσανε στα κενά των μπαταρισμένων θεσμών μας, βρήκανε και μια πρόθυμη στρατιά από ξελιγωμένους «προοδευτικούς» κι ενοχικούς «αστούς», δημοσιογραφούντες και κομματαρχαίους και στήσανε κατευθείαν τη μπίζνα, παραλείποντας τον κύκλο του αίματος. Δεν την στήνανε στις σκοτεινές αλέες να περάσει ο ανυποψίαστος Λαός για να του την δώσουν κατακέφαλα και να φύγουν τρέχοντας με το πορτοφόλι και το ρολόϊ. Ήταν αλλιώτικο κόλπο. Οι δουλειές επί χρόνια στηνόντουσαν σε γεύματα, κότερα και σε υπουργικά γραφεία. Προκαθορισμένο τίμημα, δέκα εκατομμύρια νοματαίοι για πελάτες, σικέ διαδικασίες και ναυαρχίδες των ΜΜΕ έτοιμες για όλα. Έτσι τα καλόπαιδα μας κουρεύανε με την ψιλή. Εμείς δανειζόμασταν, αυτοί τα παίρνανε και τα παίρνανε και ξαναπαίρνανε. Και τώρα πληρώνουμε.

Λοιπόν, θα μου πουν πάλι μερικοί, καλές οι διαπιστώσεις, αγαπητέ, πες μας όμως για την ταμπακιέρα. Η ταμπακιέρα λοιπόν, το δια ταύτα, εξ ου και ο λενινιστικός τίτλος, λέει πως πρέπει να ξανααποκτήσουμε επιτέλους κράτος. Πορευτήκαμε, όπως πορευτήκαμε με το κατσαπλιάδικο που στήθηκε από το 1981. Σε μερικούς δεν αρέσει, εξεγείρονται τα βαρέα προοδευτικά ανακλαστικά τους, οι ποταμοί αίματος