Θέσεις της ΔΑΚΕ στον κοινωνικό διάλογο

Η ΔΑΚΕ Ι.Τ. έχει καταρτίσει μια σειρά ρεαλιστικών και τεκμηριωμένων προτάσεων ( εναλλακτικών  και ισοδύναμων) που δεδομένων των συνθηκών, ανταποκρίνονται με επάρκεια στις ανάγκες τόσο του κόσμου της εργασίας όσο και της πραγματικής οικονομίας.

 Σε αυτήν την κατεύθυνση απορρίπτουμε κατηγορηματικά τη μονόπλευρη οπτική και τη δογματική εμμονή του Πρωθυπουργού στην αναποτελεσματική ιδεοληψία για δήθεν αύξηση της ανταγωνιστικότητας μέσα από την συρρίκνωση του εργασιακού κόστους.

Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να διασφαλίσει ότι η όποια μείωση θα περάσει στην πραγματική οικονομία και στην ανταγωνιστικότητα.

 Επίσης καταδικάζουμε ως ανεδαφική, αντεπιστημονική και κοινωνικά επικίνδυνη κάθε προσπάθεια διασύνδεσης ενδεχόμενων επιπρόσθετων οριζόντιων μισθολογικών περικοπών με τη μείωση της ανεργίας.

 Όπως προκύπτει άλλωστε από τα στοιχεία του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, κακώς αποδίδεται η επιδείνωση της ανταγωνιστικότητας (η αύξηση δηλαδή του σταθμισμένου μοναδιαίου κόστους εργασίας) στις απαιτήσεις των εργαζομένων. Αντίθετα, περίπου τα τέσσερα πέμπτα της επιδείνωσης ανταγωνιστικότητας τιμής, της ελληνικής οικονομίας, των ετών 2000 – 2009, οφείλονταν στις ανατιμήσεις της σταθμισμένης συναλλαγματικής ισοτιμίας και μόνο το ένα πέμπτο στην αύξηση των μισθών. Επίσης, επισημαίνεται ότι οι μισθοί στην Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία αυξήθηκαν με τον ίδιο περίπου ρυθμό με τον μέσο όρο των ανταγωνιστριών χωρών λαμβανομένων υπόψη και των διαφορετικών αυξήσεων της παραγωγικότητας, έτσι παρά την σχετική βελτίωση, το πραγματικό ετήσιο κόστος εργασίας στην Ελλάδα παρέμενε το 2009, σημαντικά χαμηλότερο από το αντίστοιχο στις πιο προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες: περίπου κατά 35% έναντι των χωρών της Βόρειας Ευρώπης, 25% έναντι της Γαλλίας και της Βρετανίας, περίπου 20% έναντι της Ιταλίας και της Ισπανίας.

 Ταυτόχρονα, ελάχιστη ήταν η συμβολή της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης που εφαρμόστηκε πιστά από την κυβέρνηση Παπανδρέου και τηρείται απαρέγκλιτα από την κυβέρνηση Παπαδήμου, στην μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας (άρα και στην βελτίωση της ανταγωνιστικότητας τιμής) διότι εκτός από τους μισθούς μείωσε και την παραγωγικότητα εργασίας. Αντίθετα μεγάλη ήταν η συμβολή της στην μείωση του ΑΕΠ, των πραγματικών αποδοχών των εργαζομένων (πάνω από 15,5%, την διετία 2010 -2011) και την αύξηση της ανεργίας.

 Την ίδια στιγμή  είναι τουλάχιστον υποκριτικό να αναζητά κανείς την όποια ελάχιστη αύξηση της ανταγωνιστικότητας τιμής μέσα από συνεχείς μισθολογικές περικοπές την ώρα που όπως προκύπτει από την σύγκριση του Εναρμονισμένου Δείκτη Τιμών Καταναλωτή με τον ΕνΔΤΚ με σταθερούς φόρους, από τις 4,7 μονάδες αύξησης του γενικού επιπέδου τιμών του 2010, οι 4 μονάδες είναι αποτέλεσμα της αύξησης των έμμεσων φόρων (ΦΠΑ, ειδικός φόρος κατανάλωσης στα καύσιμα, αυξήσεις σε διόδια και τέλη κυκλοφορίας, αύξηση των τιμολογίων των ΔΕΚΟ κτλ). Άρα, η ανταγωνιστική ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας αυτοϋπονομεύεται από την ασκούμενη οικον