Σύριζας: Ανεμομαζώματα… διαβολοσκορπίσματα…

Του Strange Attractor

Μπορεί το μικροσύμπαν της γειτονιάς μας να καίγεται, με ενδεχόμενο ακόμη και μια παγκόσμια (ίσως και πυρηνική) σύρραξη, μπορεί τα νοικοκυριά να βογκάνε από την ακρίβεια, μπορεί η «αγία οικογένεια» να αγοράζει ακόμη και διυλιστήρια(!!!!), όμως μερικά πράγματα μένουν σταθερά.

Πρώτον το συνεχιζόμενο χειροκρότημα στον Μωυσή από πλευράς ευνοημένων και κολλητών του Μαξίμου που κάνουν πάρτι με το κρατικό χρήμα και δεύτερον τα συνεχιζόμενα σουτ της μπάλας στην κερκίδα από πλευράς των «έγκυρων» ΜΜΕ μας, που αντί

Έτσι, εδώ και μήνες έχω βαρεθεί να ακούω για την «Κασσελιάδα», που από το τι ήπιε το πρωί ο Κεν, τι παπούτσια φορούσε στο τζόκινγκ ο Τάιλερ, και πόσο αγαπημένα είναι τα παιδιά, φτάσαμε στην ενδελεχή 24ωρη ανάλυση των εσωτερικών του Σύριζα, ο οποίος κινδυνεύει με διάσπαση και ίσως και εξαφάνιση.

Με διάφορους σοβαροφανείς πούρους αριστερούς, που οι μισοί την είχαν κάνει από το Πασόκ όταν αυτό εξαϋλώθηκε αναζητώντας καρέκλα στον χώρο της «ριζοσπαστικής» αριστεράς, να ξοδεύουν χρόνο και φαιά ουσία ως «συριζολόγοι» στο να μας αναλύουν πώς η ομάδα του τάδε δε συμφωνεί με τον ρεβιζιονισμό του Κεν, ή η ομάδα δείνα προτείνει την επιστροφή στις βασικές αρχές του μαρξισμού μέσα από τον οποίο θα αναπνεύσει το κόμμα και θα επιστρέψει η εμπιστοσύνη του λαού, μπλα μπλα…

Ποιο κόμμα ρε παιδιά και ποιος λαός;

Ένα συνονθύλευμα αλαφιασμένων άεργων επαναστατών του γλυκού νερού ήταν ο Σύριζας, αποτελούμενος από 13 συνιστώσες (μέχρι και Μαοϊκών), που με τη βοήθεια της οικονομικής κρίσης και της ενδεχόμενης χρεοκοπίας είδε φως και ξέφυγε από το 3%, έγινε κυβέρνηση με τη στήριξη του σοφού λαού και οδήγησε τη χώρα στα βράχια.

Κυβερνώντας με ψεύτικες υποσχέσεις για αυξήσεις, για απασχόληση, για σκίσιμο των μνημονίων, με τους ηγέτες του να μας λένε πως θα βαράνε τα νταούλια και θα χορεύει η μαντάμα στο Βερολίνο, ενώ παράλληλα θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν μέχρι και οι Κινέζοι. Μέχρι και τα διόδια θα καταργούσαν, μας έλεγαν (τα αύξησαν όλα).

Αυτές τις σαχλαμάρες λέγανε και ο σοφός λαός που τότε ήταν πικραμένος με τους «γερμανοντυμένους» σαμαροβενιζέλους μάσησε. «Δεν τους χρωστάμε, μας χρωστάνε» ούρλιαζαν στις πλατείες οι «αγαναΧτιστές» που έσπευσαν να ψηφίσουν τον σέξι Αλέξη για να μας σώσει.

Ακόμη και τότε που στήνονταν οι γέροι (μέσα στο λιοπύρι) στις ουρές των ΑΤΜ, ο σοφός λαός συνέχισε να τους πιστεύει δίνοντάς τους ξανά ένα 35% μπας και ολοκληρώσουν τη βουτιά προς τον όλεθρο.

Θυμάμαι ο ποταπός πώς έλιωνε στο κλάμα ο Σπίρτζης όταν ξεπουλούσε τα αεροδρόμια στους «κακοί κσαίνοι τοκογλύφοι» κι ο Σουηδός Σκουρλέτης δάκρυζε όταν έδινε κοψοχρονιά τη ΔΕΗ, με τον Τσακαλώτο και τον Κατρούγκαλο να στενοχωριούνται κόβοντας συντάξεις και μισθούς.

Ακόμη θυμάμαι και τον Τόσκα, που μας έλεγε να κάνουμε πως κοιμόμαστε αν μπουν διαρρήκτες στο σπίτι, τον Κουράκη, την κυρά Τασία και τα άλλα παιδιά (μαζί και η Σία η νύφη) να υποδέχονται τους «ικέτες» στα νησιά με χορούς και κεράσματα, παρέα με την Αντζελίνα Τζολί, όπως θυμάμαι να ανοίγουν οι φυλακές (ελέω Παρασκευόπουλου) και να κυκλοφορούν ελεύθεροι ακόμη και δολοφόνοι καταδικασμένοι τρις σε ισόβια, με Γεωργιανούς καλασνικοφόρους και άλλα λουλούδια να σιδερώνουν γιαγιάδες μέσα στο σπίτι τους για να κλέψουν τις συντάξεις τους.

Όμορφα χρόνια… αριστερά… με τη βούλα πάντα του σοφού λαού.

Ένας σοφός λαός, που σφυρηλατήθηκε τις περασμένες δεκαετίες, της δήθεν ευμάρειας, με διακοποδάνεια, καθηλωμένος και υπνωτισμένος από τη Ρούλα, τον Ψιψινάκη, τον Ανδρέα τον Μικρούτσικο, τον Χαϊκάλη, τη Μενεγάκη, τον Νότη και άλλους τέτοιους πνευματικούς τιτάνες.

Αυτούς τους «κολοσσούς» της (πραγματικής) τηλεοπτικής, και όχι μόνο, σύγχρονης παιδείας μας…

Ένας κόσμος πορτιέρηδων, υπεύθυνων δημοσίων σχέσεων σε μπαρ, πέρσοναλ τρέινερ, βιζιτούδων, τράπερ, μπράβων, νυκτόβιων και σιλικονούχων ανορεξικών ναρκομανών μοντέλων-ινφλουένσερ.

Οι τσαούσες της Ρούλας ενηλικιώθηκαν και έτσι δρέψαμε τους καρπούς τους, με αποτέλεσμα ο Τσε Παπάρα, που έζησε το όνειρο, αντί να σκίσει το μνημόνιο, όπως υποσχόταν, υπέγραψε ένα νέο, σαφώς πιο κατοχικό, πλην όμως με επίκεντρο τον άνθρωπο, όπως θα έλεγε κι ο σπινθηροβόλος Στρατούλης

Εξάλλου, ποιος νοιάζεται; Όπως συνήθιζαν να λένε οι συριζόπληκτοι: Σάμπως ο Αντωνάκης καλύτερος ήταν; Τουλάχιστον γλιτώσαμε από τα μέτρα Χαρδούβελη. Άγιο είχαμε…

Αυτός ήταν ο Σύριζας, που ένα στα δέκα απ’ αυτά που υποσχόταν αν έκανε θα σωζόμασταν, έλεγε ο λαός, και που σήμερα όλοι ανεξαιρέτως οι κήνσορες τον αναλύουν στα πάνελ, μέσα από βαρυσήμαντα άρθρα, με αφορμή το κακό που τον βρήκε.

Ποιο κακό;

Ο σοφός λαός, που κάποτε ψήφισε με δυο χέρια τον μνημονιοσκίστη και που για ευρωβουλή ψηφίζει μπαλαδόρους, μοντέλα και τραγουδιάρες, έκανε και πάλι το δημοκρατικό καθήκον του και ψήφισε για αρχηγό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον Ρικ Μάρτιν από το Μαϊάμι, ή αλλιώς τον Κεν Κάσελ, άσχετα αν δεν ήταν καν μέλος του κόμματος!

Γιατί; Διότι είναι όμορφος και είναι δηλωμένος γκέι. Ένας από εμάς δηλαδή. Ξέρει και καλά εγγλέζικα (όπως μου είπε η κυρά Σούλα η γειτόνισσα, που εδώ και μήνες ξέχασε τον Αργυρό, κι όλη μέρα ονειρεύεται τον Κεν).

Ο λαός μίλησε!

Τι άλλο χρειάζεται δηλαδή να είναι κανείς στις μέρες της πλήρους παρακμής που ζούμε, για να ηγηθεί ενός εν δυνάμει κυβερνητικού κόμματος;

Και τώρα κλαίνε όλα τα αριστερά αλάνια για το κακό που τους βρήκε, με κάποιους μαϊντανούς σελέμπριτις να γκρινιάζουν, διότι δε μπήκαν και αυτοί στο παιχνίδι της υποψηφιότητας, αφού ως φίρμες σίγουρα θα είχαν περισσότερες πιθανότητες από τον Παππά ή και τον Τζουμάκα, προκειμένου να αναλάβουν το κόμμα και να βαδίσουν μαζί με τον λαό προς την προκοπή του τόπου…

Έτσι, για μια ακόμη φορά δικαιώνονται ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης και άλλοι για τη γνώμη που είχαν για τις «δημοκρατικές» διαδικασίες και για τις επιλογές του εκάστοτε λαού, μιας και η εκλογή του Κεν λέει περισσότερα για το κριτήριο των ψηφοφόρων του παρά για τον ίδιο.

Και επειδή ενός κακού μύρια έπονται, βλέπουμε σήμερα τη λάιβ αποσύνθεση του μορφώματος αυτού που από μια παρέα ανερμάτιστων χαβαλέδων έφτασε κάποτε στο σημείο να μας κυβερνά.

Με πολλούς να ζητάνε την άμεση επιστροφή του γελαστού παιδιού, αφού σε σχέση με τον Κεν, ακόμη και αυτός (μπορεί και ο Πάντζας) φαντάζει σοβαρός statesman, άσχετα αν προσωπικά δεν τον θεωρώ (ούτε το 2011 που όλοι τον εξυμνούσαν) ικανό να ανταποκριθεί ακόμη και σε θέση βοηθού τυλιχτή σε γυράδικο…

Πάντως, ομολογώ πως σε κάτι βασικό έπεσα έξω.

Όταν έχασε ο Σύριζας το 2019 αγωνιούσα για το με ποιους θα γελάω στο εξής.

Δόξα τω Θεώ οι «άριστοι» με τις γρηγοράδες τους δε με άφησαν ούτε με αφήνουν να πλήξω.

Αλλά τώρα έχουμε ξανά μανά τους τσιρκολάνους συριζαίους, που τους βλέπω περίλυπους στα κανάλια να κλαίγονται για τη συμφορά που τους βρήκε αφήνοντας τον σοφό λαό να επιλέξει ηγέτη της αριστερής παράταξης την οποία διαχρονικά υπηρετούν με σεβασμό, ανιδιοτέλεια… μπλα μπλα…

Και το πιο αστείο όλων; Να τους γλεντάνε η ζουρλή με τον Μπαρουφάκη, χώρια τον Ανδρουλάκη, που δε συζητούν καν τυχόν συνεργασία με τα σούργελα, ενώ την ίδια ώρα όλοι εκείνοι οι πρώην μεγαλόσχημοι πασόκοι που εγκατέλειψαν το Πασόκ (σαν τα ποντίκια) όταν αυτό βούλιαζε, τώρα ψάχνουν τρόπο για να επιστρέψουν σε αυτό…

Το τελικό συμπέρασμα; Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα.

Ή αλλιώς «μας αφήνει χρόνους ο Σύριζας, οδεύοντας και αυτός προς το χρονοντούλαπο της ιστορίας»… κάτι δικά μου.

Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε…

ΥΓ- Τελικά θα πάει φαντάρος ο Κεν, έστω για 20 μέρες; Ερώτημα…

The post Σύριζας: Ανεμομαζώματα… διαβολοσκορπίσματα… appeared first on antinews.gr.