Συνένοχοι στο έγκλημα

Έχουμε τεράστιο πρόβλημα ως χώρα. Οπισθοχωρούμε ολοένα και περισσότερο σε επίπεδο συμπεριφοράς, θεσμών, σεβασμού στον διπλανό, στο κράτος, στους νόμους ή ακόμη και στον αντίπαλο.

Η πατρίδα έχει διολισθήσει σε μια κατάσταση κατά την οποία ό,τι πιο ανώμαλο θεωρείται κανονικότητα. Ο εθισμός του πολίτη στο μπάχαλο, σε ένα κράτος – χάος που δεν έχει καμιά σειρά, κανέναν κανόνα. Σα να συμβαίνουν πράγματα αλλού κι εμείς απλά τα παρακολουθούμε. Ο μιθριδατισμός που γράφαμε προ καιρού έχει επεκταθεί παντού.

Βάζουν βόμβα

στο Εφετείο και πυροβολούν με καλάσνικοφ έναν μεροκαματιάρη αστυνομικό και κάνουμε λες και δεν έχει συμβεί κάτι. Μαζί βεβαίως με τις ξεκάθαρες απειλές και τους εκβιασμούς της κυβέρνησης στο δικαστικό σώμα, δημιουργείται ένα σκηνικό στη Δικαιοσύνη που δεν συναντάται σε καμιά σοβαρή χώρα. Ίσως στην Κολομβία ή το Μεξικό να μην υπολογίζει κανείς την Αστυνομία και τους δικαστές.

Μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή χώρα όπως θέλει να λέγεται η Ελλάδα και είναι στο έλεος του κάθε τρομοκράτη ή του κάθε κουκουλοφόρου. Κι όμως, αυτό μας φαίνεται φυσιολογικό γιατί είναι καθημερινό φαινόμενο. Όπως φυσιολογικό είναι το γεγονός ότι μια… αριστερή κυβέρνηση φέρνει νόμο για να συλλαμβάνονται όσοι εμποδίζουν πλειστηριασμούς και όλοι χαίρονται με την απόφαση αυτή. Αν ήταν η ΝΔ που θα έκανε μια τέτοια ενέργεια θα είχε γκρεμιστεί το Σύνταγμα. Τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ψεκασμένοι περνάνε τέτοιους νόμους και όλα θεωρούνται καθημερινά. Κανείς δεν αντιδρά όπως κανείς δεν αντιδρά με την απαγόρευση της απεργίας. Οι συνδικαλιστές μούγκα, οι εργαζόμενοι κυνηγάνε το μεροκάματο και δεν ασχολούνται με απεργίες.

Επιτίθεται η κυβέρνηση σε θεσμούς όπως η Δικαιοσύνη, η Τράπεζα της Ελλάδος, η ΕΛΣΤΑΤ ή όποια ανεξάρτητη αρχή και γελάμε. Πολλάκηδες, Βαξεβάνηδες, Καρτεροί και λοιπά σκυλιά που αλυχτάνε, κάνουν απίστευτες, ανοίκειες επιθέσεις κι όμως, τους αντιμετωπίζουμε ως κάτι φυσιολογικό, ως κάτι που είναι καθημερινό οπότε δεν έγινε και τίποτε. Σε ποια χώρα του κόσμου συμβαίνει αυτό; Κι αν συμβαίνει παραιτείται ο πολιτικός και δεν διαλύονται οι θεσμοί. Ούτε βεβαίως στήνονται παράλληλα συστήματα, όπως παράλληλο τραπεζικό ή δικαστικό σύστημα.

Κάνουν παιχνίδια με τα εθνικά θέματα, προκαλούν το πατριωτικό αίσθημα του Έλληνα, παίζουν με την Θράκη, με το Σκοπιανό, με το Αιγαίο και δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να προχωρήσουν σε αυτοκριτική και αλλαγή στρατηγικής. Κολλημένοι με αριστερές ιδεοληψίες εθίζουν τους πολίτες σε πολιτικές μειοδοσίας που μικραίνουν τη χώρα μας σε όλα τα επίπεδα.

Ένας υπουργός, ο Γαβρόγλου βγάζει λάδι τους μπαχαλάκηδες των πανεπιστημίων κι ενοχοποιεί τις πρυτανικές αρχές κι εμείς το βρίσκουμε συνηθισμένο. Αντί, όλοι μας που στέλνουμε τα παιδιά μας να μάθουν πέντε δράμια γράμματα, να πουν στον υπουργό αυτόν «τι λες ρε καημένε, ποια είναι η δική σου δουλειά; Να καλύπτεις τους κουκουλοφόρους ή να τους πολεμάς με κάθε μέσο;

Αλλά δεν αντιδρούμε σε τίποτε, στον βρόμικο πόλεμο που είναι σε εξέλιξη εμείς παρακολουθούμε όπως οι θεατές στο Κολοσσαίο. Μας δίνουν αίμα και… σπέρμα κι εμείς απλά συνηθίζουμε, το εντάσσουμε στη φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, στην καθημερινότητα, το προσπερνάμε και όλα καλά. Πάμε για άλλα…

Όμως, δεν είναι έτσι. Πρόκειται για μια επικίνδυνη συνήθεια που θα καταστρέψει ότι απέμεινε στην Ελλάδα. Η οικονομική κρίση μπορεί να περάσει, αλλά η κρίση στην οικογένεια, την κοινωνία, τους θεσμούς, την πολιτική δεν πρόκειται να βελτιωθεί όσο όλοι μας σιγοντάρουμε σ’ αυτό το σκηνικό καφρίλας.

Δεν ξέρουμε αν η χώρα έχει πολλά περιθώρια για να αλλάξει. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Τα μνημόνια μπορεί να περάσουν, αυτό που δεν θα περάσει είναι ο ξεπεσμός της ελληνικής κοινωνίας.

Διαβάστε περισσότερα