Στο όνομα της «δίκαιης κοινωνίας» της Αριστεράς και με υπογραφή Κουφοντίνα...

Διαβάζω την είδηση στο διαδίκτυο μουδιασμένη:

''Περίπου δυο εβδομάδες μετά την εκκένωσή του, αντιεξουσιαστές ανακατέλαβαν κτίριο στα Εξάρχεια...''

Ύστερα, πιο κάτω, την αναδημοσίευση της ανάρτησής τους απ' την ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου:

''... ο κοινός αγώνας των καταπιεσμένων είναι απειλή για την εξουσία και αυτόν τον αγώνα αποφασίσαμε να στεγάσουμε ανακαταλαμβάνοντας κομμάτι από το 'χαμένο' έδαφος, αυτό της Μπουμπουλίνας 42. Θα τα πάρουμε όλα πίσω, γιατί είναι όλα δικά μας...''

Μορφάζω μελαγχολικά και γέρνω στην πλάτη της πολυθρόνας μου με μισόκλειστα

μάτια. Σχεδόν ασυναίσθητα ο νους μου τρέχει στο κείμενο του Ιονέσκο απ' το βιβλίο της Έκφρασης-Έκθεσης της Γ'Λυκείου. Με αφορμή αυτό είχα ζητήσει πριν λίγο καιρό απ' τα παιδιά του τμήματός μου να αναπτύξουν τα λόγια του Ντοστογιέφσκι για το νόημα της ανθρώπινης ζωής: ''Το μυστικό της ανθρώπινης οντότητας δεν είναι απλώς να ζει, αλλά να βρίσκει έναν λόγο ύπαρξης''...

Ήταν ένα απροσδόκητο θέμα, απ' αυτά που συνηθίζουμε να αποκαλούμε εμείς οι φιλόλογοι ''ελεύθερα'' και γι' αυτό τους έδωσα τη βοήθεια που μου ζητούσαν: ένα προφορικό σχεδιάγραμμα γύρω από τα ζητούμενα της ανάπτυξης.

Τους μίλησα για το υπαρξιακό πρόβλημα του ανθρώπου, το νόημα δηλαδή της ζωής, συνδέοντάς το με την αρχαία ελληνική σκέψη που ''είχε απορρίψει τον απλό βιολογικό κύκλο του ('ζην'), θεωρώντας δικαιωμένη την ανθρώπινη ζωή μόνο όταν ήταν εμπλουτισμένη με ουσιαστικό νόημα ('ευ ζην')''.

Φτάνοντας σ' ένα από τα ζητούμενα που ακολουθούσαν τη ρήση του Ρώσου συγγραφέα, αναφέρθηκα - μεταξύ άλλων - στους ανθρώπους εκείνους που διολισθαίνουν σε κάθε είδους ''υποκατάστατα'' των επιθετικών τους ορμέμφυτων ή σε ''τεχνητούς παραδείσους'', γιατί αδυνατούν να λύσουν το υπαρξιακό τους πρόβλημα.

Εκείνη ακριβώς η αναφορά μου στα ''υποκατάστατα'' στριφογύριζε τώρα στο μυαλό μου, γιατί υποδήλωνε έμμεσα τη φανατική ταύτιση του ανθρώπου με κάποια ιδέα ή δραστηριότητα, με κάποια ιδεολογία (συχνά κομματική) και, πιο σπάνια, αρρωστημένη, εμμονική, που οδηγεί στην πιο βίαιη έκφανση της βίας, την τρομοκρατία...

Έσφιξα τις γροθιές μου από αντίδραση στη σκέψη της και πήρα βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω. Με τον νου μου να τρέχει ασυγκράτητα, διέγραψα τον κύκλο του αίματος συμβολικά απ' τις εκρήξεις της βίας στην ελληνική κοινωνία, που δεν έχουν προηγούμενο. Ύστερα στάθηκα στους πρωταγωνιστές της, που στη θέση των ιδανικών έβαλαν τον κυνισμό και τον αμοραλισμό τους...

Σούφρωσα τα χείλη μου με αποτροπιασμό και μόνο στη σκέψη τους, όταν - σαν σε όνειρο - είδα να ξεπηδάει μπροστά μου το πρόσωπο ενός απ' αυτούς, ψυχρό, παγωμένο, ανέκφραστο, ύφος στυγνού δολοφόνου: το πρόσωπο του ''Λουκά'' της 17 Νοέμβρη!..

Σχεδόν ταυτόχρονα ζωντάνεψαν στη θύμησή μου οι δυσάρεστες στιγμές που έζησα στο άκουσμα της είδησης ότι κυκλοφόρησε το βιβλίο του απ' τον εκδοτικό Οίκο με τον οποίο συνεργαζόμουν...

5 Μαρτίου 2014, ημέρα Τετάρτη (αν θυμάμαι καλά). Ήμουν σπίτι ακόμα, γιατί είχα μάθημα τις τελευταίες ώρες, όταν άκουσα το θυροτηλέφωνο να χτυπάει δαιμονισμένα. Χλώμιασα στην ιδέα ότι ίσως ήταν κάτι κακό και άνοιξα την εξωτερική είσοδο χωρίς καν να δω ποιος είναι.

Ήταν μια φίλη συνάδελφος τελικά που ήρθε κρατώντας μια εφημερίδα μαζί με το τελευταίο βιβλίο μου, που είχε εκδοθεί πριν από έξι μήνες. Μιλούσε μπερδεμένα, μέσα στην έξαψή της, και - καθώς δυσκολευόμουν να την καταλάβω - ξεδίπλωσε την εφημερίδα στο τραπεζάκι του σαλονιού και είπε καγχάζοντας σε μελοδραματικό τόνο:

- Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται!!!.. Να, το βιβλίο σου, να και το δικό του!.. Τα συγχαρητήριά μου για τον Οίκο που διάλεξες!.. Από σήμερα θα πίνεις καφέ με τον εκδότη σου και τον Κουφοντίνα!!!..

Ήμουν όρθια, αλλά μια ξαφνική ζάλη με έκανε να καθίσω. Τα μάτια μου όμως δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν απ' το πρόσωπο της πρώτης σελίδας, που ανήκε στον κατά συρροή δολοφόνο της μεγαλύτερης τρομοκρατικής οργάνωσης που πέρασε ποτέ στην Ελλάδα.

Ένα ρίγος διέτρεξε τη ραχοκοκαλιά μου καθώς ψιθύριζα ξέπνοα τον τίτλο του βιβλίου του τρομοκράτη.

- ''Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη''...

Ήταν γροθιά στο στομάχι αυτή η συνεργασία για μένα, γιατί εξανέμισε την περηφάνια που ένιωθα μέχρι τότε συνεργαζόμενη με έναν απ' τους καλύτερους εκδοτικούς Οίκους στην Ελλάδα. Τι κρίμα όμως που όλα αυτά ανατράπηκαν δραματικά λίγες ώρες μόνο από την έκδοση του βιβλίου του... ''συναδέλφου'' αρχιτρομοκράτη...

Το μόνο παρήγορο που με καθησύχασε κάπως ήταν εκείνη η παράγραφος στην ανακοίνωση που έβγαλε ο εκδότης μου, που έλεγε μεταξύ των άλλων ότι ''... η έκδοση ενός βιβλίου δε σημαίνει ότι ο Εκδοτικός Οίκος συμμερίζεται ή ταυτίζεται με τις απόψεις των συγγραφέων...''

Όμως η αίσθηση πίκρας δεν έλεγε να καταλαγιάσει, πολύ περισσότερο μετά τη λιτή και ευθύβολη ανάρτηση του τότε δημάρχου Καρπενησίου Κώστα Μπακογιάννη (γιου του δολοφονημένου βουλευτή της Ν.Δ Παύλου Μπακογιάννη), που με έκανε να κλάψω από τη συγκίνηση:

''Ματωμένο βιβλίο, ματωμένα χρήματα. Να τα χαίρεστε...''

Ανακάθισα στην πολυθρόνα ανακλαδίζοντας τα πόδια μου που είχαν μουδιάσει και γύρισα τη ''σελίδα'' να δω τα γεγονότα της ημέρας. Το βλέμμα μου πέρασε απ' τα ελληνοτουρκικά στα οικονομικά κι ύστερα σκάλωσε στην αναδημοσίευση μια ανάρτησης απ' το facebook του Ρουβίκωνα:

''Μην ανησυχείτε κύριοι δε θα πυροβολήσουμε κανέναν. Αλλά να είστε σίγουροι πως οι αντιδράσεις σε περίπτωση που οι δικαστές πάρουν παράλογες και πέραν κάθε λογικής αποφάσεις θα είναι μαζικές και συνεχόμενες...''

Ειρμός ακατέργαστος, χωρίς στίξη. Λόγος γραμμένος από χέρι ψυχρό κι αποφασισμένο... Κάπου σε μια γωνιά του μυαλού μου ξύπνησαν μνήμες αλληλένδετες και α-χρονικές. Ο ''Λουκάς'' της 17 Ν έκανε βόλτα στο κέντρο της πόλης έχοντας στο πλευρό του ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Ρουβίκωνα. Ένας υγιεινός, απογευματινός περίπατος στην Αθήνα!

Οι εικόνες που μπλέκουν στη μνήμη μου γίνονται τώρα κατακόκκινες απ' το αίμα. Κάτω, κάποια μέτρα απ' το φανάρι της διασταύρωσης Καραγιώργη Σερβίας με την οδό Βουλής, κείτεται νεκρός απ' τις σφαίρες του αρχιτρομοκράτη ο 20χρονος περαστικός Θάνος Αξαρλιάν.

Κάπου αλλού, στο χάσμα του χρόνου, ο Νίκος Μομφεράτος και ο Τζώρτζης Αθανασιάδης της ''Απογευματινής'', ο Δημήτρης Αγγελόπουλος της ''Χαλυβουργικής'', ο Αλέξανδρος Μποδοσάκης της ''Εταιρείας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων'', ο εφοπλιστής Κώστας Περατικός στην οδό Φίλωνος στον Πειραιά...

Στην είσοδο της πολυκατοικίας της οδού Ομήρου, όπου στεγαζόταν το γραφείο του, κείτεται νεκρός, τρυπημένος απ' τις σφαίρες του ''φαρμακοχέρη'' της τρομοκρατικής οργάνωσης ο βουλευτής της Ν.Δ Παύλος Μπακογιάννης. Πιο πέρα, στην οδό Σόλωνος, ο διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος Μιχάλης Βρανόπουλος..., ο...., ο...., ο... Συνολικά 11 δολοφονίες σε διάστημα 15 χρόνων...

''Ο Δημήτρης Κουφοντίνας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 13 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή σε 11 δολοφονίες, ληστείες, εκρήξεις και συμμετοχή στη 17Ν. Έπειτα από έφεση, η καταδίκη του μετατράπηκε σε 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη...''

Στον νου μου περνούν φευγαλέα κάτι μονόστηλα για τη σχέση του ''Λουκά'' με τον ''Ρουβίκωνα'' και τους ''Πυρήνες της Φωτιάς''. Ύστερα, σχεδόν ασυναίσθητα, κάνει ένα πέρασμα βιαστικά από τις φυλακές του Κορυδαλλού, απ' όπου έβγαινε σε τακτά διαστήματα μέχρι πρότινος ''το πρώτο πιστόλι'' της οργάνωσης, προς μεγάλη χαρά των συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν πάντα στην πρωτοπορία...

''Δείχνουν απροκάλυπτα τη συμπάθειά τους σ' έναν ειδεχθή δολοφόνο'', σκέπτομαι ανατριχιάζοντας και συγκρίνω πικρά τους ήρωες των βιβλίων μου με τον αντιήρωα της ελληνικής τρομοκρατίας...

''Η βία είναι κι αυτή μορφή πάλης της Αριστεράς''; αναρωτιέμαι αναστατωμένη φέρνοντας στο μυαλό μου τις ιδεολογικές της απόψεις για εναλλασσόμενες μορφές πάλης και άσκηση του πολιτικού αγώνα με ειρηνικά ή βίαια μέσα...''

Χαμογελάω ειρωνικά στη σκέψη ότι οι αριστεροί που μας κυβερνούν είχαν καταδικάσει την απόπειρα δολοφονίας κατά του δικτάτορα Μαδούρο. Εκεί δεν υπήρχε ''επαναστατική βία'', αλλά ''αντεπαναστατική''... Η βία της Αριστεράς είναι καλή βία, με θετικό πρόσωπο, ενώ η άλλη με αρνητικό...

- Και το αίμα που χύθηκε επί δικαίων και αδίκων δε μετράει; Οι νεκροί μπορούν να γυρίσουν πίσω; θα ρωτούσε κάποιος αγανακτισμένος.

- Όπως φαίνεται, δυστυχώς, το αίμα των θυμάτων της τρομοκρατίας δε μέτρησε στο παρελθόν και δε μετράει ούτε στο παρόν της ελληνικής πραγματικότητας, θα του απαντούσα περίλυπη σκεπτόμενη την παθητική αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας. Κι αυτό σημαίνει ότι θα εξακολουθεί να συμβαίνει εκ μέρους των αριστερών τρομοκρατικών οργανώσεων που έχουν αναγορεύσει τη βία σε επαναστατική, για να την εξαγνίσουν απ' το αιματοβαμμένο περίβλημά της...

Μ' αυτήν την αντίληψη κοσμεί το πορτραίτο του Άρη Βελουχιώτη τον τοίχο δυο υπουργείων τουλάχιστον. Μ' αυτήν υπερασπίστηκαν τη 17Ν στη δίκη της οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ το 2003. Μ' αυτήν έκαψαν την Αθήνα το 2008 οι φίλοι και συνοδοιπόροι του βαφτίζοντας ''ταξικούς εχθρούς'' τους απλούς πολίτες που προσπαθούσαν αλαλιασμένοι να σώσουν τις περιουσίες τους.

Μ' αυτήν την αντίληψη υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται τα νόθα δημοψηφίσματα του Μαδούρο και την επαναστατική βία του, παραγνωρίζοντας τις... παράπλευρες απώλειες των εκατοντάδων θυμάτων του στους δρόμους της Βενεζουέλας. Μ' αυτήν κατήγγειλαν ως ''όργανα της παγκόσμιας αντίδρασης'' αυτούς που - υποτίθεται - πήγαν να τον δολοφονήσουν...

- Είναι παρανοϊκοί; θα ρωτούσε κάποιος δικαιολογημένα.

- Και ναι και όχι, θα του απαντούσα σκεπτόμενη το ''ιστορικό τους γονιδίωμα'' και συνδέοντας το ψυχοπρόβλημά τους με τις ιδεοληψίες και τις κοσμοθεωρίες τους, που κρατούν μακριά την Αριστερά απ' τη Δημοκρατία...

- Στ' αυτιά μου φτάνει κουδουνιστή η απίστευτη δήλωση - από το βήμα της Βουλής - του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστου Μπγιάλα:

- Τι να ενδιαφέρει έναν 17χρονο σήμερα ποιον σκότωσε ο Κουφοντίνας;

Τη συνδέω, ασυναίσθητα, με την παρατεταμένη σιωπή του Μαξίμου, που αρνήθηκε να την καταδικάσει, κι ανατριχιάζω...

- ''Γεννήθηκα 17Ν προφέρω συλλαβιστά τον αιματοβαμμένο τίτλο, που πλαισιώνεται απ' τους αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στο εξώφυλλο.

Νιώθω το αίμα μου να βράζει, να εξανίσταται στην εικόνα που σχημάτισα στο μυαλό μου με το που άκουσα την είδηση της μεταγωγής του Κουφοντίνα στις αγροτικές φυλακές του Βόλου.

- Ρουσφέτι -παρέμβαση άνωθεν..., σκέφτομαι αηδιασμένη, αφού οι εν λόγω φυλακές τείνουν να παίζουν το ρόλο της ''εξοχικής κατοικίας'' για τους κρατούμενους...

Ύστερα, μ' ένα αστραπιαίο flash back στο παρελθόν, η μνήμη μου φωτογραφίζει συνδυαστικά τις Πολάκειες απρέπειες με τον απροκάλυπτο αμοραλισμό των κυβερνώντων στο Μάτι, την υπεράσπιση των δικών τους παιδιών (του ''Ρουβίκωνα'') απ' τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, τα περιοδικά ξεσπάσματα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της βελτίωσης των συνθηκών ζωής των φυλακισμένων τρομοκρατών...

'' Όλα επιβεβαιώνουν αυτό που υποψιαζόμασταν πάντα'', σκέφτομαι: ''ότι οι έχοντες και κατέχοντες την εξουσία σήμερα 'συνομιλούν' και 'συναλλάσσονται', απ' τη μια, με τον βασικό εκτελεστή της 17Ν, ενώ στηρίζουν από την άλλη τον στυγνό δικτάτορα της Βενεζουέλας, που ευθύνεται για τη δολοφονία εκατοντάδων συμπατριωτών του!..

''Αυτή είναι η λογική της Αριστεράς και η 'δίκαιη κοινωνία' της, καταλήγω συμπερασματικά. Το μείζον είναι ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα, τα οποία 'στέκονται πάντα εμπόδιο στην πραγμάτωση των μεσσιανικών οραμάτων της αταξικής κοινωνίας', που φιλοδοξεί να οικοδομήσει''...

Μήπως τα λογάριασε, άραγε, για να τα λογαριάσει και τώρα; αναρωτιέμαι πικρά και με έναν βαθύ αναστεναγμό σύρω τα δάχτυλά μου στα πλήκτρα και κλίνω τον υπολογιστή μου με την αφή κρατώντας στη μνήμη μου την μόνη αισιόδοξη εικόνα που πρόλαβα να δω τελευταία: Αυτήν του Στέφανου Τσιτσιπά, που κέρδισε τον τελικό του Estoril Open και πανηγύριζε αγκαλιά με την ελληνική σημαία τον τρίτο τίτλο στην καριέρα του...

Διαβάστε περισσότερα