Προς «μπαχαλοποίηση» των Πανελλαδικών

Σε μια – δύο εβδομάδες 110.000 νέοι γνωρίζουν ότι θα δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις διεκδικώντας μια θέση στα πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Προετοιμάζονται πυρετωδώς, ξενυχτάνε, πληρώνουν ένα σκασμό λεφτά για φροντιστήρια, αγωνιούν μαζί με τις οικογένειές τους.

Από σήμερα έχουν κι ένα λόγο παραπάνω να το κάνουν. Τα συνδικαλιστικά όργανα των καθηγητών πρότειναν απεργία

- Εικοσιτετράωρη απεργιακή κινητοποίηση την πρώτη ημέρα των πανελλαδικών εξετάσεων (17 Μαΐου), με τη μορφή 3ωρης Πανελλαδικής στάσης εργασίας (8 – 11 πμ) και 3ωρης στάσης εργασίας από τις ΕΛΜΕ (11 πμ – 2 μμ).

- Πενθήμερη απεργιακή κινητοποίηση από Δευτέρα 20 Μαΐου έως Παρασκευή 24 Μαΐου.

Οι ΔΑΚΙΤΕΣ λοιπόν, μαζί με τους υπόλοιπους, προτείνουν «μπαχαλοποίηση» των Πανελλαδικών με βασικό τους αίτημα την… υποβάθμιση της Παιδείας. Βεβαίως, όλη την προηγούμενη χρονιά αλλά και από το 2009 γενικότερα δεν υπήρχε υποβάθμιση. Δεν είχαν προβλήματα τα σχολεία και δεν υπήρχαν ελλείψεις παντού.

Οι καθηγητές θυμήθηκαν να κάνουν πόλεμο μόλις ανακοινώθηκε η αύξηση των ωρών εργασίας. Τότε κατάλαβαν ότι υποβαθμίστηκαν τα σχολεία της χώρας.

Σε κάποιο κανάλι σήμερα μιλούσε ο γραμματέας της ΟΛΜΕ, Θέμης Κοτσιφάκης. Παλιά στο ΚΚΕ και στον Συνασπισμό, γενικά κινούμενος στο χώρο της Αριστεράς ο κ. Κοτσιφάκης είπε με βεβαιότητα ότι θα γίνουν απεργίες και ότι δε θα περάσει το γενικότερο σχέδιο της κυβέρνησης για την αξιολόγηση. Όταν τον ρώτησε κάποιος αν θα πρέπει το αποτέλεσμα της αξιολόγησης να λαμβάνεται υπ’ όψη στην ανέλιξη του καθηγητή σε θέσεις προϊσταμένων εκπαίδευσης ή καθηγητών είπε ρητά και κατηγορηματικά ΟΧΙ, επειδή, υποστήριξε, ότι δε συμβαίνει αλλού.

Δε συμβαίνει δηλαδή η αξιολόγηση, αν είναι καλός ένας καθηγητής ή κακός να μετρά στο πώς θα εξελιχθεί αργότερα.

Σας αρέσει η αξιολόγηση όπως γίνεται σήμερα, με κομματικά κριτήρια, ρώτησε άλλος; Μούγκα ο συνδικαλιστής ή πέταξε κάτι του τύπου ότι με τη συνέντευξη θα μπαίνουν κομματικά κριτήρια.

Τον ξαναρώτησαν: Συμφωνείτε με το γεγονός ότι 4.500 εκπαιδευτικοί είναι αποσπασμένοι σε κομματικά και υπουργικά γραφεία, σε γενικές γραμματείες και βιβλιοθήκες και κάνουν δουλειά γραφείου αντί να είναι στις τάξεις;

Καμιά απάντηση. Αν κάποιος μέσα σε μια νύχτα έπαιρνε όλους αυτούς τους αποσπασμένους και τους ξεβόλευε, βάζοντάς τους στην τάξη για να γεμίσουν τα πράγματι μεγάλα κενά, τι θα απαντούσε άραγε η ΟΛΜΕ;

Αν υπήρχε κάποιος να ελέγξει πώς το 10% των εκπαιδευτικών, σύμφωνα με μερικούς γύρω στις 15.000 άτομα, δεν εργάζονται στα σχολεία που έχουν διοριστεί επειδή επικαλούνται ψυχολογικά προβλήματα, οι συνδικαλιστές τι θα έκαναν; Γιατί τόσα χρόνια δεν κάνουν απεργίες για τους συναδέλφους τους που τους κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα;

Γιατί ο έντιμος, δουλευταράς καθηγητής να είναι υποχρεωμένος να δουλέψει περισσότερο επειδή κάποιοι «συνάδελφοι» περνάνε ζωή και κότα στα γραφεία ή στο σπίτι αλλά πληρώνονται κανονικά; Γιατί ποτέ δεν έγινε απεργία γι’ αυτό το φαινόμενο;

Είναι πολλά τα θέματα που μπορεί κανείς να θίξει για τους εκπαιδευτικούς. Όμως, είναι μεγαλύτερο το πρόβλημα των συνδικαλιστών – εκπαιδευτικών που υπερασπίζονται μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος, ακόμη και κρατώντας σε ομηρεία 110.000 οικογένειες, τα κεκτημένα τους. Κεκτημένα που σε άλλες εποχές μπορεί να ήταν αποδεκτά, αλλά όταν η Ελλάδα είναι σε πόλεμο δεν μπορούν να υπάρχουν. Φτάνει πια όλη αυτή η υποκρισία.