Πόλεμος στην Ευρώπη: Και τώρα κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε

Επειδή «άλλαξαν τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες», όπως γράφει ο ποιητής, «μας κάνουν χάρη, που μας ανέχονται και που γελάσαμε, και τώρα δημόσια θα 'χουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες».

Και ανέλαβαν να παίξουν τον ρόλο των «γνωριζόντων» κατ' αρχήν ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που επανέκαμψε με μάλλον πολύ μεγάλες πολιτικές - πολιτειακές φιλοδοξίες, και ήταν εκείνος που το 2014 ήταν από τους πρώτους υπουργούς Εξωτερικών που έσπευσε στο Κίεβο για να συμπαρασταθεί στη νέα

Έτσι, σήμερα καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να πείσουν τον ελληνικό λαό να παράσχει τη συναίνεσή του στην άμεση εμπλοκή της Ελλάδας σε πολεμικές περιπέτειες υπέρ της Δύσης και κατά της Ρωσίας.

Λες και είναι υποχρεωμένοι οι Έλληνες να πάρουν το μέρος του μεν ή του δε. Λες και δεν έχουν πλούσια πικρή εμπειρία από τις περιπέτειες που έχει περάσει ο Ελληνισμός εξαιτίας της πρόσδεσής του στα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων. Λες και πρέπει ντε και καλά να πάρει, και τώρα, το μέρος της Ουάσιγκτον ή της Μόσχας. Υπέρ του «σωστού» ή του «λάθους» ιμπεριαλισμού.

Φαίνεται πως, όπως άπαντες, απολογητές της Δύσης ή της Ανατολής, ζουν ακόμα στην εποχή του «αγγλικού», «γαλλικού» και «ρωσικού» κόμματος. Μόνο που με τέτοια μυαλά και εξαρτήσεις, ζημιωμένη βγαίνει μόνο η χώρα, της οποίας μόνιμο «δόγμα» τις τελευταίες δεκαετίες -υποτίθεται- είναι η «πολύπλευρη εξωτερική πολιτική».

Νέος Ψυχρός Πόλεμος

Στην πραγματικότητα, βέβαια, για Μητσοτάκη, Βενιζέλο και λοιπούς άλλους απολογητές αυτής της άποψης, η «σωστή πλευρά» της ιστορίας είναι η αμερικανική. Εξάλλου, γι' αυτό εδώ και καιρό η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια απέραντη αμερικανική βάση.

Άλλωστε, πίσω από τις αμερικανικές ντιρεκτίβες αναγκάστηκαν να στοιχηθούν μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες. Η καθεμιά επιδιώκοντας να αποσπάσει οφέλη για λογαριασμό της ή να χάσει όσο το δυνατόν λιγότερα.

Και σε αυτό, οι ΗΠΑ πρέπει να ευγνωμονούν τελικά τον Βλαντιμήρ Πούτιν που, με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, κατάφερε να στρέψει ακόμα και τους πλέον διστακτικούς Ευρωπαίους, όπως οι Γερμανοί να ευθυγραμμιστούν με την Ουάσιγκτον για τους δικούς τους λόγους εθνικών συμφερόντων.

Το ελληνικό «σύστημα» της ελίτ, δια των εκπροσώπων του, Μητσοτάκη και Βενιζέλο, άφρον και δίχως να έχει καμία ανεξάρτητη εθνική πολιτική, υποτάσσεται τυφλά στις άνωθεν εντολές, και καλεί τον ελληνικό λαό, σε μια περίοδο που διαμορφώνονται οι νέες διαχωριστικές γραμμές ενός «νέου Ψυχρού Πολέμου», να διαλέξει στρατόπεδο.

Θέατρο σκιών

Διαχειρίζεται, δηλαδή, και αυτή την κρίση με τον ίδιο πρόχειρο, χαοτικό και εθνικά επικίνδυνο τρόπο που διαχειρίστηκε την πανδημία του κορονοϊού, τα μεγάλα εθνικά ζητήματα, την ενεργειακή «κρίση», τα οικονομικά προβλήματα, ακόμα και τα πιο απλά όπως είναι ο χιονιάς, οι πλημμύρες και οι πυρκαγιές, πέρυσι το καλοκαίρι.

Και, βέβαια, βλέποντας να χάνει το «εκλογικό έδαφος» κάτω από τα πόδια του, εξαιτίας των συσσωρευμένων χρόνιων προβλημάτων στη χώρα μας, αυτών που εκδηλώθηκαν τα τελευταία χρόνια κι αυτών που έρχονται, επιχειρεί να κατασκευάσει το προπαγανδιστικό αφήγημα ότι για όλα τα κακά που έχουν βρει την Ελλάδα τη μια φταίει ο πόλεμος, την άλλη ο κορονοϊός, ο «στρατηγός άνεμος», και πάει λέγοντας.

Την ίδια στιγμή, όμως, αποδεικνύεται ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Ενώ σημειώνονται κοσμοϊστορικές αλλαγές, η κυβέρνηση ασχολείται με τη μικροπολιτική.

Τον Κ.Μητσοτάκη τον ενδιαφέρει πως θα ψαλιδίσει τον «δελφίνο» για πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, Νίκο Δένδια, και ο υπουργός Εξωτερικών, ο οποίος, όπως λέγεται βρίσκεται σε κατάσταση νευρικής κρίσης, εξαιτίας των άστοχων κινήσεων και δηλώσεών του το τελευταίο διάστημα για το «Ουκρανικό», την έχει δει σχεδόν... Ελευθέριος Βενιζέλος.

«Με παραλληλίσατε, ως στόχο με τον οποίον έπρεπε να προσμετρηθώ εγώ ή ο πρωθυπουργός, τον Ελευθέριο Βενιζέλο; Αυτό μας είπατε; Ότι δεν είμαστε στο ιστορικό ύψος του Ελευθερίου Βενιζέλου;», είπε προ ημερών στη Βουλή, απαντώντας στις επικρίσεις της αντιπολίτευσης. Και πρόσθεσε: «Αυτό, αν με ρωτάγατε, θα σας το αναγνώριζα αμέσως».

Λίγη «σεμνότης και ταπεινότης», κατά πως έλεγε μια άλλη ψυχή της ΝΔ και πρωθυπουργός παλιότερα, δε βλάπτει. Εδώ, το υπουργείο Εξωτερικών, του οποίου ηγείται ο Ν.Δένδιας, στάθηκε ανίκανο να κρατήσει στην Ουκρανία τον Έλληνα πρέσβη στο Κίεβο, ο οποίος, ενώ ζητούσε να μείνει στη χώρα, σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, του έδωσε εντολή να φύγει από αυτήν.

Και εμφανίζεται τώρα ο Ν.Δένδιας, με το επικοινωνιακό προφίλ του Κολοκοτρωναίου που φιλοτέχνησε μετά την κόντρα του με τον Τσαβούσογλου στην Άγκυρα, να λέει ότι, ε, μπορεί και να μην είναι ο νέος Ελευθέριος Βενιζέλος, αλλά δεν απέχει και πολύ από το να γίνει!

Ας λύσει πρώτα τις μικροκομματικές διαφορές του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και μετά, αν ξέρουν το αντικείμενο, ας ασχοληθούν ως κυβέρνηση με τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου και τα μεγάλα εθνικά θέματα.

Κάτω οι σημαίες

Αν καλείτο σήμερα να επιλέξει ένας Έλληνας ή οποιοσδήποτε πολίτης στη Δύση ή στην Ανατολή σε ποιο στρατόπεδο θα ενταχθεί, με βάση την πρωτόγονη ισοπεδωτική προπαγάνδα της Δύσης και της Μόσχας, θα ήταν σαν να επέλεγε ανάμεσα στον Χίτλερ και τους μπολσεβίκους.

Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Δύσης παρουσιάζει τον Πούτιν ως τον διάδοχο της ΕΣΣΔ, παρ' ότι ο ίδιος κατήγγειλε τον Λένιν ότι είχε χαρίσει την Ανατολική Ουκρανία στην Ουκρανία. Και ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Ρωσίας παρουσιάζει την Ουκρανία ως ένα «ναζιστικό» κράτος. Και κατ' επέκταση, τους υποστηρικτές της, ως «φιλο-ναζί».

Προφανώς, δεν ισχύει ούτε το ένα ούτε και το άλλο. Πρόκειται για κάλπικα διλήμματα. Ο Πούτιν μοιάζει με «νέο τσάρο» που θέλει να ξαναπάρει πίσω κάτι από αυτά που έχασε η ρωσική αυτοκρατορία. Και κυρίως την Ουκρανία που είναι περιοχή - κλειδί. Η Δύση, από τη μεριά της, επιδιώκει να πάρει αυτή την περιοχή - κλειδί, προκειμένου να ελέγξει ολόκληρη την Ευρασία.

Και κατόπιν, ακολουθεί η Κίνα. Άραγε, οι απολογητές της «σωστής πλευράς της ιστορίας» τι θα πουν, όταν τους ζητήσουν επιτακτικά να διαρρήξει η Ελλάδα τους δεσμούς της με την Κίνα; Ως γνωστόν, ήδη η Αθήνα έχει υποκύψει σε ισχυρές πιέσεις προκειμένου να μειώσει σημαντικά τα οικονομικά πάρε δώσε με το Πεκίνο.

Η σωστή πλευρά της ιστορίας δεν είναι ούτε ο Πούτιν, ούτε η Ουάσιγκτον. Το δίλημμα «με τη δημοκρατία ή με την απολυταρχία» είναι κάλπικο. Ένα φτηνό προπαγανδιστικό εφεύρημα.

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα

Ο Πούτιν δεν είναι ο «Κόκκινος στρατός» που βάδιζε προς το Βερολίνο κατά των ναζί. Ίσα ίσα που, παρ' ότι θέλει να παραλληλίσει τον απελευθερωτικό ρόλο του «Κόκκινου στρατού» με την εισβολή στην Ουκρανία, το μόνο που πετυχαίνει, είναι να προσβάλλει μια μεγάλη ιστορική στιγμή.

Ούτε, όμως, και η Δύση δικαιούται δια να ομιλεί και να εμφανίζεται ως άλλος ο βασιλιάς Αρθούρος με το «ιερό δισκοπότηρο» της δημοκρατίας. Την είδαμε την εκστρατεία της Δύσης και του «κυκλώματος» Τζορτζ Μπους τζούνιορ στο Ιράκ για τον εκδημοκρατισμό της Μέσης Ανατολής. Πόλεμοι, φτώχεια, προσφυγιά, πόνος, νεκροί, Αραβικές Ανοίξεις, κατακερματισμός κρατών και στο τέλος εγκατάλειψη «συμμάχων» όπως στο Αφγανιστάν.

Ουδείς δικαιούται να προσπαθεί να παγιδεύσει τον ελληνικό λαό σε ψυχροπολεμικές «λογικές». Εξάλλου, οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά τις καλές αλλά και τις ολέθριες πτυχές της ένταξής τους στη «σωστή πλευρά της ιστορίας». Στις εκάστοτε Δυτικές «συμμαχίες».

Μήπως να θυμίσουμε στους κάθε λογής ανιστόρητους ότι η «σωστή πλευρά της ιστορίας» ήταν εκείνη που ανέχθηκε τον Αττίλα, αν δεν του άνοιξε την πόρτα, στην Κύπρο; Αυτή η «σωστή πλευρά» των Αγγλογάλλων «συμμάχων» της Αντάντ δεν ήταν που οδήγησε στη μικρασιατική καταστροφή; Αυτή (η γαλλική) δεν ήταν που έσπρωξε την Ελλάδα (Ελευθέριος Βενιζέλος) στην εξευτελιστική, αποτυχημένη εκστρατεία της Κριμαίας;

Ο ελληνικός λαός έχει βγάλει τα συμπεράσματά του εδώ και πολλά χρόνια. Κι ας προσπαθούν κάποιοι -ολίγιστοι «γνωρίζοντες»- να τον κάνουν να τα ξεχάσει.

Ουδείς ξεχνά ότι, όπως η ρωσική εισβολή βαφτίστηκε «ειρηνευτική αποστολή», το ίδιο και η Τουρκία ονόμασε την εισβολή της στην Κύπρο, «ειρηνευτική». Το ίδιο οι ΗΠΑ, με ψευδή μάλιστα στοιχεία για τα «χημικά του Σαντάμ», ονόμασαν την εισβολή τους επιχείρηση για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και καταστροφής των όπλων μαζικής καταστροφής.

Βαλκανική «μπαρουταποθήκη»

Τα ίδια, βέβαια, και στην πρώην Γιουγκοσλαβία, η ΝΑΤΟϊκή «επέμβαση» έγινε για «ανθρωπιστικούς λόγους». Ανεξαρτήτως εάν πράγματι γίνονταν σφαγές στη Βοσνία ή οι Αλβανοί του Κοσόβου δέχονταν επιθέσεις, το αποτέλεσμα που ακολούθησε, ήταν η διάλυση κρατών, ολόκληρων περιοχών, χωρίς μάλιστα να έχει επέλθει έως τώρα η σταθερότητα.

Έτσι σήμερα, ειδικά μετά την Ουκρανία, τα Βαλκάνια (Βοσνία, Κόσοβο, Σκόπια) βρίσκονται με τεράστια ανεπίλυτα προβλήματα, ενώ επανέρχονται οι φόβοι που προκαλεί εδώ και αιώνες αυτή η «μπαρουταποθήκη». Κι όλα αυτά μέσα στην Ευρώπη, δίπλα στην Ελλάδα.

Στον θίασο μόνο ως φαντάσματα

Και έρχονται τώρα οι κάθε λογής «αδιάβαστοι» να κάνουν μάθημα στον ελληνικό λαό και να του πουν ότι η ιστορία, η πολιτική και οι διεθνείς σχέσεις είναι ή άσπρο ή μαύρο.

Προ ημερών, ο Έλληνας υπουργός Άμυνας, ο οποίος το 2019, όταν τουρκικά πολεμικά και ερευνητικά σκάφη έπλεαν εντός της κυπριακής ΑΟΖ, έλεγε ότι τα «νερά» εκεί είναι «αμφίσημα», ως αντ' αυτού υπουργός Εξωτερικών, βγαίνει με ύφος γεωπολιτικού Καρδινάλιου Ρισελιέ -ή το λιγότερο Κίσινγκερ- να πει στον ελληνικό λαό για τον νέο, «σωστό γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας».

Άραγε, ουδείς εξ αυτών των «φωστήρων», επιπέδου «νηπιαγωγείου Διπλωματίας», δε διδάσκεται από την πρακτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών της Δύσης έναντι της Τουρκίας και απέναντι στη Ρωσία; Δεν αντελήφθησαν ακόμη ότι η «σωστή πλευρά της ιστορίας» είναι που έριξε τη χώρα στα μνημόνια της φτώχειας και της γεωπολιτικής υποχώρησης σε μια επικίνδυνη περιοχή, με γείτονα την Τουρκία;

«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα», που' λεγε κι ο ποιητής, ένα «συστηματάκι» της ελίτ που κατέστρεψε τη χώρα, προσμένουν «ίσως, κάποιο θάμα», υποθηκεύοντας το μέλλον της πατρίδας μας.

Εμείς, όμως, ακόμα και ως φαντάσματα, θα συνεχίσουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Κι ας «έβγαλε βρώμα η ιστορία, ότι ξοφλήσαμε», ότι «είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα και επιτέλους, σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε, στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα».

Διαβάστε περισσότερα