Ποιοι τολμάνε να βρίζουν τον Σαμαρά;

Η εντύπωση που επικρατεί γενικώς στο Διαδίκτυο για το Antinews είναι ότι πρόκειται για «σαμαρικό» site. Μεγάλο λάθος. Δεν είμαστε «Σαμαρικοί». «Σαμαρόφρωνες» είμαστε. Και όποιος δεν μπορεί να καταλάβει την μεγάλη διαφορά δεν θα καταλάβει ποτέ αυτό το site.

«Σαμαρόφρων» είναι αυτός που πιστεύει στις αξίες που ενέπνευσε ο Σαμαράς , που βάζει αυτές

Δεν ήταν εύκολη η πολύχρονη σχέση μας με τον Σαμαρά. Όσοι αμφιβάλουν μπορούν να αναζητήσουν την αρθρογραφία μας για την επάνοδο της Ντόρας (Ρέκβιεμ για ένα όνειρο ), την συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου, την συγκυβέρνηση με τον Βενιζέλο και τόσα άλλα μικρά και μεγάλα καθημερινά ζητήματα διακυβέρνησης. Και δεν αναφέρομαι σε δημοσιογραφικό επίπεδο, αλλά και σε προσωπικό.

Δεν πάψαμε όμως στιγμή να τιμούμε και να εμπιστευόμαστε την πολιτική εντιμότητά του, το θάρρος και την αυτοθυσία του, την κουλτούρα και την ευγένειά του. Πως μπορείς άλλωστε να μην εμπιστευτείς τον άνθρωπο που έχασε το μάτι του για την Ελλάδα; Έναν πολιτικό που «πεθαίνει» κάθε μέρα για την Ελλάδα;

Γιατί μου ήρθε να τα γράψω όλα αυτά; Γιατί αγανακτώ καθημερινά με τις πολιτικά ανεπίδεκτες και ηθικά απαράδεκτες επιθέσεις που του γίνονται σε προσωπικό επίπεδο. Τι υποχείριο των ξένων, τι Μερκελιστή, τι προσωπικό της Μέρκελ και τι καταστροφέα της Ελλάδας τον αποκαλούν και συνήθως ο πρωθυπουργός δεν απαντά.

Άλλωστε, από το επίπεδο των υβριστών καταλαβαίνει κανείς αν πρέπει να ασχοληθεί ή όχι. Άνθρωποι που στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχουν σχέση με την Ελλάδα, που δεν έχουν προσφέρει ούτε το ελάχιστο στην πατρίδα και που συνήθως της βάζουν τρικλοποδιές. Γιατί θα πρέπει να απαντά λοιπόν ο κ. Σαμαράς σε υβριστές που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να προσπαθούν να καταστρέψουν την Ελλάδα;

Σκεφτείτε μόνο τα βασικά πολιτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, προεξάρχοντος του Αλέξη Τσίπρα, τα οποία βρίζουν τον Σαμαρά όπου βρεθούν κι όπου σταθούν.

Κάποιοι είναι απλώς ανίδεοι και άσχετοι με την πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας και δεν αξίζει να ασχολούμαστε μ’ αυτούς.

Κάποιοι άλλοι είναι απλά απάτριδες. Δεν έχουν ουδεμία σχέση με την Ελλάδα, την βλέπουν απλά σαν ένα συμπλήρωμα, σαν μια κουκίδα στον παγκόσμιο χάρτη. Είναι αυτοί οι δήθεν διεθνιστές που δεν έχουν πρόβλημα να μιλήσουν για τουρκικές και μακεδονικές μειονότητες ή που δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τις ορδές των μεταναστών που έχουν κατακλύσει τη χώρα.

Υπάρχουν βεβαίως και οι μπαχαλάκηδες του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι οι «μπροστινοί» της εποχής των «Αγανακτισμένων» που βρήκαν στέγη στην Κουμουνδούρου. Αφού δεν κατάφεραν να διαλύσουν την Ελλάδα με κινητοποιήσεις και επεισόδια, δίνουν τώρα την τελική τους μάχη πιο ορθολογικά, όχι με μάχες σώμα με σώμα αλλά με βασικό όπλο της κατάληψη της εξουσίας. Είναι οι ίδιοι που καίνε ή που στηρίζουν όσους καίνε την Αθήνα γιατί έτσι στέλνουν το… επαναστατικό τους μήνυμα. Και είναι οι ίδιοι που υβρίζουν και όσους δίνουν πολύωρες μάχες για να σωθεί η χώρα από μια ανεπανάληπτη καταστροφή.

Είναι ακόμη οι αριστεροί με τις γεμάτες τσέπες, οι Κολωνιακιώτες που μπέρδεψαν τις γειτονιές και κατέβηκαν προς τα Εξάρχεια. Αυτοί που κάθε μέρα κατακεραυνώνουν τον καπιταλισμό και το βράδυ τρώνε και πίνουν στην υγεία των κορόιδων τα χρήματα που κέρδισαν στο χρηματιστήριο, στις κομπίνες ή στις αγορές μετοχών των…. κακών ξένων τραπεζών.

Είναι οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές και οι αποτυχημένοι Πασόκοι που θέλουν να ξαναστήσουν το κράτος της ρεμούλας, του ρουσφετιού και της συνδικαλιστικής καφρίλας.

Είναι τέλος οι επαγγελματίες υβριστές που η Αριστερά έχει γεννήσει πολλούς τέτοιους στην ιστορία της. Κάνουν καλά τη δουλειά τους και συνήθως κρύβονται πίσω από τις κουρτίνες. Είναι οι απόγονοι της μαύρης περιόδου του ΚΚΕ που «κάρφωνε» συντρόφους, αποκήρυσσε πραγματικούς αγωνιστές, έστησε κομματικά δικαστήρια, διέγραφε τους αμφισβητίες της πολιτικής ορθότητας του Κόμματος, έκανε ήρωες δολοφόνους όπως ο Στάλιν ή μετριότητες όπως ο Ζαχαριάδης. Όλοι αυτοί βρήκαν άξιους εκπροσώπους και σήμερα επιχειρούν να στήσουν τη νέα Ελλάδα που τόσο ονειρεύονται.

Μαζεμένοι όλοι οι παραπάνω στον ΣΥΡΙΖΑ μας κουνάνε το δάχτυλο και μας μέμφονται γιατί δεν είμαστε ίδιοι μ’ αυτούς. Αλλά το κυριότερο, όλος αυτός ο πολιτικός συρφετός αποφάσισε να τα βάλει προσωπικά με τον Αντώνη Σαμαρά, να το στοχοποιήσει και να τον υβρίσει με κάθε τρόπο.

Ποιον, αυτόν που έχει αποδείξει ότι πάνω απ’ όλα βάζει την πατρίδα. Που διαπραγματευόταν επί ώρες με τους δανειστές έχοντας πνευμονία. Που εργάζεται 24 ώρες το 24ωρο συμπληρώνοντας τις ανεπάρκειες υπουργών και στελεχών.

Αλλά το κυριότερο: Που έχει θυσιάσει πολλά περισσότερα για να σωθεί η χώρα. Θα ήταν πολύ εύκολο για τον Σαμαρά να πολεμήσει τα μνημόνια, να καταγγείλει τους δανειστές, να κηρύξει στάση πληρωμών. Θα μπορούσε να μην έχει συμμετάσχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου και να κυβερνούσε σήμερα με 180 βουλευτές. Θα ήταν εύκολο να βγάζει καταγγελτικούς λόγους και να το παίζει μάγκας όπως ο Τσίπρας αλλά όλα αυτά σε μια χώρα που σήμερα δεν θα ήταν αυτή που είναι.

Διότι χάρη στις αγωνιώδεις προσπάθειες του πρωθυπουργού και 5-6 ταλιμπάν δεν είναι αυτή τη στιγμή η χώρα σε καθεστώς χρεοκοπίας. Ο λαός περνά δύσκολα αλλά δεν βγήκε να βαράει τις κατσαρόλες όπως στην Αργεντινή. Δεν έχουμε γίνει Βουλγαρία ακόμη και παρά την σκληρή λιτότητα το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων είναι πολύ υψηλότερο από όλων των βαλκανικών κι όχι μόνο χωρών. Και βεβαίως, δεν πέρασε ούτε μια μέρα που να μην πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις.

Πώς λοιπόν οι άθλιοι υβριστές στοχοποιούν μια κυβέρνηση που ενώ θα μπορούσε να κυβερνά πάνω σε αποκαΐδια επέλεξε να δώσει τη μάχη για τη σωτηρία της Ελλάδας; Πώς λοιπόν οι απάτριδες υβρίζουν τον Σαμαρά που έχει χάσει προσωπικά και πολιτικά με μόνο σκοπό να κρατήσει την πατρίδα όρθια;

Με ποιο δικαίωμα άνθρωποι που έχουν κάνει τα πάντα για να μετατρέψουν την Ελλάδα σε μπανανία της πρώην σοβιετίας να καταγγέλλουν τον πρωθυπουργό και να του αφαιρούν το δικαίωμα να παλέψει για μια καλύτερη χώρα;

Ασφαλώς και δεν έχουν γίνει όλα σωστά. Πολλά λάθη, πισωγυρίσματα και τακτικές που παρέπεμπαν σε εποχές που πρέπει να ξεχάσει η χώρα. Προφανώς και κάποιοι στην κυβέρνηση δεν θα πρέπει να είναι περήφανοι για το έργο τους. Αλλά κανείς δεν έχει το δικαίωμα να υβρίζει τον Σαμαρά και τον Στουρνάρα που ήταν στην πρώτη γραμμή της μάχης μαζί με ορισμένους αφανείς ήρωες που κάποτε θα πρέπει να πάρουν παράσημο για όσα έχουν κάνει. Άνθρωποι που έχασαν την προσωπική τους ζωή, την υγεία τους, καριέρες με τεράστιους μισθούς προκειμένου να βάλουν ένα λιθαράκι στη σωτηρία της πατρίδας.

Και ειδικά ο Σαμαράς, το αναφέραμε και πιο πάνω, θα μπορούσε να είναι πρωθυπουργός πολύ πιο ισχυρής κυβερνητικής πλειοψηφίας που δεν θα είχε ανάγκη τον κάθε Βενιζέλο. Πόσο εύκολο είναι να είσαι δημοφιλής την ίδια ώρα που η χώρα σου γίνεται ερείπια, ο κ. Τσίπρας και η παρέα του το γνωρίζουν καλά.

Αλλά το ξέρει και ο Σαμαράς και δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να κάνει παρέλαση σε μια χρεοκοπημένη χώρα. Ακόμη κι αν χρειαστεί να θυσιάσει προσωπικές και πολιτικές φιλοδοξίες. Και ίσως γι’ αυτό και μόνο να αξίζει μια ευκαιρία που του στέρησε ο ελληνικός λαός πριν δύο χρόνια. Την ευκαιρία να είναι πιο ισχυρός και να πατά σε πιο στέρεες βάσεις που θα του δώσουν ώθηση να διορθώσει και τα δικά του λάθη. Άλλωστε ο κόσμος περιμένει καλύτερες ημέρες και λιγότερα λάθη, κι ένα τέτοιο είναι η αδυναμία της ΝΔ να κυβερνήσει χωρίς τα βαρίδια του ΠΑΣΟΚ.

Εν πάση περιπτώσει οι επικείμενες εκλογές δεν κρίνουν ακριβώς την ίδια την κυβέρνηση αλλά θα δώσουν το στίγμα που θέλει ο κόσμος. Και το δίλημμα είναι αν θα δώσουν δύναμη σε όσους έδωσαν αγώνα για τη σωτηρία της πατρίδας ή στους υβριστές που έχουν σχέδιο καταστροφής της.

Διαβάστε περισσότερα