Ποια θα είναι η επόμενη μέρα για την ΕΕ, αν φύγει η Ελλάδα;

Πως μεταφράζεται στα ελληνικά ο όρος constructive dismissal (εποικοδομητική απόρριψη); Διότι αυτός είναι ο όρος που περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η Ελλάδα από τους εταίρους της στην ευρωζώνη.

Οι πολιτικοί αρχηγοί στην Αθήνα αγωνίστηκαν να πετύχουν άλλα €3 δισ σε περικοπές, προκειμένου να εισπράξει η χώρα το υπόλοιπο δάνειο από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Και αφού ζορίστηκαν

να το πετύχουν, προσθέτοντας μια μείωση κατά 20% στα βασικά ημερομίσθια, και δεσμευόμενοι για απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, έρχεται η τρόικα και τους ζητάει να βρουν άλλα €300 εκατομμύρια!

Υπάρχει και η εμμονή του πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου Jean-Claude Juncker, που θέλει τους Έλληνες να περάσουν σε νόμο τις περικοπές αυτές, χωρίς να ζητηθεί η άποψη του λαού.

Όλα αυτά θυμίζουν την επιθυμία που εξέφρασαν πριν από ένα μήνα οι Γερμανοί, να τοποθετηθεί δηλαδή ένας Ευρωπαίος τοποτηρητής στην Αθήνα, ο οποίος και θα επιβλέπει τα δημοσιονομικά της.

Και τέλος, υπάρχουν  και οι διάφορες δηλώσεις από πλευράς Βερολίνου, που αφήνουν να εννοηθεί ότι ακόμη κι αν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ, αυτό δεν θα ήταν καταστροφή.

Είτε είναι επίσημα είτε όχι, όλα αυτά τα μηνύματα έχουν το ίδιο νόημα: Ότι η Ελλάδα δεν αξίζει να αντιμετωπίζεται δημοκρατικά.

Ούτε θα πρέπει να της δίνεται ιδιαίτερη σημασία, όπως αυτή που θα δίνονταν σε οποιαδήποτε άλλη σοβαρή οικονομία.

Σε ένα βαθμό αυτό δικαιολογείται, διότι αυτά παθαίνει μια χώρα που χρεοκοπεί. Τα ίδια βασανιστήρια υπέστησαν αμέτρητες άλλες ασιατικές και λατινοαμερικανικές χώρες που έπεσαν στα νύχια του ΔΝΤ.

Η μεγάλη διαφορά σήμερα είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν στην Ευρώπη, εντός μιας νομισματικής ένωσης που υποτίθεται θα προστάτευε τα μέλη της από τέτοιες απρέπειες.

Υπάρχουν δυο προβλήματα με αυτήν την τακτική της εποικοδομητικής απόρριψης: Πρώτον, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από τους Έλληνες, αλλά ούτε από οποιονδήποτε άλλο παρατηρητή των εξελίξεων.

Δεύτερον, αν αυτές οι τακτικές δεν εγκαταλειφθούν, τότε κινδυνεύει το ίδιο το ευρώ, ξανά.

Είναι πλέον ηλίου φαεινότερο ότι οι περικοπές δεν πέτυχαν τίποτα στην Ελλάδα. Ούτε οικονομικά, ούτε κοινωνικά, ούτε και πολιτικά. Η βιομηχανική παραγωγή της έπεσε κατά 11% τον Δεκέμβριο, σε σχέση με πριν από ένα χρόνο. Το 20.9% των ενηλίκων δεν έχουν εργασία, και οι μισοί νέοι είναι άνεργοι.

Μια χώρα στην άκρη της ευρωζώνης υφίσταται οικονομικό κραχ, που της επιβλήθηκε κυρίως από τους γείτονές της.

Η σκληρή λιτότητα που διατάχθηκε από την ΕΕ, το ΔΝΤ, και την ΕΚΤ, δεν είχε ποτέ καμιά προοπτική ανάπτυξης της Ελλάδας. Μάλιστα απέτυχε και στη μείωση του χρέους της. Για αυτό η χώρα σπαράσσεται από συχνές διαδηλώσεις, παραιτήσεις υπουργών, κλπ. Αυτές τις μέρες παραιτήθηκαν τέσσερις βουλευτές, και σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλοι. Η βορειοευρωπαϊκή τακτική της πίεσης προς την ελληνική κυβέρνηση για περαιτέρω σκληρά μέτρα, απλά τροφοδοτεί τα ελληνικά ακραία κόμματα με ψηφοφόρους.

Το μεγάλο διακύβευμα για όλη την Ευρώπη είναι το