Περί «Καραμανλικών», «Σαμαρικών», «Τσιπρικών» κι άλλων παραδείσιων πτηνών

Ίσως τελικά να έχουμε κάνει ένα λάθος. Ο Κώστας Καραμανλής δεν θέλει να επιστρέψει στην ενεργό πολιτική σκηνή. Πιθανότατα δεν επιθυμεί να γίνει ούτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αν το ήθελε μπορεί να του το πρότεινε ο Τσίπρας το 2015.

Είναι λάθος που πιστεύουμε ότι ο πρώην πρωθυπουργός θα έρθει ως σωτήρας πάνω σε ένα λευκό άλογο για να σώσει τη χώρα η οποία θα κινδυνεύει. Είναι πολύ έξυπνος άνθρωπος για να πιστεύει ότι θα κερδίσει μια παρουσία με χρυσά γράμματα στις ιστορικές σελίδες της πατρίδας. Αν και είναι και αυτός

άνθρωπος κι έχει τη ματαιοδοξία του, κατά τη γνώμη μας δεν πρόκειται να επιστρέψει, απλά συντηρεί το μύθο του όπως πιθανότατα να κάνει κάθε άνθρωπος που έχει φτάσει στο ανώτατο αξίωμα και θέλει να υπερασπιστεί τη δουλειά του.

Κατά τη γνώμη μας όλο αυτό το παιχνίδι που παίζεται με την επιστροφή ή όχι είναι κατασκεύασμα αυτών που λέμε «επάγγελμα Καραμανλικός». Είναι όλοι αυτοί οι αυλοκόλακες, οι ετερόφωτοι οι οποίοι δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε μόνοι τους και προσκολλούνται δίπλα στον πρώην πρωθυπουργό. Κυρίως δε δίπλα στο όνομα και το βάρος που φέρει αυτό για τη δεξιά παράταξη. Να είστε σίγουροι ότι αν ο Κ. Καραμανλής λεγόταν… Κώστας Ραφηνόπουλος κανείς δεν θα έφτιαχνε αυτό που σήμερα λέμε καραμανλικό στρατόπεδο. Δεν θα υπήρχε δηλαδή ο όρος «ραφηνικοί» γιατί δεν θα κέρδιζαν τίποτε από αυτό.

Οι επαγγελματίες Καραμανλικοί ζουν και επιβιώνουν στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό επειδή ακριβώς έφτιαξαν αυτό το κατασκεύασμα. Τι θα ήταν όλοι αυτοί αν δεν ανέφεραν στις συζητήσεις τους «είμαι φίλος του Μεγάλου», «συνομιλώ με τον πρώην πρωθυπουργό», «έφαγα στη Ραφήνα μπριζόλες με τον Καραμανλή» και άλλα τέτοια που δημιουργούν αίσθηση; Λέει ο κόσμος για παράδειγμα: «Λες να είναι φίλος του Μεγάλου και όταν αυτός επιστρέψει να είναι στα πράγματα ισχυρός»; Κάπως έτσι εκλέγονται κιόλας. Πάει ο κόσμος στην κάλπη και ψηφίζει τον «φίλο» του πρώην πρωθυπουργού, ακόμη κι αν η τελευταία συνομιλία που είχαν μαζί του ήταν το 2009.

Χαρακτηριστικό αυτών που λέμε παραπάνω είναι πώς βγήκαν σαν τα σαλιγκάρια όλοι, αμέσως μετά την απόφαση του Βατοπεδίου. Ο Ρουσόπουλος, ο Βουλγαράκης, ο Δούκας, ο Αλογοσκούφης, ο Αντώναρος και ένα σωρό άλλοι βγήκαν στα κανάλια και τα ραδιόφωνα και μίλησαν για όλους και για όλα, εκτός από τις ευθύνες τους για τα χρόνια που είχαν την εξουσία. Το εντυπωσιακότερο όλων: Ερωτώμενοι αν θα επέστρεφαν στην ενεργό πολιτική σκηνή άφησαν ένα… μυστήριο να πλανάται: «Ιδωμεν», είπε ο ένας. «Αν το θέλει ο λαός», είπε ο άλλος, «αν το ζητήσει η ΝΔ» τόνισε ο τρίτος. Βάζουν υποψηφιότητα για σωτήρες δηλαδή χωρίς να τους ρωτήσει κανείς, απλά και μόνο επειδή δίπλα στο όνομά τους έβαλαν και το… επάγγελμά τους, δηλαδή «καραμανλικός».

Τι θα κάνουν όλοι αυτοί αν ο πρώην πρωθυπουργός πει ξεκάθαρα: «Παιδιά, κόφτε τις βλακείες, εγώ μια χαρά είμαι με τη γυναίκα μου και τα παιδιά, πάω τις βόλτες μου, ζω τη ζωή που ήθελα και δεν ξαναγυρίζω στα σκ…». Τι θα κάνουν; δύο πράγματα:

Το πρώτο είναι, αν τους παίρνει, να προσκολληθούν δίπλα σε κάποιον άλλον. Αν λέγεται και Καραμανλής, όπως ο ξάδερφος, τότε μια χαρά. Το δεύτερο είναι να αποχωρήσουν με ελαφρά πηδηματάκια επιβεβαιώνοντας έτσι ότι το φως που τους έλουζε δεν ήταν δικό τους αλλά κάποιου άλλου.

Και για να μην μένουμε μόνο στον Καραμανλή, τέτοιους έχουμε δει πάρα πολλούς. Αδύναμοι να αποδείξουν ότι αξίζουν κάτι κι ότι μπορεί να προσφέρουν, το μόνο που περιφέρουν είναι ότι χαρακτηρίζονται «Παπανδρεϊκοί», «Σημιτικοί», «Σαμαρικοί», «Τσιπρικοί» ή και «Μητσοτακικοί».

Οι μετριότητες πάντα θα κινούνται προς την κατεύθυνση ενός σημαντικότερου από αυτούς (έστω και κατ’ όνομα), όμως έχει ανάγκη η χώρα από μετριότητες;

Διαβάστε περισσότερα