Όσο υπάρχει φιλότιμο...

Δεν ξέρουμε αν ο Μαμιδάκης ήταν λαμόγιο, χρωστούσε και δεν πλήρωνε, ήταν επιχειρηματίας του οποίου η επιχείρηση έπρεπε να βάλει λουκέτο. Πολύ αμφιβάλλουμε για τα παραπάνω από το γεγονός ότι ένας 84χρονος αυτοδημιούργητος που ξεκίνησε με τρύπιο παντελόνι, έγινε πάμπλουτος και μόλις βγήκε η φήμη για κατάρρευση της εταιρείας του, του παιδιού του, πήρε ένα πιστόλι και το κόλλησε στο κεφάλι του.

Αυτός είχε την ευθιξία να αναλάβει τις ευθύνες του και αυτό είναι συγκλονιστικό. Πότε άλλοτε είδατε στην Ελλάδα μεγαλοεπιχειρηματία

Τι θα έπρεπε να κάνει π.χ. ο Βαρουφάκης και η παρέα του που προκάλεσαν μια καταστροφή που δεν μπορεί να υπολογιστεί;

Είδατε ποτέ κανέναν, εδώ και δεκαετίες, να αναλαμβάνει τις ευθύνες του ως υπαίτιος ενός εγκλήματος, ενός χάους; Έναν επιχειρηματία που χρεοκόπησε την εταιρεία του και άφησε απλήρωτους τους εργαζόμενους, τον είδατε ποτέ να παίρνει το θάρρος και να κολλάει ένα περίστροφο στο κεφάλι; Συνήθως μετά από ένα «κανόνι» παίρνουν τις ξανθές, σιλικονάτες γυναίκες ή γκόμενές τους και ξαπλώνουν στις ξαπλώστρες του Νammos πίνοντας σαμπάνια με 5.000 το μπουκάλι.

Υπάρχουν αρκετοί παραδοσιακοί επιχειρηματίες που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να πληρώσουν. Που κρύφτηκαν από προσώπου γης από ντροπή. Οι περισσότεροι, όμως, και κυρίως η νέα γενιά των νεόπλουτων Ελλήνων που απέκτησαν χρήμα κυρίως με λαμογιές, δημόσιο χρήμα, προμήθειες και βρόμικα κόλπα, δεν έχουν το κουράγιο να χρεοκοπήσουν και να πέσουν από καμιά ταράτσα. Έχουν τεράστιες περιουσίες στο εξωτερικό και απολαμβάνουν τα πλούτη τους ενώ οι εργαζόμενοι, οι τράπεζες, το Δημόσιο μετράνε τα «φέσια».

Δικαιοσύνη στις ελληνικές επιχειρήσεις δεν υπήρξε ποτέ. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που πήγαν φυλακή αλλά βγήκαν μετά από λίγο καιρό, τα περισσότερα λαμόγια πίνουν στην υγεία των κορόιδων. Γι’ αυτό τα φέσια στο Δημόσιο έχουν αγγίξει τα 90 δις ευρώ. Γιατί κανείς επιχειρηματίας δεν πληρώνει και μόλις βλέπουν και οι απλοί πολίτες τι συμβαίνει κάνουν το ίδιο. Γι’ αυτό και η χώρα δεν έχει τύχη. Πριν από δύο – τρία χρόνια κάθε μέρα το αστυνομικό δελτίο γέμιζε με συλλήψεις επιχειρηματιών και όχι μόνο που συλλαμβάνονταν για χρέη. Αυτό γιατί σταμάτησε; Γιατί δεν διαπομπεύονται όλα τα λαμόγια; Γιατί δεν πάνε φυλακή; Γιατί δεν δημιουργούμε φυλακές όλων εκείνων που πρέπει κάποτε να πληρώσουν για οικονομικά εγκλήματα;

Ο Μαμιδάκης είχε το θάρρος και την ευθιξία να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα. Όλοι αυτοί που μας κυβερνούν και μιλάνε για δίκαιη ανάπτυξη τι θα έπρεπε να κάνουν; Κατέστρεψαν όποια ελπίδα είχε δημιουργηθεί το καλοκαίρι του 2014 να βγει η χώρα από την κρίση. Σε έξι μήνες «λεβέντικης διαπραγμάτευσης» τίναξαν την οικονομία στον αέρα φορτώνοντας τη χώρα με 100 δις ευρώ. Χάθηκε το μομέντουμ της ανάπτυξης και θα έχουμε ύφεση όλο το 2016. Υπογράψαμε ένα ακόμη μνημόνιο χωρίς να πάρουμε ούτε δέσμευση για το χρέος.

Πρόσθεσαν περί τα 40 δις ευρώ στο δημόσιο χρέος και διέλυσαν τις τράπεζες που χρειάστηκαν νέα ανακεφαλαιοποίηση. Και ήρθε η ωραία εκείνη νύχτα όπως είχε πει ο Παππάς για το δημοψήφισμα, που άρχισε η πραγματική χρεοκοπία. Η επιβολή των capital controls δεν ήταν αποτέλεσμα κατάρρευσης των τραπεζών αλλά πολιτικών αποφάσεων.

Μέσα σε ένα χρόνο περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων έκλεισαν πάνω από 25 χιλιάδες επιχειρήσεις, όμως, ο εφιάλτης μόλις ξεκίνησε. Χωρίς τράπεζες να δίνουν δάνεια, με δραματική βουτιά του τζίρου, με την απαισιοδοξία στο ναδίρ και με την ελληνική επιχειρηματικότητα, ακόμη και την υγιή, να βουλιάζει στα χρέη, τώρα έρχονται τα… καλύτερα.

Η Ελλάδα ζει τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας. Είναι έτοιμο να σκάσει το ηφαίστειο και όποιον πάρει ο χάρος.

Ο πυροβολισμός από το όπλο του Μαμιδάκη ήταν σαν το σήμα του αφέτη για να ξεκινήσει ο αγώνας, μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν μαραθώνιο με δραματικούς σταθμούς που θα τους ζήσουμε όλοι.

Θα υπάρξουν κι άλλοι σαν κι’ αυτόν; Πολύ αμφιβάλλουμε γιατί στη χώρα αυτή χάθηκε το φιλότιμο και από τους επιχειρηματίες και από τους πολιτικούς. Δυστυχώς, όμως, την αυτοκτονία του Μαμιδάκη πολύ φοβούμαστε ότι θα ακολουθήσει η «δολοφονία» της Ελλάδας από αυτούς που πουλάνε αριστεροσύνη, τζάμπα μαγκιά, ύφος και ανοησία.

Διαβάστε περισσότερα