Οι νιφάδες της φωτιάς

(Ανανεωμένο) Αυτή η κυβέρνηση εξ’ αρχής έσταζε σαν χαλασμένη βρύση. Έδειχνε πως ήταν μια αλλαγή της βιτρίνας του ιδίου καταστήματος που πριν δύο χρόνια είχε φιλοξενήσει το ΣΥΡΙΖΑ.

Τίποτε δεν άλλαξε, είχε όμως μια διαφορετική αρχηγική φιγούρα. Έναν αρχηγό με μια ψυχοσύνθεση σαν εκείνη του Κωνσταντίνου Ι’ Δούκα (1059-1067) στο Βυζάντιο. Η οίηση, του αρχηγού της κυβέρνησης της ΝΔ και πρωθυπουργού της χώρας

με το στεφανωτικό κρήδεμνο παντρεύεται με την απερισκεψία και ο απολυταρχισμός πλεονάζει σε κάθε του απόφαση.

Διαχειρίστηκε μια κρίση εκείνη της πανδημίας με τον πλέον πιο αποτυχημένο τρόπο. Απαίτησε και επέβαλε τα πιο περιοριστικά μέτρα στην Ευρώπη μέσα από μια συσσωρευτική λογική όπου όλα γίνονται «προσαρμογή» σε μια κατάσταση.

Η πολιτική του, ξεκλειδώνει ένα πολιτικό ύφος και μια εφαρμογή που θυμίζει τους λατινο-αμερικανούς πολιτικούς που μπέρδευαν κάθε φορά τα μίγματα της πολιτικής μεταξύ νέο-φιλελευθερισμού και αυταρχικότητας. Έτσι έδεναν πάντα λάθος τα κορδόνια της σύνθεσης και αυτό που έβγαινε ήταν ένας πατριδοκάπηλος εκλεκτικισμός πλημμυρισμένος από αυταρχικότητα.

Περιτριγυρισμένος ο αρχηγός της ΝΔ και πρωθυπουργός της χώρας, από επικίνδυνους υπουργοδεκανείς και συμβουλάτορες με φαντασία πατικωμένη από την προσωπική τους προβολή ως δομινικανοί, δηλαδή ως πιστά σκυλιά (Domini canis) έδειχναν να υπηρετούν με απροσμέτρητη προθυμία την κινητή εικόνα μιας πολιτικής που γινόταν όλο και περισσότερο μπίζνα παρά κοινωνικός λειτουργισμός.

Είναι άνθρωποι νέο-εποχίτες που βλέπουν την Ελλάδα σαν συλημένο τάφο και έχουν μεταγγίσει στο κεφάλι τους μια εικόνα παγκοσμιοποιημένης αλλαγής, όπου όλα ξεδιπλώνονται σε μια νέα πληρωμή εκείνη της απάτριδος χώρας και των ανιθαγενών πολιτών.

Έτσι φτάσαμε να βλέπουμε Έλληνες πρόσφυγες 100 χρόνια μετά, μέσα στη χώρα μας με έναν ασύμμετρο πόλεμο που ακόμη αδυνατούν να καταλάβουν τα ανυποψίαστα μηδενικά της κυβέρνησης πως προέκυψε να καίγεται η Ελλάδα παντού και να δημιουργούνται καμένες πόλεις και χωριά.

Είναι τυχαίο; Ή εσκεμμένο έργο; Τις περισσότερες φορές το τυχαίο αποτελεί την εντυπωσιακή τέχνη του σκηνοθετημένου. Πως να δεχτείς το τυχαίο με τόσες συμπτώσεις και τόσα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Κάποτε μιλούσαμε για τους σφαιρικούς κώνους, κουκουνάρια των δένδρων, (η κυβέρνηση Γ. Ράλλη) σήμερα βρήκαμε να μιλάμε για ξηρασία ως πλανόδια δυστυχία.

Τραγική ειρωνεία πολλά από τα χωριά της Εύβοιας Προκόπι, Καστανιώτισσα, κλπ, είναι χωριά Ελλήνων προσφύγων της Μικρασιατικής καταστροφής και εξαναγκάζονται να γίνουν και πάλι πρόσφυγες.

Οι πολίτες αυτές τις μέρες θέτουν ζητήματα πολιτικής αξιοπιστίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη, βάζουν θέματα προνομιακής μεταχείρισης μεταξύ πρωτεύουσας και επαρχίας και αξιώσεις απαντήσεων για την εγκατάλειψη της ελληνικής επαρχίας και την καταστροφή της.

Αναρωτιέσαι βέβαια αν ο πρωθυπουργός έχει καταλάβει ότι η κρίση της πολιτικής αξιοπιστίας αποτελεί και κρίση νομιμοποίησης.

Και αν αντιλαμβάνεται ότι η δημοκρατία ορίζεται ως σύστημα που βασίζεται σε μια αέναη διαδικασία νομιμοποίησης και ως διαδικασία η οποία συνδέεται με την αποδοχή των πολιτών.

Σε κάθε περίπτωση το κόμμα της ΝΔ θα δεχθεί να συρθεί στη μήνιν των πολιτών και τη συρρίκνωση του; Ή θα αμφισβητήσει τον κ. Μητσοτάκη και θα θέσει ζήτημα ηγεσίας;

Δεν υπάρχουν πάντως πολλές επιλογές και δεν αντέχει άλλα περιδιαγράμματα ο ελληνικός λαός και συνταγολόγια, κάποιοι να πάρουν πρωτοβουλίες.

Οι νιφάδες της φωτιάς θα λιώσουν τα μέταλλα της εξουσίας και τις υποσχετικές ρηματικές νεοπλασίες. Οι πολίτες αυτή τη φορά φεύγουν μπροστά και θα καταθέσουν το λογαριασμό στους πολιτικούς.

Κανείς πια Έλληνας πολίτης δε θα δεχτεί να πει ότι «τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται», η ακοίμητη αγανάκτηση θα γίνει καταιγίδα που δεν ήρθε στη φωτιά, αλλά θα έρθει για τα πολιτικά σκύβαλα.

Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας.

Διαβάστε περισσότερα