Οι νέοι σήμερα: άτυχοι ή υπερπροστατευόμενοι;

Η ανεργία στους νέους έως 25 ετών βρίσκεται κοντά στο 60%. Αυτό όμως, αντί να προκαλέσει ένα μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας και αγανάκτησης στους δρόμους, προκαλεί μια παρά φύση συρροή του νεαρόκοσμου στις καφετέριες, τα καφενεία, τα μπαρ και τα σουβλατζίδικα ανά την χώρα. Οποιαδήποτε δημοτική υπηρεσία υπεύθυνη για τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος στην χώρα και να ρωτήσετε, θα σας επιβεβαιώσει πως τα εν λόγω «μαγαζιά» αυξάνονται και πληθύνονται υπέρμετρα, την ώρα που κλείνουν σωρηδόν

Γιατί αλήθεια συμβαίνει αυτό; Ποια είναι η κινητήρια δύναμη η οποία υποστηρίζει την άνθιση όλων αυτών των φραπεδο-καπουτσινο-φρεντο- πωλείων; Φαίνεται πως δεν είναι άλλο από το περιβόητο «χαρτζιλίκι», που στην χώρα μας θεωρείται φυσικό να δίνεται ακόμη και σε «παιδιά» 30-40 ετών! Πίσω λοιπόν από όλους αυτούς τους έφηβους, μετέφηβους, φοιτητές, «φοιτητές», νεαρούς, «της παντρειάς», σχεδόν μεσήλικες σελέμηδες, που αράζουν τα κορμιά τους ραχατλίδικα στα καφέ και τα μπαράκια της μόδας, υπάρχει πάντα ο μισθός του μπαμπά και της μαμάς, η σύνταξη του παππού και της γιαγιάς, το βοήθημα της (ανύπαντρης θυγατέρας) θείας, το επίδομα ανεργίας του αδερφού, η αγροτική επιδότηση του μέλλοντα πεθερού, τα «μαύρα» και «σεντουκιασμένα» του λαμόγιου κουμπάρου.

Λέμε συνέχεια πως στην χώρα ζουν παράνομα περί το 1.000.000 λαθρομετανάστες. Πολλοί ανεβάζουν αυτό το νούμερο ακόμη και στα 2.000.000! Αυτό σημαίνει αυτομάτως πως υπάρχουν τουλάχιστον 500.000 – 1.000.000 θέσεις εργασίας που οι ελληνόπαιδες δεν τις «καταδέχονται»! Αντί αυτού, προτιμούν να ξημεροβραδιάζονται με ένα μακκιάτο στο χέρι στις άνετες καρέκλες των καφετεριών, αναθεματίζοντας την κρίση και τους «ευρωναζί τοκογλύφους δανειστές» μας. Φυσικά, ούτε λόγος να βγουν στους δρόμους, να διαμαρτυρηθούν πολιτικά, να αξιώσουν ανάπτυξη, αξιοκρατία, άνθιση της επιχειρηματικότητας, καινούριες υγιείς δουλειές σε έναν αναπτυσσόμενο και ανταγωνιστικό ιδιωτικό τομέα. Όχι, αυτοί που τα ζητούν όλα αυτά, παίρνουν «των ομματίων» τους και ξενιτεύονται σε χώρες όπου μπορούν να τα βρούνε. Οι νέοι που «αράζουν» στις καφετέριες στην πλειοψηφία τους δεν ψάχνουν για δουλειά αλλά για άλλοθι…

Αν έψαχναν πραγματικά για δουλειά, τότε δεν θα είχαμε ανάγκη τα εκατομμύρια των μεταναστών νομίμων άμα τε λαθραίων. Αν οι νέοι μας ήθελαν να δουλέψουν και όχι να «παρκάρουν» σε μια σίγουρη και προσοδοφόρα αργομισθία στον δημόσιο τομέα όπως τους υπόσχονται (ευθέως) ο ΣΥΡΙΖΑ, (εμμέσως) το ΚΚΕ και (δια της τεθλασμένης) η Χρυσή Αυγή, θα σήκωναν τα μανίκια και θα «έτρωγαν» αμάσητες τουλάχιστον τις μισές και παραπάνω θέσεις των συνήθως υποδεέστερων παραγωγικά και εντελώς ανειδίκευτων οικονομικών μεταναστών. Η δικαιολογία πως ο μισθός είναι χαμηλός και οι συνθήκες δύσκολες, είναι πραγματικά για γέλια. Όποιος προτιμά να ξοδεύει από το υστέρημα της φαμίλιας του 300-400 ευρώ το μήνα στα μπαράκια και τα καφέ της γειτονιάς του, αντί να συνεισφέρει στον οικογενειακό κουμπαρά το αντίστοιχο ποσόν ως προϊόν της τίμιας και κοπιαστικής εργασίας του, στις μέρες που ζούμε σίγουρα δεν σκέπτεται με τον ορθότερο και παραγωγικότερο τρόπο. Αντίστοιχη ευθύνη δε, έχουν και οι «υποστηρικτές» και «σπόνσορες» της αβελτηρίας, του ωχαδερφισμού και της τεμπελιάς του, η ίδια του δηλαδή η υπερπροστατευτική οικογένεια.

Εν κατακλείδι, ανάπτυξη σε αυτή την χώρα θα δούμε και όταν αρχίσουν να κλείνουν σωρηδόν οι καφετέριες, τα μπαράκια και τα διάφορα «στέκια νεολαίας» και στην θέση τους ξεφυτρώσουν παραγωγικές δουλειές στον πρωτογενή τομέα, στην μεταποίηση, στην καινοτόμα επιχειρηματικότητα. Και κυρίως όταν οι υπερπροστατευτικές ελληνικές οικογένειες, αντιληφθούν το κακό που κάνουν όταν προτιμούν να «επιδοτούν» από το υστέρημά τους το ραχάτι των βλασταριών τους αντί να τους ωθούν προς την ανάληψη ακόμη και της ταπεινότερης εργασίας, η οποία όμως μπορεί να γίνει αφετηρία και έναυσμα για την περεταίρω κινητοποίηση της παραγωγικής τους ικανότητας, που διατελεί εν υπνώσει πνιγμένη στον αφρό του φραπέ, την κρέμα του μακκιάτο και το καϊμάκι του εσπρέσο.

Akenaton