Ο ταλιμπανικός νεοφιλελευθερισμός θα “τινάξει” το παγκόσμιο σύστημα στον αέρα

Του Νίκου Αργεάδη

Σύμφωνα με το δόγμα του νεωτερικού φιλελευθερισμού, η αποτελεσματικότητα των χρηματοπιστωτικών αγορών και ο κρατικός παρεμβατισμός αποτελούν δίπολο με διαμετρικά αντίθετες επιπτώσεις στην “ανάπτυξη” του κράτους. Αυτή η θρησκειολογική προσέγγιση αποδίδει το ρόλο του “καλού” στις αγορές που όταν απελευθερωθούν τελείως από τα δεσμά του κρατους θα εξορθολογίσουν το κράτος και την κοινωνία και, ωσσανά! όλοι μαζί θα ανέλθουν στην Βαλχάλα της οικονομικής ευδαιμονίας και της κοινωνικής αρμονίας, στην κατά Φουκουγιάμα περίοδο της μή ιστορίας. Διαμετρικά αντίθετα βρίσκεται το κράτος

το οποίο αποτελεί, όπως ισχυρίζονται, εμπόδιο στην ανάπτυξη και τροχοπέδη στην απελευθέρωση του αναπτυξιακού δυναμικού. ‘Αλλη μια παραδοχή της τρέχουσας ιδεολογίας των “ορθολογικών αγορών”, του εφαρμοσμένου Χομπεϊσμού (από τον Thomas Hobbes που στο κλασσικό του έργο Λεβιάθαν μιλά για πόλεμο όλων εναντίον όλων)  είναι πώς οι κοινωνίες αποτελούνται από άτομα σε ανταγωνισμό που όμως δρουν ορθολογικά και αυτό το χαρακτηριστικό, ισχυρίζονται οι ταλιμπάν του “απελευθερωμένου” συστήματος του νεοφιλελευθερισμού, θα φέρει ορθολογικές μεταβολές προς το καλύτερο όμως. Εδώ, για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Ζακ Μονό,  βλεπουμε την ανιμιστική προβολή της αέναης προόδου στο χρόνο που μοιράζονται οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι και οι Μαρξιστές, αλλά από διαμετρικά αντίθετες άκρες. Από το εκτύλιγμα του δυναμικού των αγορών οι νεοφιλελευθεροι και από την πλευρά των παραγωγικών δυνάμεων οι Μαρξιστές. Και οι δύο αποδίδουν σχεδόν μεταφυσικές ρυθμιστικές ιδιότητες στα αντίστοιχα τοτέμ τους. Θεμελιώδη στοιχεία του φιλελευθερικού ταλιμπανισμού αποτελούν επίσης α) η ασύδοτη σχέση δανειζόντων-δανειζομένων, εις βάρος φυσικά των δανειζομένων με τους δανειστές να ρυθμίζουν κατά το δοκούν τους κανόνες δανεισμού και αλυσσοδέματος των δανειζομένων, και β) η -σε μαζικό, μετα το 2008, πλέον επίπεδο- μεταφορά ρευστότητας από τους δανειζομένους λαούς στους υπεύθυνους της κρίσης, τις παγκοσμοιοποιημένες τράπεζες και στα συμπορομαρτούντα υποσυστήματά τους, και τους πολιτικούς.

Όμως, ο θρησκευτικός ζηλωτισμός των “πλήρως απελευθερωμένων” αγορών αποδείχτηκε φούσκα για αφελείς: Διότι οι ιεροφάντεις του ανεξέλεγκτου φιλελευθερισμού θα πρέπει να αποδείξουν γιατί η πλήρης απελευθέρωση των αγορών (δλδ των παγκόσμιων τραπεζών ουσιαστικά) δεν οδηγεί σε ανάπτυξη για ΟΛΟΥΣ αλλά μόνο για τους υπάιτιους της κρίσης και τα όργανά τους.  Στην περίπτωση της Ελλάδας ενώ η χώρα φτωχαίνει οι επαγγελαμτίες πολιτικοί όλο και πλουταίνουν. Π.χ. οι Βενιζέλος και Τσοχατζόπουλος αμφότεροι του ΠΑΣΟΚ με εκατομύρια καταθέσεων αλλά με πενιχρούς μισθούς βουλευτή. Ας δούμε γιατί ό,τι χρυσίζει δεν είναι κατ’ ανάγκην και πολύτιμο μέταλλο.

Ο θεμέλιος μύθος που προωθούν οι ιεροφάντεις της πλήρους απελευθέρωσης των αγορών είναι ότι οι αγορές είναι αποτελεσματικές διότι “διαχειρίζονται” τα κεφάλαια ορθολογικά. Έτσι, εικάζεται ότι αν οι αγορές παγκοσμιοποιηθούν τα ωφέλη θα είναι παγκόσμια. Βέβαια πολλοί θα ισχυρι