Ο «μπάρμπας στην Κορώνη» επανέρχεται δριμύτερος

«Τρεις κι εξήντα». Είναι η φράση που στοιχειώνει την Ελλάδα των δεκαετιών του 1950 έως και 1980 και ήταν το σήμα κατατεθέν για το… όνειρο της κάθε ελληνικής οικογένειας. Το παιδί στο Δημόσιο, έστω και με τρεις κι εξήντα.

Στο πέρασμα των χρόνων ο διορισμός σε κάποια θεσούλα, το «τρούπωμα» με τρεις κι εξήντα έγινε πιο… παραγωγικό. Καλύτεροι μισθοί, χαλαρά ωράρια, σίγουρες απολαβές. Ήταν οι καλύτεροι… γαμπροί και νύφες οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Βεβαίως, η κρίση χτύπησε και αυτόν τον κλάδο, μειώθηκαν οι μισθοί τους, έχασαν

τη βολή τους, αλλά ποτέ δεν έχασαν τη σιγουριά τους. Ακόμη και επίορκοι, ανίκανοι ή τρελοί δημόσιοι υπάλληλοι μένουν στο Δημόσιο και κανείς δεν τους κουνάει.

Πολλοί, είναι η αλήθεια, επέλεξαν τα προηγούμενα χρόνια να αποκρούσουν τον διορισμό στο Δημόσιο και να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στον ιδιωτικό τομέα. Εκεί όπου υπήρχε η ανασφάλεια αλλά υπήρχαν και δυνατότητες ανέλιξης, ίσως και περισσότερα χρήματα.

Ακόμη και στα μηχανογραφικά που συμπλήρωναν οι υποψήφιοι φαινόταν η τάση φυγής από το δημόσιο τομέα.

Και ξαφνικά το «τρούπωμα», ακόμη και με τρεις κι εξήντα ξανάγινε της μόδας. Ακόμη κι αν πρέπει να παρακαλέσεις τον Τσίπρα και τον Σκουρλέτη να σε κάνει… μόνιμο σκουπιδιάρη, η πρόκληση της μονιμότητας έγινε και πάλι το μεγάλο στοίχημα για τις ελληνικές οικογένειες.

Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι του ιδιωτικού τομέα, οι απλήρωτοι επί πολλούς μήνες, η τρομερή ανασφάλεια λόγω των λουκέτων στις επιχειρήσεις, οδηγεί όλο και περισσότερους νέους ξανά στον… μπάρμπα στην Κορώνη.

«Τι θέλεις να γίνεις παιδί μου όταν μεγαλώσεις; Καθαρίστρια ή σκουπιδιάρης μπαμπά. Δεν πας να παρακαλέσεις τον βουλευτή ή τον δήμαρχο να με πάρει»;

Όχι, δεν προσβάλλουμε ούτε τις καθαρίστριες, ούτε τους σκουπιδιάρηδες. Επιτελούν σπουδαίο έργο και είναι άξιοι σ’ αυτό που αναγκάζονται να κάνουν. Όμως, να ικετεύεις για μονιμοποίηση στην καθαριότητα των δήμων, δύο πράγματα συμβαίνουν: Είτε είσαι απελπισμένος και απλά θέλεις τον μισθουλάκο να τρέχει σταθερά, είτε πιστεύεις ότι στην Ψωροκώσταινα όλο και κάποιος θα βρεθεί να σου κάνει μετάταξη κάπου αλλού ώστε να έρθει άλλος… καριερίστας νέος στα σκουπίδια. Γιατί ξέρεις ότι τα πολιτικά σκουπίδια που παράγει κατά κόρον αυτή η χώρα θα σου βρουν τη λύση.

Η αλήθεια είναι ότι η χώρα αυτή αργοπεθαίνει. Έχει νέους που παίρνουν των ομματιών τους και φεύγουν για άλλες χώρες προσφέροντας εκεί το μυαλό τους, την ελληνική καπατσοσύνη, την σπιρτάδα και την καθαρότητα της ελληνικής ψυχής. Πάνω από 500 χιλιάδες Έλληνες έχουν μεταναστεύσει σε ένα νέο μαζικό κύμα φυγής, αντίστοιχο με αυτό της δεκαετίας του ’50.

Κι έχει κι εκείνους που αναγκάζονται να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι διότι η χώρα αυτή δεν τους δίνει κίνητρα. Φτάσαμε ξανά να οδηγούμε τους νέους στην μετανάστευση ή στο Δημόσιο με τρεις κι εξήντα. Γιατί είναι καλύτερος ο μικρός αλλά σίγουρος μισθός από την ανασφάλεια, την ανέχεια, το κυνήγι της δουλειάς σε μια χώρα που έχει εκατομμύρια άνεργους.

Και ο «μπάρμπας στην Κορώνη» επανέρχεται δριμύτερος με την Αριστερά να συνεχίζει το έργο του Ανδρέα Παπανδρέου, του Τσοβόλα δώστα όλα ή του Προκόπη Παυλόπουλου με τους χιλιάδες μόνιμους συμβασιούχους.

Το όνειρο της σίγουρης θεσούλας στο Δημόσιο, όμως, είναι ο εφιάλτης για την πατρίδα μας. Και θα το πληρώσουμε αργότερα πολύ ακριβά.

Διαβάστε περισσότερα