Ο Erdogan τα έκανε μούσκεμα … γεωπολιτικά

Με την πρόσφατη επίσκεψή του στο Πεκίνο, ο Τούρκος πρωθυπουργός Recep Tayyip Erdogan, συνεχίζει την προσπάθειά του να αναδείξει την γεωπολιτική ισχύ της χώρας του.

Η Τουρκία επιδιώκει διακαώς να (ξανα)γίνει γεωγραφικό και οικονομικό κέντρο της Ευρασίας. Έτσι, ο Erdogan ελπίζει να την καταστήσει τοπική υπερδύναμη, που

Αν όμως κρίνουμε από την τελευταία αυτή επίσκεψη, η Τουρκία έχει ακόμη πολλή δουλειά. Μέχρι και η κορυφαία αγγλόφωνη εφημερίδα Hurriyet, μπέρδεψε το όνομα του Κινέζου πρωθυπουργού Wen Jiabao!

Στο ζήτημα της Συρίας, η Τουρκία γύρισε την πλάτη της στο καθεστώς Άσαντ, ενώ η Κίνα κινείται δραστήρια στην όλη ειρηνευτική διαδικασία. Ο Erdogan μάλιστα, άφησε να εννοηθεί πως το Πεκίνο αλλάζει τις θέσεις του σταδιακά. Την δήλωση αυτήν την έκανε στο αεροδρόμιο, πριν την αναχώρησή του, ίσως για να μην προλάβει τις αντιδράσεις των Κινέζων αξιωματούχων.

Η εφημερίδα Zaman φιλοξένησε τις απόψεις ενός Τούρκου ακαδημαϊκού, που υποστηρίζει  ότι «η Ρωσία και η Κίνα άρχισαν να αναθεωρούν τη στάση τους και προσεγγίζουν αυτήν της Τουρκίας… δεν θέλουν να είναι αντιμέτωπες με την Δύση και με την Τουρκία…». Το Πεκίνο δεν απάντησε.
Γενικά, η κινεζική πρωτοβουλία στο ζήτημα της ειρήνευσης στη Συρία, αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές γεωπολιτικές κινήσεις της δεκαετίας. Είναι πολύ αμφίβολο όμως, αν το αν το Πεκίνο θα μοιράζονταν τις σκέψεις του με τον Erdogan.
Μάλιστα, λίγο μετά την αναχώρηση του Τούρκου πρωθυπουργού, η Κίνα υποδέχθηκε επίσημα τον υπουργό Εξωτερικών της Συρίας Walid Moallem, και επιβεβαίωσε την πρόθεσή της να στηρίξει την αποστολή ειρήνης του Kofi Annan.

Το μήνυμα που προκύπτει από τα παραπάνω, είναι προς την Άγκυρα, και μάλιστα της λέει πως το  Πεκίνο χειρίζεται άμεσα το ζήτημα, χωρίς να χρειάζεται να συμβουλευτεί την Τουρκία.

Στην πραγματικότητα, η Τουρκία είναι εντελώς εκτός φάσης αναφορικά με τη Συρία, και μάλιστα είναι τυχερή που η διεθνής κοινότητα δεν την έχει «μαλώσει» ακόμη.

Προς τα τέλη του 2011, ο Erdogan άρχισε να βλέπει την Συρία ως μια ακόμη Λιβύη. Η χώρα του είχε στραφεί εναντίον του Καντάφι, όταν το ΝΑΤΟ, ο Αραβικός Σύνδεσμος, και το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου αποφάσισαν να τον ανατρέψουν, με αποτέλεσμα ο Erdogan να πιστώνεται το γεγονός ότι οι αεροπορικές επιχειρήσεις ήταν του ΝΑΤΟ και όχι της Γαλλίας ή της Βρετανίας αποκλειστικά.
Όσο αυξάνονταν οι πιέσεις κατά του καθεστώτος Άσαντ, τόσο η Τουρκία άρχισε να προσδοκά σε μια αλλαγή του, ίσως με ένα νέο και πιο  ισχυρό σουνίτικο στοιχείο, και πρόθυμη να αποτελέσει τον υποστηρικτή του. Για αυτό και η Άγκυρα ένωσε τη φωνή της με όλους όσους ήθελαν να φύγει ο Άσαντ.
Παρά τη διεθνή όμως άποψη, η Δύση δεν επενέβη στη Συρία. Ο Άσαντ παραμένει στη Δαμασκό, και η Τουρκία για μια ακόμη φορά επέλεξε λάθος πλευρά. Αντί να παραδεχτεί όμως το λάθος της, και να προσπαθήσει να μπαλώσει τα πράγματα, συντάσσεται με την συριακή αντιπολίτευση, που σε έναν βαθμό είναι καιροσκοπ