Να πάψει η Δεξιά να αισθάνεται ενοχές

Πολύ κουβέντα έχει γίνει σχετικά με τη δήλωση της Νίκης Κεραμέως, βουλευτού της ΝΔ, η οποία είπε ότι τιμά τους αγώνες της Αριστεράς. Από τότε υπήρξε μια γκρίνια στο κόμμα και η βουλευτής απέσυρε το twitt. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι παπαγάλοι του ΣΥΡΙΖΑ «σηκώνουν» το θέμα κάνοντας λόγο για αναταραχή στη Νέα Δημοκρατία,

για αντιδημοκρατικές αντιλήψεις και άλλα τέτοια όμορφα καθώς είναι εύκολο να κάνεις αντιπολίτευση στην… αντιπολίτευση αφού έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να κυβερνήσεις.

Ωστόσο, το θέμα δεν είναι οι προσωπικές απόψεις της Κεραμέως η οποία είναι και νέα και προφανώς δεν έχει ιδία αντίληψη για τους… αγώνες της Αριστεράς. Το πρόβλημα είναι ότι ένα τέτοιο θέμα ταράζει τη ΝΔ και δίνει όπλα στον ΣΥΡΙΖΑ για να αντεπιτεθεί.

Και αποδεικνύει ότι ακόμη και σήμερα, εν έτει 2017 η Δεξιά στην Ελλάδα παραμένει ενοχική, φοβισμένη και τρομαγμένη απέναντι στην Αριστερά. Κι αντί οι νικητές του Εμφυλίου να είναι και από πάνω βλέπουμε τους ηττημένους να κυριαρχούν ιδεολογικά και να μην τολμά κανείς ακόμη και τους αγώνες να αμφισβητήσει.

Εντάξει, να παραδεχθούμε ότι μετεμφυλιακά η Δεξιά δεν συμπεριφέρθηκε με τον προσήκοντα τρόπο ώστε να κλείσουν οι πληγές της χώρας αναίμακτα. Και εξορίες, και βασανισμοί, και διώξεις και θάνατοι πολλές φορές δημιούργησαν τον μύθο της διωκόμενης Αριστεράς από τον μπαμπούλα της Δεξιάς.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και τους αγώνες κατά της Χούντας στην επταετία, ακόμη και το Πολυτεχνείο, οι παμπόνηροι αριστεροί τα εκμεταλλεύτηκαν και τα οικειοποιήθηκαν έτσι ώστε ακόμη και στην επίσημη ιστορία αυτοί να φαίνονται αγωνιστές και οι υπόλοιποι συμπαθούντες ή συμπορευόμενοι με τους χουντικούς.

«Ποιοι μπήκαν στο Πολυτεχνείο κι έδιωξαν τη Χούντα;». Και όλοι απαντούν «οι αριστεροί». Ασχέτως αν κάποιοι αριστεροί τότε μιλούσαν για προβοκάτσια και καταδίκαζαν την αυθόρμητη εξέγερση των φοιτητών.

Εν πάση περιπτώσει, μεταπολιτευτικά ο παμπόνηρος Ανδρέας εκμεταλλεύτηκε όσο κανείς το αντιδεξιό μένος που είχε καλλιεργηθεί και με το περίφημο σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», κέρδιζε τη μια εκλογή μετά την άλλη. Το τονίζουμε: Βοήθησαν αρκετές φορές και τα κόμματα της Δεξιάς στο να δημιουργηθεί η παγιωμένη αντίληψη στην κοινωνία ότι… πας δεξιός βάρβαρος.

Και κανείς δεν έκανε τον κόπο να εξηγήσει ότι μεγάλους, ίσως μεγαλύτερους αγώνες για τον τόπο έχει κάνει και η Δεξιά. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μιλήσει για το ποιος είναι πατριώτης και ποιος όχι. Ποιος συνέβαλε στη δημιουργία ενός σύγχρονου, ευρωπαϊκού, αστικού κράτους, έστω και με τα προβλήματα που έχει.

Ποτέ δεν έγινε μια σοβαρή κουβέντα για το ποιος τελικά έφτιαξε μια σειρά από δομές στο κράτος οι οποίες συνέβαλαν στη βελτίωση των συνθηκών ζωής. Κανείς δεν είπε ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβαλε τις βάσεις για την εθνική συμφιλίωση με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και με άλλες κινήσεις και ήρθε στο τέλος ο Παπανδρέου να οικειοποιηθεί και αυτήν την κατάκτηση.

Κανείς δεν μιλά επί της ουσίας και δεν λέει ότι πραγματικοί αγώνες είναι αυτοί που μετέτρεψαν μια τριτοκοσμική χώρα σε μια ισχυρή οικονομία, με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης.

Κι όχι μια χώρα του πρώην σοβιετικού παραδείσου ή μια… Βενεζουέλα των Βαλκανίων όπως ακόμη και σήμερα πολλοί ονειρεύονται από το χώρο της Αριστεράς.

Και τέλος, για να σταματήσει και το παραμυθάκι περί δεξιάς τρομοκρατίας. Περισσότεροι νεκροί και περισσότερη ζημιά έχει γίνει από την ακροαριστερή τρομοκρατία, με τον μανδύα πολλές φορές των αριστερών κοινοβουλευτικών κομμάτων. Οι «συμπαθούντες» της «17Ν» από την Αριστερά προέρχονται όπως και οι νεοσσοί «συμπαθούντες» τον Ρουβίκωνα και τους μπαχαλάκηδες που μπουκάρουν όπου γουστάρουν και τους βγάζει ο Βούτσης λάδι επειδή δεν έχει τα κότσια να τους καταδικάσει. Επειδή είναι σαρξ εκ της σαρκός της Αριστεράς.

Γι’ αυτό και βλέπουμε ακόμη και σήμερα να υπάρχουν εκδηλώσεις μνήμης και ανδριάντες για τους «ήρωες» της Αριστεράς (ή τα αθώα θύματα που η ίδια κάνει δικά της) και αντιθέτως ξεχνάμε τους νεκρούς που είτε ανήκουν στη Δεξιά είτε δεν ανήκουν πουθενά αλλά δεν μπορεί η Αριστερά να τους οικειοποιηθεί.

Καλοί και κακοί υπάρχουν σε όλες τις παρατάξεις. Αγώνες έγιναν απ’ όλους όσοι θέλουν να λέγονται πατριώτες και πραγματικοί Έλληνες. Όμως, το ζήτημα είναι να πάψει η Δεξιά να αισθάνεται ενοχές κάθε φορά που μιλά για την Αριστερά γιατί έτσι την ενισχύει. Και στο κάτω – κάτω, για ποια Αριστερά μπορούμε να μιλάμε σήμερα, ακόμη κι αν έπρεπε να τιμήσουμε αλλοτινούς αγώνες, αλλοτινών ηρώων; Είναι ο Τσίπρας και η παρέα του αριστεροί; Έλεος.

Διαβάστε περισσότερα