Μητσοτάκης και Δένδιας σε διπλωματικό «λεξικό» της Τουρκίας, στο λήμμα «συνεκμετάλλευση...»;

Σε απροσδιόριστο χρόνο στο παρελθόν, θυμάμαι τον πατέρα μου να μιλά με ανήσυχο ύφος για την έξυπνη στρατηγική της Τουρκίας και την αναβάθμισή της σε διπλωματικό επίπεδο, μετά την τελευταία της ήττα το 1920 (συνθήκη Σεβρών). Μια ήττα που ευτυχώς για εκείνην έμεινε μόνο στα χαρτιά, αφού το όνειρο της ''Μεγάλης Ελλάδας'' αποδείχθηκε για μας ανεκπλήρωτο.

Αυτά μου ακούγονταν τότε αδιάφορα λόγω του νεαρού της ηλικίας μου, όμως κάποια χρόνια αργότερα βρήκαν τη δικαίωσή τους όταν ο γείτονας

εξ Ανατολών άρχισε να εκδηλώνει ''αυτοκρατορικές'' τάσεις στα Βαλκάνια δίνοντας το δικό του στίγμα στο υπό διαμόρφωση γεωστρατηγικό σκηνικό, όπου κυριαρχούσε ο παρεμβατισμός των Ηνωμένων Πολιτειών και της Γερμανίας.

Ήταν η αρχή της κατεδάφισης του κεμαλισμού στην Τουρκία, που συνοδευόταν από κινήσεις νεο-οθωμανισμού και διάθεση αναστήλωσης της τουρκοαραβικής φιλίας. Την ίδια περίοδο οι πολιτικές ηγεσίες σε Άγκυρα και Αθήνα επαναχάρασσαν την πολιτική τους με βάση τον ρεαλισμό της κατ' ανάγκη φιλίας τους λόγω γειτνίασης των χωρών τους.

Στο διάστημα που η Ελλάδα διήνυε τη φάση του πολιτικού ''εκσυγχρονισμού'', η Τουρκία ανακάλυπτε τους ''αδελφούς μουσουλμάνους'' και την ανάγκη προστασίας των Βαλκάνιων ομοθρήσκων της (στάση που μετεξελίχθηκε σήμερα με την αυτοανακήρυξη του Ερντογάν σε προστάτη των απανταχού Τούρκων).

Το δράμα της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας δε φαίνεται να επηρέασε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ούτε η αλλαγή του δόγματος του ΝΑΤΟ από ''αμυντική'' σε ''επιθετική'' συμμαχία. Η Ελλάδα έδειχνε διατεθειμένη - ειδικά μετά την ''απώλεια'' των Ιμίων και τη συνοδό τραγωδία της πτώσης του στρατιωτικού ελικοπτέρου στις βραχονησίδες - να κρατήσει σταθερά μετριοπαθή στάση απέναντι στην απρόβλεπτη γείτονα, καθώς την έβλεπε να ισχυροποιείται και να γίνεται αξιοπρόσεκτη από ΗΠΑ και Γερμανία.

Ωστόσο, όσο οι αφελείς ελληνικές κυβερνήσεις έδειχναν εφησυχασμένες και βρίσκονταν σε διαρκή στρατιωτική και διπλωματική αγρανάπαυση αποχαζεύοντας μ' ανοιχτό στόμα τις αλλαγές στο μεταπολεμικό παγκόσμιο σύστημα, η Τουρκία εξοπλιζόταν και εξελισσόταν, με στόχο να γίνει μεγάλη και ισχυρή, για να παίξει αργότερα το χαρτί των διεκδικήσεων ποικιλοτρόπως.

Οι πολιτικές Σημίτη-Παπανδρέου αποδείχθηκαν ''μυωπικές'', γιατί την άφησαν ανενόχλητη να κινείται επιθετικά - σε στρατηγικό και διπλωματικό επίπεδο - πραγματοποιώντας μεθοδικά τους μακροπρόθεσμους στόχους της που αφορούσαν το Αιγαίο, τη Μεσόγειο και την Κύπρο.

Μ' αυτά και μ' αυτά, στα χρόνια που ακολούθησαν, άρχισε να διαμορφώνεται μια κατάσταση ανισορροπίας στις σχέσεις μας με την Τουρκία. Κι αυτό οδηγήθηκε στην κορύφωσή του την τρέχουσα πενταετία, καθώς το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι που παίζει αυτή σε βάρος μας έχει αγριέψει για τα καλά και η Αθήνα παραμένει εγκλωβισμένη στην ηττοπαθή, γνωστή στάση της υπό τον φόβο θερμού επεισοδίου, το οποίο θα διατάρασσε τον μακροπρόθεσμο στόχο της για διασφάλιση της ειρήνης.

Το παραμύθι του καλού και κακού Τούρκου, όπως και το εύρημα της ''ελληνοτουρκικής φιλίας'' για επίτευξη σύγκλισης, αμοιβαιότητας και συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών, είναι προσχηματικά, αφού μαίνεται στις μέρες μας ο υβριδικός πόλεμος λόγω υδρογονανθράκων.

Έπειτα, ο υπεροπλισμός της Τουρκίας τείνει να μας αφαιρέσει το πλεονέκτημα... έδρας στην ελληνική θάλασσα (αν δεν μας το αφαίρεσε ήδη) και να καταστήσει ανενεργή την άλλοτε αισθητή παρουσία μας στην Α. Μεσόγειο και την Κύπρο.

Τον αποσταθεροποιητικό ρόλο της Άγκυρας σε Αιγαίο και Κύπρο κατήγγειλαν επανειλημμένα τόσο κατά την παραμονή τους στην Ν. Υόρκη όσο κι από ελληνικού εδάφους ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και ο υπουργός Εξωτερικών κ. Δένδιας.

Όμως με τις διαπιστώσεις και τις νουθεσίες σε αυστηρό τόνο δε γίνεται τίποτα είτε αυτές αφορούν τις στρατιωτικές προκλήσεις της γείτονος (τα αεροπλάνα τα οποίας παραβιάζουν μαζικά τον εναέριο χώρο μας σε καθημερινή βάση) είτε τις μεταναστευτικές ροές (που εκτίναξαν την Ελλάδα στην πρώτη θέση παγκόσμια ως προς την αύξηση των μεταναστών), βάσει του σχεδίου του Ερντογάν να μας αποσταθεροποιήσει και να πλήξει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, όταν θα βρεθούμε σε αδυναμία να τα υπερασπιστούμε.

Η μόνιμη τακτική της ανοχής, της υποχωρητικότητας και του κατευνασμού απέναντι στην Τουρκία, που ισοδυναμεί με ηττοπάθεια και εκλαμβάνεται ως αδυναμία, όχι μόνο δε βελτίωσε προς το φιλικότερο τις σχέσεις μας μαζί της, αλλά μας υποβίβασε και μας διέσυρε ηθικά και στρατιωτικά, με αποκορύφωμα την παραδοχή Βαρβιτσιώτη (Αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών) για την στρατιωτική αδυναμία εκ μέρους μας ως προς την αντιμετώπισή της.

Επειδή όμως χωλαίνουμε χρόνια σ' αυτό το επίπεδο, με τελευταίο παράδειγμα τις Πρέσπες, ας είμαστε προετοιμασμένοι για επανάληψη του ντροπιαστικού σκηνικού στο Αιγαίο (σε πρώτη φάση), μια που εκεί αναμένονται ''θερμά'' επεισόδια με αφορμή την κήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ και την εξόρυξη υδρογονανθράκων στο Καστελόριζο.

Η απόφαση του πρωθυπουργού να πάμε σε ''ήρεμα νερά'' με την Τουρκία για να εμποδίσουμε τον Ερντογάν να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του, έχει αποδειχθεί λανθασμένη ως στρατηγική κατά το παρελθόν και παραπέμπει σε αυταπάτες του αλήστου μνήμης Αλέξη.

Δυσάρεστο ξάφνιασμα για όλους ήταν, επίσης, και η αποφυγή του Κυριάκου Μητσοτάκη να θέσει το θέμα των τουρκικών παραβιάσεων στον εναέριο χώρο μας κατά τη συνάντησή του με τον Ερντογάν στην Νέα Υόρκη, πράγμα που δείχνει την έλλειψη αυτοπεποίθησης του αδύναμου έναντι του ισχυρού και την ανικανότητα υπεράσπισης των ελληνικών συμφερόντων.

Το ότι αυτά που μας έλεγε ο ίδιος για άσκηση διαφορετικής Εξωτερικής πολιτικής απ' τις προηγούμενες κυβερνήσεις θα έρχονταν όλα τούμπα ή υπονοούσαν ήδη από τότε περαιτέρω υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα σε σημείο αναξιοπρέπειας, ούτε μπορούσαμε να το φανταστούμε.

Γιατί μόνο ως αναξιοπρεπής μπορεί να χαρακτηριστεί η απόφασή του να ακυρώσει τη μετάβαση στην Κύπρο δυο μαχητικών αεροπλάνωνF16, που συμμετείχαν όλα τα προηγούμενα χρόνια - όπως είχε καθιερωθεί - στους εορτασμούς της 1ης Οκτωβρίου στη Μεγαλονήσου, με ευκαιρία την Κυπριακή Ανεξαρτησία.

Η δικαιολογημένη δυσαρέσκεια των Κυπρίων δε φαίνεται να τον απασχόλησε όμως καθόλου, ενώ αντίθετα φαίνεται να τον απασχολούν σοβαρά οι απειλές των Τούρκων για Αιγαίο και Κύπρο και γι' αυτό δε θέλει να τους δώσει την παραμικρή αφορμή, για να τις πραγματοποιήσουν. Άλλωστε η Τουρκία έκανε γνωστά τα σχέδιά της στην ''ελληνική θάλασσα'' και την Ανατολική Μεσόγειο απ' τον καιρό που ο Ταγίπ Ερντογάν άρχιζε να ανακαλύπτει το όνειρό του για την ''Γαλάζια Πατρίδα''.

Αυτό και μόνο φαίνεται να κατατρόμαξε την Αθήνα έκτοτε, γιατί σημάδευε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την Ελλάδα, για ζητήματα υδρογονανθράκων και εδαφικών διεκδικήσεων των ''γκρίζων'' - κατά Τουρκία - νησιών της , ενώ για την Κύπρο έχει καταστήσει σαφές ήδη το αίτημά του για έλεγχο του νησιού και μοίρασμα των φυσικών πόρων του στα δύο με τους Ελληνοκυπρίους.

Και κάτι τελευταίο που διατυπώνεται ως ρητορική ερώτηση προς τον υπουργό Εξωτερικών μας, με αφορμή το υπό διαμόρφωση σκηνικό στις ελληνοτουρκικές σχέσεις:

- Αλήθεια, κ. Δένδια, τι υπονοούσατε τις προάλλες στην Νέα Υόρκη όταν ψελλίσατε κάτι περί συνεργασίας της Ελλάδας με την Τουρκία στον τουρισμό και την ενέργεια στο Αιγαίο; Μας προετοιμάζετε μήπως για κάτι; Φιλοδοξείτε μήπως να μπείτε με τον πρωθυπουργό στο διπλωματικό ''λεξικό'' της Τουρκίας, στο λήμμα ''συνεκμετάλλευση'';

”Γιατί αν σχεδιάζετε κάτι τέτοιο, δε θα μιλάμε μόνο για την προδοσία ''στις Πρέσπες, αλλά και για την προδοσία στο Αιγαίο που ακολούθησε...

''Κρινιώ Καλογερίδου'' (Βούλα Ηλιάδου)

Διαβάστε περισσότερα