Με την φανέλα της εθνικής Ελλάδος στο déjà vu ενός εφιάλτη

(Απογοητεύσεις, ορθολογισμός και οι θαυμαστές τεχνικές επιβίωσης της μεταπολίτευσης - Μέρος 1ο ) 

Είναι αλήθεια ότι από το 2009 μέχρι σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς έχει πετύχει πολλά και εξόχως σημαντικά πράγματα. Κάποια στιγμή λοιπόν, εκεί στο ξεκίνημα, επείσθην κι εγώ ο, ήδη καθ΄ έξιν, καχύποπτος και ανέβηκα με απόλυτη εμπιστοσύνη στο άρμα της αλλαγής, παρέα με γνωστούς κι αγνώστους, με φίλους από τα παλιά αλλά και με καινούργιους (με αρκετούς από τους οποίους μάλιστα αν και μας δόθηκε η χαρά να κοινωνήσουμε ελέω διαδικτύου

τα εσώψυχά μας, εξακολουθούμε να αγνοούμε ο ένας το πραγματικό πρόσωπο του άλλου). Ήταν τότε μέρες που το πράγμα θύμιζε «πανστρατιά» (όχι την τωρινή, αυτό το ακαλαίσθητο συνώνυμο της κοπτοραπτικής) – χωρίς κανένας βέβαια να διανοηθεί να  χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη.

Κατόρθωσε πολλά και σπουδαία λοιπόν ο ΑΣ, τα οποία άλλωστε αποτέλεσαν το λόγο και την αφετηρία της πολιτικής σχέσης πολλών εξ ημών. Το πατριωτικό του όραμα δεν υπήρξε μετέωρο, είχε για ερείσματα τις νικηφόρες μάχες με τα πιο σαπρά από τα σαπρόφυτα της μεταπολίτευσης. Ο αέρας της επικράτησης έναντι των θεματοφυλάκων της υπανάπτυξης έδινε το δικαίωμα να ελπίζουμε στην πραγμάτωση ενός, έως και χθες, αδιανόητου εγχειρήματος: αυτού της ριζικής και οριστικής ανανέωσης του πολιτικού δυναμικού, των ανθρώπων εκείνων δηλαδή που αύριο θα αναλάμβαναν τις τύχες της διακυβέρνησης της χώρας. Ο χρόνος όμως κυλούσε, η πολυπόθητη ανανέωση δεν ερχόταν, εν τω μεταξύ το ναι στο δεύτερο μνημόνιο έφερε τριγμούς και φθορά, η ανανέωση αν και εκκωφαντική πια ανάγκη – καταφανής μονόδρομος εκλογικής επικράτησης ακόμα για τους πλέον αδαείς – για άγνωστους λόγους καθυστερούσε, ώσπου τελικά… δεν ήρθε ποτέ. Για ακόμα μια φορά η απελπισία του χθες επικράτησε έναντι της διακινδύνευσης ενός ελπιδοφόρου αύριο.

Ως αντίβαρα στην παλαιοκομματική προσκόλληση εκφράστηκαν αντίλογοι και ανυπόκριτες, μα ευφάνταστες δικαιολογίες. Γιατί η πραγματικότητα είναι πως για μερικούς το ενδεχόμενο ο αρχηγός να κάνει λάθη απλώς δεν υφίσταται (όλα είναι μέρος ενός τέλειου σχεδίου). Ασχέτως αξιολογικών κρίσεων, σε κάποιους  αρκεί για να πειστούν πολιτικά απλώς και μόνον η παραφορά της βουβής θέας του Αντώνη Σαμαρά. Δεκτόν. Αλλά παράλληλα, καλώς ή κακώς, υπάρχουμε και εμείς, οι άπιστοι κεντροδεξιοί Θωμάδες, που δίνουμε  μεγάλο βάρος σε αυτά που λέει κανείς, απείρως μεγαλύτερο όμως σε αυτά που τον βλέπουμε να πράττει.  Και μπορεί με αυτόν τον πεζό τρόπο να κλείνουμε άκομψα την πόρτα στον πολιτικό ρομαντισμό, εντούτοις ο κόπος δεν πηγαίνει ολότελα χαμένος: αν μη τι άλλο διαφυλάττουμε τόσο τον εαυτό μας από διολισθήσεις μεσσιανικού τύπου, όσο και τον υποψήφιο Μεσσία  από το χειρότερο ανάθεμα του κόσμου, αυτό του αλάθητου.

Ναυαρχίδα λοιπόν δικαίωσης του παραλογισμού υπήρξαν τα ίδια τα αποτελέσματα των εκλογών. Για ποια ανανέωση μιλάτε δηλαδή, δεν βλέπετε ποιους (ξανα)ψήφισε ο κόσμος; Κι όμως, λέγονται τέτοια πράγματα χωρίς καν να υποψιάζονται οι εκφραστές τους πόσο πολύ υποτιμούν έτσι τον ίδιο τον άνθρ