Μας στερούν την πατρίδα μας

 (Φεγγάρι μάγια μου ‘κανες…)

Στεριές ιριδοχτυπημένες πέφτουν στα νερά

Καράβια μ’ ανοιχτά πανιά πλέουν μες στους λειμώνες

Τα πιο αθώα κορίτσια, τρέχουν γυμνά στα μάτια των αντρών

Κι η σεμνότη φωνάζει πίσω απ’ το φράχτη:

Παιδιά! Δεν είναι άλλη γη ωραιότερη!

(Οδ. Ελύτης)

Ναι. Δεν υπάρχει γη ωραιότερη από τούτη. Οι γνωρίζοντες το νοιώθουν. Σε κάθε λιμανάκι, σε κάθε λόφο, σε κάθε ποτάμι, σε κάθε βουνοκορφή, σε κάθε ξωκλήσι, το ελληνικό φωτόδεντρο λαμπρύνει τούτη τη γη. Αλλά, αγαπητοί

φίλοι, τούτο το φωτόδεντρο το παρακλαδέψαμε, το μολύναμε  με τον τρόπο μας και του στερήσαμε την ικανότητα να εκπέμπει Φως. Και τώρα;

Η κατάσταση που βιώνουμε όλοι, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, βαίνει συνεχώς επιδεινούμενη. Η οικονομία παραπαίει, η κοινωνική συνοχή διαρρηγνύεται, η εγκληματικότητα αυξάνεται, η φτώχεια και η εξαθλίωση απλώνονται σα μαύρο σύννεφο πάνω από τη χώρα. Και φυσικά ούτε κι εγώ έμεινα αλώβητος από αυτή την κατάσταση. Είναι κάπως δύσκολο να μιλά κανείς επί προσωπικού. Εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, μηχανικός με μπλοκάκι σε μια μεταποιητική βιοτεχνία, τα τελευταία δυο χρόνια έβλεπα – και προέβλεπα – την καταιγίδα που ερχόταν. Χωρίς πόρους, οργάνωση αλλά, κυρίως, χωρίς κουλτούρα του επιχειρείν, πως μπορούσε να τα βγάλει πέρα μια μικρομεσαία βιοτεχνία;

Μόλις σταμάτησε η ροή χρήματος από τις τράπεζες, άρχισε το πανηγύρι. Ο ένας άρχισε σιγά-σιγά να βάζει μέσα τον άλλον. Οι προμηθευτές δεν μπορούν να προμηθευτούν πρώτες ύλες από το εξωτερικό. Τους ζητούν μετρητά προκαταβολικά. Οι πελάτες δεν μπορούν να πληρώσουν γιατί είτε έχει πέσει η δουλειά ή το κράτος δεν πληρώνει επιστροφές ΦΠΑ και άλλες υποχρεώσεις. Η ελληνική αγορά, στηριγμένη χρόνια στις μεταχρονολογημένες επιταγές, αλλά με βασικές υποχρεώσεις σε μετρητά, όσο το χρήμα έρρεε με την προείσπραξη επιταγών, και όσο υπήρχε σημαντικός τζίρος, δούλευε κουτσά στραβά. Μόλις σταμάτησε η παροχή ρευστότητας άρχισε να καταρρέει. Το αποτέλεσμα; Απλήρωτοι εργαζόμενοι επί μήνες, ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία και δεκάδες τηλέφωνα κάθε μέρα όπου ο ένας επαγγελματίας κυνηγάει τον άλλο για ακάλυπτες επιταγές. Συν τοις άλλοις, η ελαστικοποίηση της εργατικής νομοθεσίας κατήργησε κάθε είδους προστασία του εργαζόμενου. Όσα θέλει ο καθένας πληρώνει, όσες ώρες θέλει σε βάζει να δουλέψεις, δεν κολλάνε ένσημα και γενικώς η εργοδοσία – πλην εξαιρέσεων – έχει ξεσαλώσει.

Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση των λουκέτων, της ανεργίας της απελπισίας και της απόγνωσης. Αν συνυπολογίσει κανείς την υπέρμετρη αύξηση της φορολογίας, αναρωτιέται για ποιο λόγο να συνεχίσει να εργάζεται.

Μια ανάλογη κατάσταση βίωσα κι εγώ τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα και είδα πως δεν έχω άλλη λύση. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να μεταναστεύσω. Μάλιστα! Τώρα, μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια ενεργού επαγγελματικού βίου. Στην πιο παραγωγική και ώριμη ηλικία.

Η απόφαση δεν ήταν καθόλου εύκολη. Ένα τέτοιο βήμα έχει πολλές δυσκολίες. Δυσ