Καταρρέει το κοινωνικό μοντέλο της Ιταλίας

Η παραίτηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι μπορεί να συγκριθεί με την πτώση του τείχους του Βερολίνου.

Για την Ρωσία, το ιστορικό εκείνο ορόσημο σηματοδότησε την απαρχή μιας δεκαετίας βίας, φτώχειας και γεωπολιτικής ματαιοδοξίας.

Η πτώση του βασιλιά του Bunga Bunga, είναι για την Ιταλία, κάτι παρόμοιο. Καταρρέει το κοινωνικό της μοντέλο, και ο νυν πρωθυπουργός Μάριο Μόντι θα πρέπει να αγωνιστεί,  ώστε η χώρα του να μην ζήσει μια ανάλογη εμπειρία με αυτήν που έζησε η Ρωσία την δεκαετία του 1990.

Όπως και στη Ρωσία τότε, έτσι και στην Ιταλία, τα κεφάλαια φυγαδεύονται στο εξωτερικό.

Εκτός από τον φόβο της οικονομικής αβεβαιότητας, καραδοκεί και ο φόβος των ακόμη μεγαλύτερων φόρων.

Πρόκειται για ένα σημαντικό πρόβλημα, που αγγίζει ολόκληρο το οικονομικό σύστημα. Από το 2008, οι τράπεζες περιόρισαν την πίστωση, φοβούμενες τα ρίσκα, και αυτό συνετέλεσε στο να δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Επιπλέον, ο δείκτης του χρηματιστηρίου του Μιλάνου, που είχε πιάσει 49.355 πριν από δέκα χρόνια, βρίσκεται σήμερα 70% κάτω.

Το μόνο καλό είναι ότι επειδή οι ιταλικές επιχειρήσεις χρειάζονται χρήμα, υπάρχουν αρκετές επενδυτικές ευκαιρίες. Εδώ μπαίνει στο παιχνίδι η Μαφία, που συνολικά σημειώνει ετήσιο τζίρο γύρω στα €183 δισ, και κέρδη €95 δισ. Αυτά τα κεφάλαια χρειάζεται να επενδυθούν κάπου.

Ο μεγάλος κίνδυνος που καραδοκεί για την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ, είναι μη τυχόν και η Ιταλία καταντήσει ένα ημι-αποτυχημένο κράτος  στο κέντρο της Μεσογείου.

Πέρα από τα καθαρά οικονομικά ζητήματα, η χώρα επίσης πάσχει στην παραγωγικότητα. Η κατάσταση των επιχειρήσεών της δεν είναι τόσο άσχημη όσο αυτή της Ρωσίας του `90, αλλά δεν είναι και τόσο καλή, όσο τουλάχιστον αυτή των ανταγωνιστών της.

Σύμφωνα με τον δείκτη ανταγωνιστικότητας του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, η Ιταλία κατατάσσεται 48η στον κόσμο, ενώ μια μελέτη της IESE-Ernst&Young, όσον αφορά στην επενδυτική ελκυστικότητα, φέρνει την  Ιταλία στην 32η θέση παγκοσμίως.

Αυτές οι καθόλου κολακευτικές κατατάξεις οφείλονται στην στρεβλότητα της ιταλικής γραφειοκρατίας, και στο αναχρονιστικό δημοσιονομικό της σύστημα.

Οι φορολογικές επιβαρύνσεις στα εμπορικά κέρδη είναι σοσιαλιστικού επιπέδου, περίπου 69%.

Οι μεγάλες επιχειρήσεις εξαρτώνται από το κράτος. Ελάχιστες είναι αυτές που δεν προέρχονται από πρώην μονοπώλια, ή που δεν βασίζονται σε κρατική στήριξη.

Σε γενικές γραμμές, μια μικρή ομάδα πλούσιων επιχειρηματιών ελέγχει το εμπόριο και την γενικότερη επιχειρηματικότητα.

Η όλη κατάσταση θυμίζει την Ρωσία. Υπάρχει μια κρυψίνοια, και μια αρτηριοσκληρωτική επιχειρηματική πρακτική, που εμποδίζει την νέα επιχειρηματικότητα, και την περαιτέρω ανάπτυξη των ήδη πετυχημένων εταιριών. Ένα κύμα ιδιωτικοποιήσεων, ή η πώληση μεγάλων επιχειρήσεων θα βοηθούσε. Έτσι, μάλλον θα δούμε μια νέα γενιά Ιταλών ολιγαρχών, όπως αυτή που είδαμε να ξεφυτρώνει πριν από είκοσι χρόνια στην Ρωσία.

Πολλοί απογοητευμένοι Ιταλοί, άρχισαν να επιθυ