Και μετά την Ολλανδία, τι?

Η ραγδαία άνοδος του κόμματος Βίλντερς, που κατατάσσεται, στον χώρο της ακροδεξιάς, είναι ένα ηχηρό καμπανάκι. Δεν είναι μόνο η δημοσκοπική πρωτιά για δύο έτη, αλλά και το πλαίσιο μέσα στο οποίο έγινε. Σε μια από τις πλέον ακμάζουσες οικονομίες, με ένα από μικρότερα και διαρκώς μειούμενα ποσοστά ανεργίας. Και εύλογα αναρωτιέται κανείς. Σε ένα σκηνικό ύφεσης, πόσο μεγαλύτερη θα ήταν η απήχηση των ακραίων? Κι αν για την ώρα και μόνο, έχει αποτραπεί το σοκ της κυριαρχίας ενός ακροδεξιού κόμματος, στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και έχοντας

υπόψη το πρόσφατο προηγούμενο της Αυστρίας, όπου μέχρι την τελευταία στιγμή παίζονταν η επικράτηση του ακροδεξιού Προεδρικού υποψηφίου, πόσο σίγουρος μπορεί να αισθάνεται κανείς, ότι το ‘μοιραίο’, απλά δεν αναβλήθηκε? Ποιοι είναι οι παράγοντες που θα το αποτρέψουν? Ποια τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που βεβαιώνουν για το αντίθετο? Και ποιες τελικά είναι οι αιτίες, που ‘θεριεύουν’ τις τάσεις του ευρωσκεπτικισμού και της αμφισβήτησης της Ευρωπαϊκής Ιδέας, όπως αυτή εκφράζεται σήμερα?

Καταρχήν λείπουν τα συγκριτικά μεγέθη. Το όραμα της Ευρώπης της συνεργασίας, της ενιαίας αγοράς και της πολιτικής ένωσης, γεννήθηκε την επαύριο της καταστροφής του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι γενιές που βίωσαν την καταστροφή έχουν φύγει ή είναι στην αποδρομή. Οι νεώτεροι προφανώς δεν μπορούν να εκτιμήσουν, αυτό που ποτέ δε στερήθηκαν.

Η απομυθοποίηση και η δαιμονοποίηση του πολιτικού κόσμου. Ακούγεται κλισέ και αφοριστικό αλλά είναι μια πραγματικότητα. Μια άλλη εκδοχή, όρος ‘άνθισης’ αλλά και συνέπεια της δημαγωγίας και του λαϊκισμού. Και κοντά σε αυτά και η ξένη προπαγάνδα. Όσων και ιδίως εξ Ανατολών, δεν ήθελαν και δεν θέλουν μια Ευρώπη, ‘ισχυρό παίκτη’ και με ενιαία φωνή. Το διαδίκτυο και η δυνατότητα μετάδοσης αλλά και πρόσβασης σε κάθε ελκυστική και συνομωσιολογική κατασκευή, σίγουρα διευκόλυνε τις συσπειρώσεις και την προπαγάνδα των ακραίων.

Η εκ νέου ανακάλυψη των εθνικών προτεραιοτήτων και ο πειρασμός, των μεγάλων ‘παικτών’ και ειδικά του εξής ενός, για καθολική επικράτηση. Η φόρμουλα είναι μόνο η διαδικασία. Και ως γνωστό η δράση γεννά αντίδραση. Τις συνέπειες τις βιώνουμε. Σίγουρα ένα περιβάλλον που διευκολύνει τις λαϊκίστικες και δημαγωγικές δυνάμεις.

Η διάδοση και εμπέδωση μιας ‘πολιτικής ορθότητας’ με νεφελώδεις καταβολές και προτεραιότητες. Και σίγουρα διόλου ελκυστικές. Από κοντά και η αδράνεια στην εφαρμογή μιας αποτελεσματικής αντεγκληματικής πολιτικής, μέσα από μια αμήχανη διαχείριση θορυβώδους προπαγάνδας για δικαιώματα και ελευθερίες. Που έφτασε στο σημείο υπονόμευσής τους.

Και βέβαια η ύφεση, που ειδικά στον Νότο και τη χώρα μας, αποτυπώθηκε ιδίως στην άνοδο ακροαριστερών κομμάτων, του κινήματος των 5 Αστέρων και των Ποδέμος περιλαμβανομένων.

Το μίγμα εκρηκτικό. Το υπόβαθρο αρνητικό. Η αντίδραση αμήχανη. Ή και ανύπαρκτη. Απαιτείται όσο ποτέ σχεδιασμός, προώθηση και υλοποίηση αναπτυξιακών πολιτικών. Και εμπέδωση του αισθήματος ασφαλείας σε όλους τους Ευρωπαίους πολίτες, σε όλα τα κράτη- μέλη. Και πάνω από όλα χρειάζονται άνθρωποι για να κάνουν πράξη τις πολιτικές αυτές. Οι ανάγκες γεννούν τους ηγέτες. Και οι ανάγκες υπάρχουν.

Διαβάστε περισσότερα