Η στάση της Κύπρου προβληματίζει Ελλάδα – Ισραήλ

«Kλειδί» για την ενεργειακή θέση της χώρας αποτελεί η εξέλιξη της τριγωνικής στρατηγικής συνεργασίας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ. Το Τελ Αβίβ επιθυμεί σφόδρα την αναβάθμιση της συνεργασίας με την Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα και τη σύμπηξη ενός ενεργειακού, οικονομικού, αμυντικού και διπλωματικού άξονα με την Αθήνα και τη Λευκωσία.

Η εξόρυξη φυσικού αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ

και η παράλληλη αξιοποίησή του από το Ισραήλ του γειτονικού κοιτάσματος αλλάζει δραματικά τα δεδομένα για τις δύο χώρες, κυρίως όμως για την Κύπρο η οποία παρά την τουρκική κατοχή σπάει τη γεωπολιτική ομηρία δεκαετιών και μεταβάλλεται σε χώρα παραγωγό αερίου (και πετρελαίου στο μέλλον) και σε ενεργειακό κόμβο.

Η μόνη από το «τρίγωνο» η οποία δεν έχει αξιοποιήσει μέχρι στιγμής τους υδρογονάνθρακες, τους οποίους εκτιμάται ότι διαθέτει, είναι η Ελλάδα, αλλά αυτό αρχίζει να αλλάζει με την προκήρυξη διαγωνισμού για την υποβολή προσφορών εκμετάλλευσης «οικοπέδων» στις περιοχές του Πατραϊκού Κόλπου, των Ιωαννίνων και του Κατάκολου και τον σε εξέλιξη διαγωνισμό για σεισμικές έρευνες στο Ιόνιο και νοτίως της Κρήτης.

Αυτό που προβληματίζει πάντως την Αθήνα είναι η άποψη που διατυπώθηκε στην Κύπρο από την αρμόδια υπουργό Ενέργειας, Πραξούλα Αντωνιάδου, περί ενεργειακής διασύνδεσης της Κύπρου με την Τουρκία μέσω αγωγού (!), πρόταση που προκάλεσε σάλο στην αντιπολίτευση και την κοινή γνώμη, αλλά την οποία όχι μόνο δεν αποκήρυξε ο Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας, αλλά η κυβέρνησή του έσπευσε να τη συνοδεύσει με εκτιμήσεις ότι ένας αγωγός Ισραήλ- Κύπρου-Ελλάδας δεν είναι τεχνικά εφικτός…

Αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες στην Αθήνα απορρίπτουν τα περί δήθεν μεγάλων τεχνικών δυσκολιών στην κατασκευή ενός τέτοιου αγωγού που θα καταλήγει στην Ελλάδα, ενώ είναι έκδηλος ο διπλωματικός εκνευρισμός για τις «ιδέες» περί ενεργειακής διασύνδεσης της Κύπρου με την Τουρκία. Οι αυξημένες πιθανότητες εντοπισμού σημαντικών ποσοτήτων υδρογονανθράκων στην Ελλάδα, αν επαληθευθούν, θα προσθέσουν μια ολοκληρωμένη εναλλακτική ενεργειακής τροφοδοσίας της Ευρώπης -και από άποψη παραγωγής και όσον αφορά στη χάραξη ενεργειακής οδού- η οποία θα αναβαθμίσει γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά τη χώρα και θα δημιουργήσει προϋποθέσεις ταχύτερης εξόδου από την κρίση.

Υπ’ αυτό το πρίσμα η στάση της κυβέρνησης Χριστόφια καθίσταται ακόμα πιο περίεργη, αμφιβόλου εθνικής σκοπιμότητας και δημιουργεί προβληματισμό τόσο στην Αθήνα όσο και στο Τελ Αβίβ.

Οι Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ έχουν κάθε λόγο να δουν την ενεργειακή συνεργασία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ να προχωρά στο πλαίσιο της προσπάθειάς τους να μειώσουν την εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία. Η Ε.Ε. εισάγει από τρίτες χώρες το 60% του φυσικού αερίου που καταναλώνει ετησίως (484 δισ. κυβικά μέτρα το 2009 με πρόβλεψη για 771 δισ. το 2030), από τη Ρωσία, δε, καλύπτει το 40% των αναγκών της.

Το 2030 οι εισαγωγές φυσικού αερίου στην Ευρώπη προβλέπεται να ανέλθουν στο 85% της κατανάλωσης, οπότε είναι προφανές ότι θα ενισχύεται ο στρατηγικός χαρακτήρας των κοιτα