Η “σινιέ” Αριστερά του Κολωνακίου αντεπιτίθεται

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ της μαύρης τρύπας της νεότερης πολιτικής Ιστορίας, του γκρίζου πρωθυπουργού των Ιμίων, των S-300 και του Οτσαλάνειου άγους, είχε και διάφορους βοηθητικούς. Έναν αχταρμά από καθεστωτικούς «διανοούμενους», κάτι μεταλλαγμένους ρηγάδες, αριστεριστές πάσης αποχρώσεως, κατά κανόνα σιτιζόμενους στο κρατικό πρυτανείο και ταβλαδόρους της γνωστής πλατείας. Ξέρετε, λίγος διεθνισμός, κάργα μισελληνισμός και πιθηκισμός σε ότι συνέβη πριν σαράντα χρόνια εις Παρισίους και στο campus του

Μπέρκλευ. Κάτι σαν Μαρκούζε και Σαρτρ με τσαρούχια, στο πιο αγράμματο, πολύ πιο αγράμματο.

Χωθήκανε παντού. Πανεπιστήμια, παιδαγωγικά ινστιτούτα, εφημερίδες, ΜΚΟ και ξερό ψωμί, «τέχνη». Κι όποτε το σύστημα τράβαγε ζόρια είτε γιατί βομβαρδίζονταν σχολεία, ψυχιατρεία και εν γένει γυναικόπαιδα στη Σερβία, είτε χρειαζόταν στήριξη ο χασάπης Θάτσι στο Κόσοβο ή οι Τσετσένοι που μακελεύουν παιδάκια του δημοτικού και κόβουν αυτιά ομήρων, Σχέδιο Ανάν κλπ, τα καλά παιδιά απίκο. Ένα κείμενο με υπογραφές, πάντα τις ίδιες, έσκαγε μύτη και οι βοηθητικοί, πρώην «επαναστάτες», κάνανε το σέρβις που απαιτούσε το σύστημα, πάντοτε με θέσεις, που κατά διαβολική σύμπτωση ταυτίζονταν με τα συμφέροντα κραταιών ή και λίγο παρηκμασμένων συμμάχων. Ένας ροζ πολτός, που έχει χρόνια κολλήσει σαν τσίχλα στο παπούτσι της Πατρίδας.

Ορισμένοι από δαύτους επιβίωσαν και χωθήκανε στα κόλπα και επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας με λαμπρές επιδόσεις αποδόμησης της εθνικής ταυτότητας. Διότι κι η δική μας παράταξη για χρόνια είχε το σύνδρομο του ενοχικού νικητή. Ο κορμός τους όμως πάντοτε ερωτοτροπούσε με τον Συναπισμό αλλά για ματσαμπούκα, που λέει ο λαός, πήγαινε στο ΠΑΣΟΚ. Επί των ημερών του αλήστου μνήμης ψηλού παιδιού από τη Μινεσότα, κάνανε κανονική επιδρομή. Τρουπώσανε, που έλεγε κι ο φοβερός Βουτσάς στην γνωστή ταινία. Να το πούμε αλλιώς, η Αριστερά τους εκπαίδευε και το ΠΑΣΟΚ τους εργοδοτούσε.

Τώρα όμως που το πράσινο καράβι μπατάρισε και μπάζει θανάσιμα, πολλοί από αυτούς κι αυτές της κάργα «διανόησης» κι αριστεροσύνης, ανεβήκανε στα ρέλια και φουντάρανε. Με δυο τρεις απλωτές σκαρφαλώνουν ένας – ένας, μια – μια, στην Δημοκρατική Αριστερά. Θυμάστε τότε τον Θέμελη, τον Τσουκάτο και τον Πανταγιά με τις ίδιες καμπαρντίνες, σαν τρίδυμα από άλλη μάνα κι άλλο πατέρα, τότε που στον πρωϊνό καφέ του Μαξίμου κόβανε και ράβανε; Αυτούς τους θυμάστε. Υπήρχαν όμως και άλλοι, οι τριγύρω, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα του τότε «θαύματος», που μας έστειλε τώρα τον λογαριασμό. Αυτοί οι τριγύρω λοιπόν, το αφάν γκατέ, ο Λόχος Ψυχολογικού Πολέμου του συστήματος σε όλες τις δοκιμασίες του, όταν το φρόνημα κι η λογική του λαού ήταν απέναντι στα απίστευτα που έχουμε δει από την νύχτα των Ιμίων ως σήμερα, τώρα δίνει πρωϊνή αναφορά στην ΔΗΜ.ΑΡ. Μαζί και κάτι οπαδοί του σμυρνέϊκου συνωστισμού, ποιητές εκ του προχείρου, ντεμέκ λόγιοι ραδιοφωνατζήδες και άλλα εξωτικά πουλιά. Η δημοσκοπική άνοδος του κόμματος κι η ελπίδα τους για πολυκερματισμό του πολιτικού συστήματος