Η παράξενη επιστήμη της παρθενογέννεσης

Όπως αποδεικνύεται, η περίπτωση μιας καλόγριας που γέννησε ένα παιδί και του έδωσε το όνομα του Πάπα έχει και ιστορία. Η καθηγήτρια Candida Moss γράφει για όλες τις περίεργες δικαιολογίες, όταν δεν υπάρχει πατέρας.
Την περασμένη εβδομάδα μια καλόγρια στην Ιταλία γέννησε ένα αγοράκι αφού έσπευσε στο νοσοκομείο με πόνους στο στομάχι . Ονόμασε το αγόρι Φραγκίσκο και οι μοναχές στο μοναστήρι της είπαν ότι «έμειναν έκπληκτες» από την είδηση. Το ίδιο και η γυναίκα που παρατήρησε – μια ατάκα που θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από το δημοφιλές σόου του Discovery Channel TV – «Δεν ήξερα ότι ήμουν έγκυος». Παρότι λίγες λεπτομέρειες γνωρίζουμε, προφανώς η ίδια ξέρει πως κατέληξε έτσι. Αλλά δεν μπορεί να ξέρει ο καθένας. Σύμφωνα με μελέτη που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τη Βόρεια Καρολίνα, τα τελευταία χρόνια έχουν υπάρξει τουλάχιστον 45 αναφορές εγκυμοσύνης χωρίς σεξ, μόνο στις ΗΠΑ. Οι παρθενογεννήσεις προφανώς δεν είναι τόσο ασυνήθιστες όσο νομίζετε.

Είναι σαφές ότι οι περιπτώσεις αυτές περιέχουν πολλές βιολογικά προσδιορισμένες και κοινωνικά διαιωνιζόμενες ανισότητες των δύο φύλων. Όταν πρόκειται για σκανδαλώδεις σεξουαλικές σχέσεις, οι γυναίκες εκτίθενται και ντροπιάζονται πιο εύκολα από τους άνδρες. Για τις γυναίκες που προσπαθούν να κρύψουν τις συνέπειες της παράνομης συνεύρεσης από τον κόσμο, τα φαρδιά φορέματα δεν αρκούν. Έτσι, ακόμα κι αν (θεολογικά μιλώντας) η σύλληψη του Ιησού υποτίθεται ότι είναι μοναδική, γιατί να μην δώσουμε στην «υπεράσπιση της Παναγίας» μια προσπάθεια; Φαίνεται εντελώς γελοίο. Ωστόσο, ορισμένες γυναίκες ήταν σε θέση να το τραβήξουν πολύ μακριά.
Το 1637 στην Γκρενόμπλ, στη Γαλλία, η αριστοκράτισσα Madeleine d’ Auvermont δικάστηκε για μοιχεία. Παρά το γεγονός ότι ο σύζυγός της είχε φύγει από τη Γαλλία τέσσερα χρόνια νωρίτερα, η Madeleine είχε πρόσφατα γεννήσει ένα υγιέστατο αγοράκι. Στο πρόσωπο αυτού που φαινόταν σαν καταδικαστικό στοιχείο, διαμαρτυρήθηκε υποστηρίζοντας την αθωότητά της και είπε σκεφτόταν έντονα τον σύζυγό της το βράδυ και έτσι συνέλαβε με τη δύναμη της φαντασίας.

Ζητήθηκε η γνώμη διαφόρων γιατρών και θεολόγων σχετικά με την υπόθεση και δήλωσαν ότι αυτό ήταν θεωρητικά δυνατόν (ίσως οι θεολόγοι να μίλησαν λίγο πιο έντονα από τους γιατρούς). Το παιδί ονομάστηκε νόμιμος απόγονος του συζύγου και κληρονόμος των de Montleon. Η εμπνευσμένη Madeleine d’ Auvermont δεν είναι η μόνη που χρησιμοποίησε την επιστήμη προς όφελός της. Σύμφωνα με το μύθο, ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της σύγχρονης ιατρικής, κατέθεσε για την περίπτωση μιας γυναίκας που κατηγορήθηκε για μοιχεία. Η γυναίκα είχε γεννήσει ένα βρέφος που περιγράφεται «μαύρο σαν Μαυριτανός», παρά το γεγονός ότι τόσο η ίδια όσο και ο σύζυγός της είχαν ανοιχτό δέρμα. Απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες, διότι το πορτρέτο ενός Μαυριτανού κρεμόταν πάνω από το κρεβάτι της. Ο Ιπποκράτης κατέθεσε ότι στη δίνη του πάθους, η γυναίκα κοίταξε το πορτρέτο και το χρώμα του δέρματος και η μορφή του ανθρώπου στην εικόνα σφράγισε το παιδί της κατά τη στιγμή της σύλληψης. Οι γυναίκες μπορεί να είναι πολύ ευαίσθητες, βλέπετε.
Χάρη στον Ιπποκράτη, η γυναίκα απαλλάχθηκε από όλες τις κατηγορίες, ελεύθερη να ενδώσει στην αγάπη της για τους μελαψούς άνδρες, σε έργα τέχνης και σαρκικά. Παρά το γεγονός ότι, κατά πάσα πιθανότητα, ο σύζυγός της γρήγορα άλλαξε εμφάνιση.
Αν και αυτή είναι μια περίπτωση που ο Maury Povich (σ.σ. γνωστός τηλεπαρουσιαστής με εκπομπές αναλόγου περιεχομένου) θα μπορούσε να ξεκαθαρίσει σε μισή ώρα, οι αποφάσεις αυτές στοιχειοθετήθηκαν με βάση (εκείνη την εποχή) την αξιόπιστη επιστήμη. Ειδικότερα, η θεωρία των «εντυπώσεων της μητέρας» – στην οποίο τα φυσικά χαρακτηριστικά ενός παιδιού διαμορφώνονται από τις καθημερινές εμπειρίες μιας γυναίκας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης- παρέμεινε στη μόδα από τον αρχαίο κόσμο μέχρι τον εικοστό αιώνα.
Οι άνθρωποι ανέκαθεν έβλεπαν την αστεία πλευρά της γυναικείας ευπιστίας. Ο εμφανώς άσχημος τύραννος Διονύσιος των Συρακουσών διέταξε υποτίθεται την βασίλισσά του να τον κοιτάξει όσο το δυνατόν λιγότερο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της και την ενθάρρυνε να κοιτάζει ένα άγαλμα του ήρωα Ιάσονα, με την ελπίδα ότι θα γεννούσε ελκυστικούς απογόνους. Ομοίως, μια σατιρική ανασκόπηση του έργου του ιμπρεσιονιστή Σεζάν το 1877 προειδοποίησε τις έγκυες γυναίκες να μείνουν μακριά, μήπως η αγάπη του ζωγράφου για τις αποχρώσεις της ώχρας ταλαιπωρήσουν τα παιδιά τους με τον κίτρινο πυρετό, ακόμη και πριν γεννηθούν.

Η περίπτωση της Madeleine d’ Auvermont ήταν λίγο πιο περίπλοκη, αν και στηρίζεται στις ίδιες υποθέσεις για την ευαισθησία του σώματος των γυναικών. Το παιδί θαύμα της είχε συλληφθεί μέσα από ένα συνονθύλευμα των θαυμάτων της τηλεγονίας, της πεποίθησης ότι ένα παιδί θα μπορούσε να επηρεαστεί από μια παλαιότερη σύλληψη. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, μια γυναίκα που ξαναπαντρεύτηκε μπορεί να γεννήσει ένα παιδί που θα είναι ο βιολογικός απόγονος του πρώτου συζύγου της. Λες και δεν ήταν αρκετά δύσκολο για τις γυναίκες να βρουν σύντροφο μετά τα 40.
Διάσημοι υποστηρικτές της τηλεγονίας περιλαμβάνουν τον Κάρολο Δαρβίνο, ο οποίος την αναφέρει στις «Παραλλαγές των ζώων και των φυτών υπό εξημέρωση» και ο φιλόσοφος Σοπενχάουερ. Στην πραγματικότητα, μερικοί επιστήμονες σήμερα αναρωτιούνται αν δεν υπάρχει κάτι σε αυτό.
Η τηλεγονία μπορεί να φαίνεται σαν ο καλύτερος φίλος μιας μοιχαλίδας. Αλλά είναι επίσης το θεμέλιο μιας κάπως προκλητικά ρατσιστικής επιστήμης. Από τα τέλη του 1800 και μετά η γερμανοί θεωρητικοί των φυλών ανέπτυξαν την ιδέα ότι μια γυναίκα που είχε ένα παιδί με έναν άνθρωπο της «κατώτερης φυλής» δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι σε θέση να γεννήσει και πάλι ένα «καθαρό» παιδί της Άριας φυλής. Παρά τον συσχετισμό της με ρατσιστικές γενετικές θεωρίες, η τηλεγονία εξακολουθεί να υπάρχει στον σύγχρονο κόσμο, ειδικά όταν πρόκειται για θρησκευτικές τακτικές εκφοβισμού. Το 2004, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία χρηματοδότησε τη δημοσίευση του «Παρθενία και τηλεγονία». Το βιβλίο προχώρησε περισσότερο και υποστήριξε ότι μόνο ο πρώτος σεξουαλικός σύντροφος μιας γυναίκας επηρεάζεται τη μεταγενέστερη έκδοση. Όπως παρατήρησε πικρόχολα δημοσίευμα της Pravda, ολόκληρη η θεωρία φαίνεται να έχει σχεδιαστεί για να κρατήσει τις νέες γυναίκες στο ίσιο δρόμο.
Σήμερα η τηλεγονία επιμένει στο περιθώριο φυλετικών ομάδων καθαρότητας και των παραδοσιακών θρησκευτικών οργανώσεων. Έχει νόημα μόνο σε πολιτιστικά πλαίσια στα οποία οι γυναίκες αναπαράγουν και οι άνδρες κληρονομούν. Με άλλα λόγια, μπορείς να παρουσιάσεις την δικαιολογία της τηλεγονίας, αλλά όποιος την πιστέψει πιθανότατα έχει αρκετά ντεμοντέ απόψεις για τις γυναίκες.
Αν ελπίζετε να πουλήσετε σε άλλους την ιστορία σας, ρίξτε μια ματιά στο βιβλίο της Madeleine d’ Auvermont και αφοσιωθείτε σε αυτό. Ονόμασε το παιδί της Emmanuel, ένα από τα ονόματα του Ιησού. Και γιατί όχι; Αφού ισχυρίστηκε ότι με τη σκέψη έφερε ένα παιδί στον κόσμο, μπορεί να του δώσει και το όνομα του Υιού του Θεού.

http://www.thedailybeast.com/articles/2014/01/22/the-strange-science-behind-virgin-births.html