Η Παναγιά μαζί μας

«Καλό Δεκαπενταύγουστο!» ευχήθηκε χαρωπά στο τέλος της συναλλαγής ο υπάλληλος στην δημόσια υπηρεσία, εμφανώς περιχαρής στην προοπτική της αργίας.

Ενοχλήθηκε όταν του αντιγύρισα ότι δεν υπάρχει εορτή «Δεκαπεντάγουστος». Μάλλον είχε παρακολουθήσει τις προηγούμενες ημέρες την πειρατική ΕΡΤ – η αδιάκοπη λειτουργία της οποίας αποτελεί πλέον πολιτικό όνειδος. Όχι μόνον αυτή από τα κανάλια βέβαια, στη ροή των ειδήσεων που παρουσίαζε, έκανε διαρκώς αναφορές στην ερχόμενη «Γιορτή του Δεκαπενταύγουστου».

Στις 15 Αυγούστου δεν

«(Συμπεριφέρονται) Λες και γιορτάζουμε το ότι τον Αύγουστο είναι παχιές οι μύγες», λέει ένας φίλος, στηλιτεύοντας οργισμένα την άθρησκη ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται εδώ και αρκετά χρόνια η κορυφαία εορτή της Παναγίας.

Αρχετυπική μορφή της αιώνιας μητέρας και ζωοδότρας, σύμβολο της ακατάλυτης σπλαχνικής σχέσης.

Όποιος έχει παρασταθεί στην επιθανάτια αγωνία ανθρώπων γνωρίζει ότι οι τελευταίες τους λέξεις είναι «Χριστέ μου», «Παναγία μου», «μανούλα μου».

Η μορφή της Παναγίας συμπυκνώνει και τις τρεις σπαρακτικές επικλήσεις.

Ο αντίλογος έτοιμος : μιλάς για Έλληνες, αν παραστεκόσουν σε Ινδό θα αναστέναζε κάτι για την επόμενη μετενσάρκωσή του.

Σωστά. Κάθε συλλογικότητα ανθρώπων συγκρότησε ιστορικά ένα πλέγμα υπερβατικών δοξασιών και ηθικών κανόνων για να διατηρεί το πνεύμα των μελών της σε ηρεμία και να παρέχει οδηγό βίου. Κοινός τόπος, η υπέρβαση του φθαρτού σαρκίου.

Οι περισσότεροι από αυτούς που γίνονται άθεοι ή άθρησκοι από μόδα αγνοούν ότι η θρησκεία στην αρχή δεν είχε σχέση με την ηθική, αλλά με τη συνεργασία. Το «άγρυπνο μάτι» του Θεού ώθησε τους ανθρώπους να δείξουν τον καλύτερο εαυτό τους.

Η Δυτική Νεωτερικότητα, ως επί το πλείστον απεκδύεται το θρησκευτικό συναίσθημα. Αμέτρητα δε τα δεινά που προκάλεσαν δυο παράγωγα της, οι εξίσου άθρησκοι ναζισμός και κομμουνισμός, χωρίς βέβαια, συγκριτικά, να λησμονούνται εγκλήματα «στο όνομα της Πίστης».

Η Δύση έφτασε σε υλική πρόοδο πρωτοφανή. Αλλά μάλλον εξ αυτού «έχασε την ψυχή της», το 25% των ανθρώπων στο Δυτικό κόσμο νοσεί ή θα νοσήσει από κατάθλιψη.

Και μια προσεκτική παρατήρηση δημοσιευμάτων αποκαλύπτει ότι από την δεινή οικονομικά θέση της χώρας, την οποία κατά πολύ προκάλεσε η διακυβέρνηση από άθεους υλιστές, ο διεθνής παράγων δράττει την ευκαιρία να παρέμβει στην ιστορικότητα του ελληνικού ψυχισμού.

«Η Ελλάδα έχει την ευκαιρία να βοηθηθεί από τη Δύση για να βγει από την κρίση, αλλά οφείλει να αποτινάξει το Βυζαντινό της παρελθόν που την κρατάει δέσμια στην διαφθορά» ή κάπως έτσι, έχω διαβάσει πολλές φορές σε αλλοδαπούς και εγχώριους σχολιαστές. Νομίζετε ότι η Σύνοδος Φερράρας – Φλωρεντίας απέχει πολύ;

Θα σας σώσουμε αρκεί να αποποιηθείτε το παρελθόν σας, δηλαδή την ταυτότητά σας, δηλαδή την ψυχή σας, λένε.
Όμως το ερώτημα παραμένει αειθαλές, «τι ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει την δε ψυχήν αυτού απωλέσει…;».

Στην Ελλάδα, εκτός από τους κομμουνιστές που εισήγαγαν την αντιχριστιανική υστερία για να υποκαταστήσουν το λατρευτικό συναίσθημα προς το θείο με την προσωπολατρεία κομμουνιστών ηγετών, υπάρχουν και αυτοί που από αφετηρία «ελληνολατρείας» μέμφονται την υιοθέτηση από τον Ελληνισμό του Χριστιανισμού, μιας «ιουδαϊκής αίρεσης» λένε, αναπολώντας το Δωδεκάθεο.

Όταν όμως οι Έλληνες αποδέχθηκαν τον Χριστιανισμό, η αρχαιοελληνική λατρεία είχε εκπέσει και ο ελλαδικός χώρος ήταν σε οικτρή κατάσταση από την ρωμαϊκή κατοχή και την παρακμή. Μυστικιστικές, ανατολικές λατρείες, ξένες προς τον ελληνικό χαρακτήρα, όπως της Ίσιδας και του Μίθρα, είχαν εισβάλλει δυναμικά επιτείνοντας την εθνική διάλυση.

Διατηρώντας τα περισσότερα, παλαιά λατρευτικά τους έθιμα και ενσωματώνοντάς τα στην νέα θρησκεία με νέες αναφορές, όπως τις Απόκριες, οι Έλληνες απέκτησαν έναν κώδικα ζωής που τους βοήθησε έκτοτε να επιβιώσουν. Τους έφερε βαθμιαία στην εκ των έσω ανάληψη της ηγεσίας του Βυζαντίου, και στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς διατήρησε το εθνικό φρόνημα που έφερε την λυτρωτική απελευθέρωση.

«Στου Χριστού την Πίστη την Αγία» ορκίζονταν εκείνες οι μορφές και ευλογούνταν τα γιαταγάνια που μάς απελευθέρωσαν.

Αλλά αυτό λησμονείται, κατεξοχήν από «εκσυγχρονιστές». Είναι οι ίδιοι που ενώ κηρύσσουν τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας σπεύδουν να επωφεληθούν από τις αργίες που δημιουργούν οι θρησκευτικές εορτές, κλείνοντας σε κοσμικά μέρη 3ημερα, 4ήμερα ή «γέφυρες» αποδράσεων αεργίας και απόλαυσης, με χρήματα που εισπράττουν, είτε ως δημόσιοι υπάλληλοι είτε ως κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, από αυτό το Δημόσιο που το θέλουν άθρησκο.

Οι ίδιοι, λησμονούν ότι στην εποχή της κρίσης το μόνο άξιο λόγου δίκτυο κοινωνικής συμπαράστασης δημιουργήθηκε από την Ελληνική Εκκλησία.
Ενώ η Αριστερά, μέσα στην ιδεοληπτική της υποκρισία, χρησιμοποιεί τις παχυλές, κρατικές, κομματικές επιχορηγήσεις για φεστιβάλ και προπαγάνδα. Αλλά δεν δίνει ένα ευρώ για να σιτίσει τους αγαπημένους της λαθρομετανάστες, μόνο η Εκκλησία τούς ταΐζει χωρίς διακρίσεις.

Οι μεταπολιτευτικά λοβοτομημένοι από την επικράτηση ιδεών που διαγράφουν την Ορθοδοξία από την ελληνική ταυτότητα, ειρωνεύτηκαν επισημάνσεις για ανάγκη επαναφοράς του τριπτύχου «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια».

Πράγματι, τίποτα δεν επανέρχεται παρά ως φάρσα. Υπάρχει όμως η ανάγκη για μια νέα θρησκευτικότητα, για πίστη σε κάτι περισσότερο από το τελευταίο iPhone. Η ίδια η Δύση, στην υλιστική μακαριότητά της, θέλει να παραβλέπει ότι κινδυνεύει από αυτούς που, σε αντίθεση μ’ εκείνη, πιστεύουν δυνατά σε κάτι. Από κάποιον ή κάποιους σαν τον Μοχάμεντ Μέρα, για παράδειγμα.

Όχι μόνον αυτό, συνδράμει και επιδοτεί αυτούς που σφαγιάζουν Χριστιανούς, όπως οι ισλαμιστές στη Συρία.

Αλλά εάν οι Αμερικανοί, στο απυρόβλητο μεταξύ των δύο ωκεανών, μπορούν να αγνοούν την απειλή, οι Ευρωπαίοι δεν συγχωρούνται : από το κισμέτ που εκκολάπτει η λήθη τους για τον Κάρολο Μαρτέλλ, τον Ιωάννη Σομπιέσκι και τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο μεσολαβεί μόνο μια θάλασσα.

Και ο κορυφαίος ιστορικός Henri Pirenne, σε αντίθεση με την κρατούσα άποψη, αποδίδει τα αίτια για τον μακρόχρονο Μεσαίωνα της καθυστέρησης στην κατάληψη όλης της Νότιας και της Νοτιανατολικής ακτής της Μεσογείου από το Ισλάμ, και στην διακοπή των επικοινωνιών που προκάλεσε. Καθυστέρηση που άρθηκε όταν ο ισλαμικός κόσμος παρακάμφθηκε με τον διάπλου της Αφρικής προς την Άπω Ανατολή.

Ρίξτε μια ματιά στο χάρτη. Μια Συρία σε αιματοκύλισμα. Λιβύη και Τυνησία σε διαρκή αναβρασμό. Μάλι που μετά βίας (…και λόγω Σούδας) κρατήθηκε ελεύθερο. Αλγερία σε υπόκωφη αναμονή. Και η Αίγυπτος, κομβική χώρα του Αραβικού κόσμου, στις φλόγες, με τις εκκλησίες να πυρπολούνται πρώτες. Όλα, για ή με πρόφαση τη θρησκεία.

Και εμείς, όπως πάντα, στο μεταίχμιο Δύσης και Ανατολής. Άθρησκοι πλέον, αδέκαροι και αδιάφοροι στο να υπερασπιστούμε ό,τι ιστορικά κουβαλούμε.

Η Παναγιά μαζί μας…
Αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει.

Προφήτης