Η νεύρωση του… «Μη τσιμπάτε»;

Υπάρχουν κάποιοι που ισχυρίζονται - ακόμα - πως δεν πρέπει να «τσιμπάμε» στις ιδεολογικές προκλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ (όπως η καταδίκη των Ολοκληρωτισμών, των άκρων που υπονομεύουν τη δημοκρατία κλπ.).

Ακόμα κι όταν τελικά, βγαίνουμε κερδισμένοι από αυτή τη διαμάχη. Ή μάλλον ακόμα κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ την προκαλεί και τελικά την χάνει! Ακόμα κι όταν όλοι οι άλλοι (και αρκετοί πρώην «κοντινοί» του) στρέφονται τελικά εναντίον του!

Ακόμα και τότε, εμείς,

Γιατί, άραγε; Γιατί, λέει, ο λαός «δεν νοιάζεται για όλα αυτά»!

Δεν ενδιαφέρεται για τα εγκλήματα του Κομμουνισμού, λέει…

Δεν νοιάζεται για την ηθική και ιστορική καταδίκη του Στάλιν.

Άρα ποιον αφορά όλη αυτή η κουβέντα;

Κανένα, επιμένουν! Μόνο το ΣΥΡΙΖΑ για να «συσπειρώσει» τη "σκληρή κομματική βάση του, κατηγορώντας όλους τους άλλους ως «φασίστες»!

Αυτά μας λένε. Ακόμα...

Εύλογα ακούγονται, αλλά πολύ «τετριμμένα» βρε παιδί μου. Πολύ «κλισέ»...

«Μην τσιμπάς» εδώ, «μην τσιμπάς» εκεί, τελικά μ' αυτά και μ' αυτά, αφήσαμε για χρόνια τώρα την Αριστερά, να βάζει εκείνη την ατζέντα και να επιβάλει τις απόψεις της, το δικό της «αφήγημα για την Ιστορία», τη δική της «αισθητική», την δική της ιδεολογική ηγεμονία.

Που μετά τη βρίσκουμε μπροστά μας παντού!

Και τώρα, όλοι αυτοί που ΔΕΝ ξέρουν να δίνουν ιδεολογικές μάχες, επαναλαμβάνουν συνεχώς και αμήχανα, το ίδιο και το αυτό μονίμως: "μη τσιμπάτε"!

Μισό λεπτό όμως:

Αν δεν τσιμπήσουμε, άραγε, θα πάψουν να μας κατηγορούν ως... «φασιστες»; Ή μήπως θα εκλάβουν όλοι - και οι αντίπαλοί μας, αλλά κυρίως, και ο απλός κόσμος που ακούει - την αφωνία μας ως «ομολογία ενοχής»;

Ε λοιπόν, αυτό ακριβώς κάναμε ως πρόσφατα. Κι αυτό περιμένουν να κάνουμε πάντα. Γι' αυτό μας προκαλούν (μας «προβοκάρουν»).

Γιατί ξέρουν ότι δεν θα αντιδράσουμε - ή θα αντιδράσουμε αμήχανα - και θα κερδίσουν εκείνοι εύκολους «πόντους». Αν τους απαντήσουμε στα ίσια, ανατρέπεται ο σχεδιασμός τους! Και η "προβοκάτσιά" γυρίζει μπούμεραγκ εναντίον τους.

Όπως έγινε αυτή τη φορά...

Μόνο που αυτή τη φορά αυτοί δηλαδή που βγήκαν και τους… «ξέχεσαν πατώκορφα» και μαζί τα 'χωσαν και στην μεσοβάζικη απάντηση της Δημοκρατικής Συμμαχίας - ήταν οι ΜΗ προερχόμενοι από τον χώρο της Κεντροδεξιάς!

Οι περιβόητοι «κεντρώοι» και κεντροαριστεροί ακόμα…

Δημήτρης Κούρκουλας, Αρίστος Δοξιάδης, Τέλης Σαμαντάς, Χρίστος Ράπτης, Αρκάς, Γιάννης Πρετεντέρης, για να αναφέρω μόνο ελάχιστους από τους πολλούς που βγήκαν και ξεσπάθωσαν:

--Όχι! Δεν ταυτίζουμε εμείς το Ναζισμό με τον Κομμουνισμό!

Αλλά εσείς ξεπλύνετε το Κομμουνισμό και τα εγκλήματά του!

Εμείς δεν βάζουμε ιδεολογικό πρόσημο, ούτε στα εγκλήματα ούτε στα καθάρματα που τα διαπράττουν...

Κι όλα αυτά τα είπαν άνθρωποι, που δεν μπορούν να κατηγορηθούν για «παραδοσιακά» ακροδεξιά ανακλαστικά. Έτσι;

Την ώρα που μερικοί δικοί μας (λίγοι ευτυχώς) έψαχναν να βρουν το «σύνθετο επιχείρημα» για να «πουν κι αυτό, αλλά να μην κατηγορηθούν και για το άλλο». Τρίχες...

Μέσα στο «σύνθετο επιχείρημα», χάθηκε η απλή αλήθεια!

Η απλή αλήθεια: ότι στη σημερινή ενωμένη Ευρώπη, η διαχωριστική γραμμή μπαίνει ανάμεσα στις Δημοκρατίες από τη μία και τους Ολοκληρωτισμούς από την άλλη.

Εμείς είμαστε "από τη μία" - με τη Δημοκρατία! "Από την άλλη" είναι οι Ολοκληρωτισμοί!

Όλοι οι Ολοκληρωτισμοί. Και οι «μαύροι» και οι «κόκκινοι»...

Κι όποιος δεν δέχεται αυτή τη διαχωριστική γραμμή, απομονώνεται μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη. Τόσο απλά. Τι ακριβώς συμβαίνει παιδιά;

Τόσα χρόνια γκρινιάζαμε ότι η Ελληνική κοινωνία «γέρνει» προς τα αριστερά, έτσι;

Ότι γίναμε βαθμιαίως και ανεπαισθήτως - από τη μεταπολίτευση και μετά - η τελευταία… «κομμουνιστική χώρα» στην Ευρώπη! Λόγω επιβολής του κρατισμού και των ιδεολογικών θέσεων της Αριστεράς. Όταν παντού αλλού συνετρίβησαν...

Ότι η Ελλάδα δεν πήρε χαμπάρι ακόμα πως ο υπαρκτός Σοσιαλισμός κατέρρευσε με πάταγο από το 1989 - εδώ και 28 χρόνια!

Ότι μεγάλο μέρος της ελίτ μας και ιδιαίτερα της "διανόησης" - βαριά... κομμουνισμένης κι αυτής, όπως έλεγε κάποτε ο Σαββόπουλος - ξέρει αλλά δεν τολμά, δεν μιλά, μένει βουβή κι αναμασά τις παλαιές αριστερόστροφες δοξασίες…

Αυτά δεν λέγαμε, τόσον καιρό;

Τώρα, όμως, μεγάλο μέρος της ελίτ ξεπερνά τους δισταγμούς και τους φόβους και τα χώνει στην Αριστερά εκεί που πονάει:

--Αμφισβητεί τη δημοκρατικότητά της, αφού την κατηγορεί ότι υπερασπίζεται τυραννικά καθεστώτα!

--Αμφισβητεί και τον "ανθρωπισμό" της, αφού την κατηγορεί πως ξεπλένει αποτρόπαια και μαζικά εγκλήματα

Και η Αριστερά, όλους αυτούς που κάποτε την δόξαζαν ή την χάϊδευαν, ή την ανέχονταν τέλος πάντων, βγαίνει και τους καθυβρίζει!

Εμείς, λοιπόν, τι ακριβώς κάνουμε;

Εμείς, που τις δικές μας ιδέες και τη δική μας Ιστορία δικαιώνουν όλα αυτά, βγαίνουμε και σαλπίζουμε ξανά... υποχώρηση;

Ξανά... «μη τσιμπάτε»;

Κάτι δεν πάει καλά, έτσι; Τι ακριβώς φοβούνται κάποιοι;

Πως θα «αποπροσανατολιστεί ο κόσμος από τα πραγματικά προβλήματα»;

Ο κόσμος θα ξεχάσει ότι του έρχονται φόροι που δεν μπορεί να πληρώσει;

Ο κόσμος θα ξεχάσει τις εισφορές που επίσης δεν μπορεί να πληρώσει;

Θα ξεχάσει, τις απολύσεις και τα λουκέτα που συνεχίζονται ως χιονοστιβάδα;

Θα ξεχάσει την εκτυφλωτική ανικανότητα της κυβέρνησης Τσίπρα και τον χωρίς προηγούμενο εμπαιγμό του, με ψεύτικες υποσχέσεις;

Και γιατί θα τα «ξεχάσει», άραγε;

Γιατί θα «μπερδευτεί», λέει, για το αν… ο Στάλιν έκανε κι αυτός μαζικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας;

Ή μήπως θα ξεχάσει ο κόσμος ότι η κυβέρνηση καλύπτει και αβαντάρει τους κουκουλοφόρους που είναι πια ανεξέλεγκτοι - όσο δεν υπήρξαν ποτέ - εξ αιτίας της κυβερνητικής ανοχής;

Ποιος θα ξεχάσει τη «στοργή» της κυβέρνησης στους δικούς της «ακραίους»;

Έτσι εύκολα «ξεχνιούνται» όλα αυτά;

Αλήθεια, τι ακριβώς φοβούνται κάποιοι;

Ότι θα «συσπειρώσει» ο ΣΥΡΙΖΑ τη βάση του με τέτοια "ατζέντα";

Ποιά βάση του; Το 35% που τον ψήφισε;

Όχι βέβαια! Αυτό πάει πέταξε. Να ζήσουνε να το θυμούνται…

Μήπως το 20%; που του δίνουν σήμερα οι πιο ευνοϊκές γι' αυτόν δημοσκοπήσεις;

Μήπως το 15% που του δίνουν κατά μέσον όρο οι περισσότερες δημοσκοπήσεις;

Μήπως το 10%; Ή το 5% που ήταν το "πάνω όριο" του ως το 2009;

Μα αυτοί που πραγματικά και ιστορικά έχουν μείνει πιστοί στις υποθήκες του Σταλινισμού είναι εδώ και δεκαετίες "πακτωμένοι" στο ΚΚΕ και δεν το κουνάνε ρούπι.

Κι όσοι δηλώνουν ακόμα «αριστεροί», αλλά δεν θέλουν να πάνε στο ΚΚΕ, δεν έχουν και μεγάλη εκτίμηση ούτε στον «υπαρκτό Σοσιαλισμό» ούτε στα εγκλήματά του.

Αυτοί ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ (πολλοί προερχόμενοι από το παλαιό ΠΑΣΟΚ) είτε για να τους μοιράσει λεφτά είτε για να τους χαρίσει δάνεια.

Και τώρα που τους παίρνει λεφτά (αντί να τους δώσει) και τους κατάσχει λογαριασμούς και σπίτια (αντί να τους χαρίσει δάνεια) δεν δίνουν δεκάρα για το αν ο Στάλιν έκανε εγκλήματα πριν πενήντα χρόνια ούτε για το ποιός Ολοκληρωτισμός υπήρξε τελικά πιο αιματοβαμμένος.

Κι από το 15% του εκλογικού σώματος που του έχει μείνει, είναι ζήτημα αν το ένα τρίτο συγκινούνται από τη συζήτηση αυτή περί Ολοκληρωτισμών.

Και πολλά λέμε…

Αν πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ με τέτοια προσπαθεί να "συσπειρώσει" τους οπαδούς του, τότε μάλλον έχει αποφασίσει ότι πάει για συντριβή (κάτω του 10%)...

Τι ακριβώς φοβούνται λοιπόν, όσοι στο χώρο της φιλελεύθερης Κεντροδεξιάς σαλπίζουν σήμερα υποχώρηση και φωνάζουν "μη τσιμπάτε";

Δεν υπάρχει τίποτε λογικό να φοβηθούν! Απλώς δεν ξέρουν να ανοίγουν ιδεολογικά μέτωπα. Ξέμαθαν.

Και δεν μπορούν να δώσουν τη μάχη των δικών μας ιδεών. Όσοι δικοί μας ξέρουν, την έδωσαν και τα πήγαν περίφημα...

Τα είπε ο χειμαρρώδης Άδωνης…

Και εξέφρασε όχι μόνο τη «δεξιά», αλλά και πολύ μεγάλο μέρος των «κεντρώων» και αρκετούς Κέντροαριστερούς ακόμα – κάποιοι των οποίων τα είπαν δημόσια πιο χοντρά κι από τον Αδωνη…

Το είπε και ο Κυριάκος προχθές στην Καθημερινή, με τρείς μετρημένες κουβέντες:

«Προσωπικά», έγραψε ο Κυριάκος, «θεωρώ ότι δεν υπάρχει υψηλότερη αξία από την ελευθερία. Για αυτό κάθε μορφή Ολοκληρωτισμού που περιορίζει ελευθερίες και ασκεί μαζική βία είναι αποκρουστική».

Ακούσατε, γατάκια;

Κάθε μορφή Ολοκληρωτισμού που περιορίζει ελευθερίες και ασκεί μαζική βία είναι αποκρουστική.

Που πάει να πει υπάρχουν πολλές μορφές Ολοκληρωτισμού που το κάνουν. Κι είναι όλες τους αποκρουστικές!

Κι όποιος αποκηρύσσει όλες τις μορφές Ολοκληρωτισμού είναι δημοκράτης. Κι όποιος αποκηρύσσει τη μία και ξεπλένει την άλλη, ε - πώς να το κάνουμε; - δεν είναι και το… αγλάϊσμα της δημοκρατικότητας!

Όσοι δικοί μας έδωσαν την μάχη, βγήκαν κερδισμένοι. Και μαζί κέρδισε και η φιλελεύθερη παράταξη.

Γιατί εκτός που έχει δίκιο, μαζί της συντάχθηκαν κι πολλοί άλλοι που δεν ανήκουν σε μας, αλλά δεν αντέχουν και τις αποσιωπήσεις όλων των άλλων.

Που μέχρι πρόσφατα ήταν και δικές μας αποσιωπήσεις…

Ο Μιτεράν είχε πει κάποτε πως Πολιτική σε μια δημοκρατία είναι «η διαχείριση των συμβολισμών».

Τι ήθελε να πει ο "ποιητής"; Ότι στις δημοκρατικές κοινωνίες ασκείς πολιτικής όχι μόνο με καθημερινή "οικονομική διαχείριση" και "εναλλακτικές προτάσεις", αλλά δίνοντας συνεχώς τη μάχη των ιδεών!

Και των συμβόλων που συμπυκνώνουν τις ιδέες αυτές…

Ότι προσπαθείς να κερδίσεις του ψηφοφόρους σου, όχι μόνο μιλώντας στην "τσέπη" τους, αλλά μιλώντας και στην ψυχή τους!

Γιατί αν δεν κερδίσεις την ψυχή τους, κάποιος άλλος θα υποσχεθεί περισσότερα για την τσέπη τους.

Και δεν θα μπορέσεις ποτέ να νικήσεις το λαϊκισμό, που υπόσχεται πάντα περισσότερα για την τσέπη τους…

Όσοι πολεμούν το λαϊκισμό δεν αρκεί να προειδοποιούν για τα ψέματα του. Πρέπει να τον χτυπούν καθημερινά και αλύπητα και σε όλα.

Και κυρίως αμφισβητήσουν αξιοπιστία του!

Δηλαδή να καταλαβαίνει ο κόσμος, εξ ενστίκτου πια, και να μη τους πιστεύει! Όχι μόνο γιατί είναι ψεύτες - κατά συρροήν και κατ' εξακολούθησιν.

Αλλά γιατί είναι και υποκριτές και κυνικοί και ιδιοτελείς και επικίνδυνοι...

Και οποιαδήποτε ευκαιρία σου δίνεται να δείξεις στον απλό κόσμο ότι οι λαϊκιστές είναι όλα αυτά - ψεύτες, υποκριτές, κυνικοί και επικίνδυνοι - πρέπει να την αρπάζεις. Έτσι κερδίζεται ο λαϊκισμός!

Να επιδιώκεις τα ιδεολογικά μέτωπα! Όχι να τα αποφεύγεις μονίμως …

Το "μη τσιμπάτε" είναι ομολογία φυγομαχίας και συνταγή βέβαιης ήττας. Είναι για τους γεννημένους losers της πολιτικής. Όχι για όσους θέλουν να ανατρέψουν την ηγεμονία των αντιπάλων τους και - επιτέλους - να κερδίσουν το λαό με τις δικές τους ιδέες. Όχι να ψηφιστούν απλώς γιατί οι άλλοι είναι ψεύτες και ανίκανοι...

Ο Σαμαράς έδωσε τη μάχη των ιδεών από την πρώτη στιγμή…

Από την προεκλογική εκστρατεία για εκλογή αρχηγού στη ΝΔ στα τέλη του 2009. Και σε όλη τη διάρκεια της Προεδρίας του και της Πρωθυπουργίας του.

Κι αυτό δεν τον εμπόδισε και να κερδίσει τις εκλογές δυόμιση χρόνια αργότερα και να σχηματίσει κυβέρνηση με κεντρώους και κεντροαριστερούς για άλλα δυόμιση χρόνια.

Και χρειάστηκε να συμμαχήσουν τα άκρα για να τον ρίξουν με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ο Σαμαράς άνοιξε ιδεολογικά μέτωπα, αλλά ήταν απελπιστικά μόνος του τότε…

Παρ’ όλα αυτά τα άνοιξε, με αποτέλεσμα η παράταξη στα δύσκολα να κρατήσει τις δυνάμεις της. Όσο δεν τις κράτησε ποτέ οποιοδήποτε κόμμα που κυβέρνησε. Κι ενώ όλα τα άλλα παλιά κόμματα βούλιαζαν κι εξαφανίζονταν…

Επί Σαμαρά, για πρώτη φορά κόμμα έχασε ελάχιστα από τη φθορά της διακυβέρνησης!

Το 28% το κράτησε και το «τσιμέντωσε» ο Σαμαράς, ακριβώς γιατί άνοιξε τα ιδεολογικά μέτωπα κατά της Αριστεράς, αλλά και κατά των ακραίων όλων των αποχρώσεων.

Και ο Μητσοτάκης συνεχίζει να κρατά τα μέτωπα αυτά ανοιχτά – με το δικό του τρόπο, βέβαια – αλλά χωρίς μισόλογα:

Όταν τους είπε κατάμουτρα (και το επανέλαβε στη Βουλή) ότι η τρομοκρατία στην Ελλάδα έχει αριστερό πρόσημο, κέρδισε ο ίδιος και κέρδισε η Παράταξη…

Το «μη τσιμπάτε» δεν είναι πολιτική. Είναι νεύρωση! Και οδεύει πια για τον «σκουπιδοντενεκέ της Ιστορίας».

Όπου και ανήκει…

Διαβάστε περισσότερα