Η μιζέρια της κριτικής στον Σαμαρά

Είναι από αυτές τις βραδιές που όλα σου φταίνε. Οι προθεσμίες για τη σχολή που πρέπει κάποτε να τελειώσεις, οι λογαριασμοί που μοιάζουν με γκιλλοτίνες από χαρτί, η μοναξιά της ηλεκτρονικής μας εποχής και άλλα δακρύβρεχτα, αν και ρεαλιστικά. Αυτή η γκρίνια όμως είναι που δεν παλεύεται. Και ο όρος γκρίνια είναι ο ευφημισμός που χρησιμοποιώ για να αποφύγω βαρύτερους χαρακτηρισμούς.

Τι έγινε ώρε παλληκάρια δεξιοί; Με το που διαφάνηκε η προοπτική διακυβέρνησης υπό έναν σώφρονα, το λιγότερο, άνθρωπο, μας έπιασε το σύνδρομο καταδίωξης; Τέτοια αλλεργία στην προοπτική κυβέρνησης ούτε η Αλέκα όταν

Για να εξηγηθώ. Είναι λογικό ότι οι πολιτικοί ελιγμοί του Αντώνη Σαμαρά προβλημάτισαν πολλούς οπαδούς της ΝΔ, οπαδούς του ίδιου, αμφιταλαντευόμενους και πατριώτες. Μια κοινωνία που βράζει υπό την απειλή της ολοκληρωτικής οικονομικής εξαθλίωσης, με πολιτικό αισθητήριο πλήρως ατροφικό από το σουλατσάρισμα με το αναπηρικό καροτσάκι της μεταπολιτευτικής ρουσφετολογίας, μουδιασμένη από την τραγική ανευθυνότητα, υστεροβουλία και, τολμώ να πω, αλητεία του πολιτικού συστήματος, δεν μπορεί ανερυθρίαστα να δεχθεί ότι στην Ελλάδα δύναται να υπάρχει πολιτικός που ξέρει να παίζει πολιτικό σκάκι, όταν το μέσο πολιτικό προσωπικό χάνει στην… τρίλιζα. Όμως, και αυτό έχει σημασία, περισσότερο προβλημάτισαν οι κινήσεις του Σαμαρά το σύστημα! Οπότε, κατέστη απαραίτητο για τη συνέχιση της μιερής ύπαρξής του να εκμεταλλευτεί τον προβληματισμό του υγιώς σκεπτόμενου κόσμου.

Άθελά τους, θέλω να πιστεύω, απλοί αγωνιστές της λαικής δεξιάς, στελέχη πρώτης γραμμής (με την έννοια της μάχης και όχι του πρωτοσέλιδου lifestyle περιοδικών) και ιστολόγια έχουν επιδωθεί στην αναμόχλευση και εξάπλωση σχεδόν νιχιλιστικών συναισθημάτων. Διαβάζεις για μιζέρια, για απαξίωση, για κατάθλιψη, τσιτάτα με «διορίες» και «χαμένα παιχνίδια» και κάθε είδους αυτοκτονικές απόψεις. Μάλιστα, οι ινστρούχτορες της προβοκάτσιας έχουνε φροντίσει να… γεμίσουν τη φαρέτρα των φορέων αυτής της ασθένειας (που ομοιάζει με την ενοχική δεξιά της χούντας, κάτι σαν την επανεμφάνιση της νόσου του Χάνσεν) με αρκετά αντισώματα απέναντι στη λογική. Με πρώτο και καλύτερο την καραμέλα της κριτικής!

Όχι φίλοι μου. Κριτική δεν είναι να αναπαράγω τα τσιτάτα των κάθε λογής φυγόκεντρων ψευτοδεξιών, από Κομανετσικούς μέχρι κρυφοφασίστες, ούτε τους τίτλους του συστήματος ενημέρωσης που συνδιαλάσσεται για θαλασσοδάνεια! Κριτική δεν είναι, επίσης, να προμοτάρω τα δικά μου βιώματα και συμπλέγματα και να υβρίζω συνσχολιαστές και συνοδοιπόρους σε αυτόν τον αγώνα, απαξιώνοντας τους με την κλασική ατάκα περί «πεζοδρομίου». Λες και πρέπει να κολλάμε κομματικά ένσημα και να διαφημίζουμε τους αγώνες για την παράταξή μας! Κριτική δεν είναι να επιχαίρουμε στελέχη μας για εμπρηστικές δηλώσεις ή, έστω, λεκτικά ατοπήματα που αναδεικνύουν μια ψευδή οσμή διασπαστικών τάσεων, πόσω μάλλον να είμαστε στελέχη και να αφήνουμε πρόσφορο έδαφος στους δημοσιογράφους να πουλήσουν την πραμάτεια τους. Κριτική, τέλος, δεν