Η Ευρώπη δεν είναι παρά μια «γεωγραφική έκφραση»

Το 2008 ήταν το Πεκίνο. Σήμερα είναι το Λονδίνο. Τα κοινωνικά πειράματα έχουν πια γίνει ολυμπιακά αγωνίσματα.

Πολλοί Καναδοί που θέλουν να επισκεφτούν φέτος το καλοκαίρι την Ευρώπη, με ρωτάνε αν αυτή άλλαξε, και αν ναι, πως; Με ρωτάνε επειδή θεωρούν ότι είμαι από την Ευρώπη. Βέβαια κανείς δεν είναι από την Ευρώπη. Δεν υπάρχει τέτοιο μέρος, παρά μόνο με την ίδια έννοια που  υπάρχει μια λεκάνη της Μεσογείου, ή το δυτικό ημισφαίριο.

Είναι δύσκολο να δηλώνει

κανείς ακόμη και Πολωνός, Γερμανός, ή Τσεχοσλοβάκος, αφού τα σύνορα διαρκώς αλλάζουν, μαζί με τα κράτη. Μπορεί να είσαι από την Βενετία. Αν είσαι, και πάντα σε σχέση με την ρευστότητα της πολιτικής, μπορεί να είσαι Ιταλός, ή Αυστριακός. Ή μπορεί να είσαι Ενετός, όπως στην εποχή του Σαίξπηρ και των Δόγηδων.

Η Ευρώπη όμως δεν είναι παρά μια «γεωγραφική έκφραση», όπως είχε πει κάποτε ο Otto von Bismarck. Ο σιδερένιος καγκελάριος το είχε πει αυτό λίγο μετά τον πόλεμο της Κριμαίας, για τον οποίο ο Λόρδος Tennyson είχε γράψει πως «κάποιοι έκαναν λάθος».

Τα λάθη ήταν ανέκαθεν συνηθισμένο φαινόμενο. Πολλοί έκαναν λάθη σε εκείνη την περιοχή του κόσμου. Τώρα που μιλάμε, απλά υπάρχει ένα διάλειμμα μεταξύ λαθών. Για αυτό και πολλοί θεωρούν την Ευρώπη ως κάτι περισσότερο από το άθροισμα των μερών της.

Προσωπικά, δεν συμφωνώ.

Εκτεινόμενη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια όρη, η ΕΕ προέκυψε σαν κάτι μεταξύ μιας επιθυμίας και μιας ψευδαίσθησης. Η επιθυμία της είναι να μετατραπεί στις Ηνωμένες  Πολιτείες της Ευρώπης, και η ψευδαίσθηση είναι ότι μάλλον έτσι θα γίνει.

Το διάλειμμα μεταξύ των λαθών αφορά στην απουσία ενός σοβαρού ευρωπαϊκού πολέμου εδώ και μισό αιώνα. Υπήρξαν αψιμαχίες, εμφύλιοι, εξεγέρσεις, σφαγές, αλλά δεν υπήρξαν Ναπολεόντειες εκστρατείες. Και για την Ευρώπη, αυτό αποτελεί ρεκόρ. Είναι σχεδόν σαν κάτι το … μη ευρωπαϊκό. Πολλοί επιμένουν πως αυτό και μόνο δικαιολογεί την ύπαρξη της ΕΕ. Άλλοι διαφωνούν, κατηγορώντας την μικροαστική γραφειοκρατία των Βρυξελλών για ανεπάρκεια.

Αντίθετα με το κινεζικό καπιταλιστικό πείραμα, η ΕΕ εισήγαγε την ελεγχόμενη ελεύθερη επιχειρηματικότητα, ή τον παρεμβατικό φιλελευθερισμό. Η πληρωμή γερμανικών μερισμάτων για την ελληνική παραγωγικότητα, είναι σχεδιασμένη να αποδεικνύει το ότι οι ζήτουλες μπορεί να είναι και εκλεκτικοί.

Οι Βρυξέλλες έχον στόχο την γεφύρωση των διχοτομιών, που θεωρούνται αντιφατικές, όπως είναι η φορολόγηση και  οι δαπάνες των κρατών, και ο εξαναγκασμός των λαών προς την ελευθερία. Η κεντροαριστερή τους γραφειοκρατία προσπαθεί να μειώσει τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, το ρουσφέτι, την διαφθορά, και να κάνει τον τυχοδιωκτισμό αλτρουιστικό, την στρατοκρατία ειρηνική, το κράτος απόμακρο, και τον σοσιαλισμό δημοκρατικό. Οι γραφειοκρατίες τύπου ΕΕ δεν πιστεύουν ότι έχουν ιδεολογία, αλλά απλά αξίες. Στην πράξη, δίνουν αξία μόνο στην ιδεολογία τους. Χαϊδεύουν την αριστερά, αγριεύουν προς το κέντρο, και θεωρούν την δεξιά ως μη νομιμοποιημένη.

Η ΕΕ συγχώρεσε τις αμαρτίες του πρώην κομμουνιστικ