Η δημοκρατία, που λέγαμε…

Πέτυχα σήμερα το πρωί έναν παλιό φίλο που είχα να τον δω 4-5 χρόνια.

Τελευταία φορά που τα είπαμε (στα γρήγορα) ήταν οι εποχές της εθνικής ανάτασης, και ο συγκεκριμένος, που αν και ψαγμένος γενικά και ειδικά στη μουσική, στα πολιτικά ζητήματα είναι κλασικός ΟΦΑ.

Έτσι λοιπόν, τότε μου δήλωνε ενθουσιασμένος με τους αγώνες του Αλέξη και της τρελοκομπανίας του ενάντια στους τοκογλύφους, και άλλα τέτοια κουλά.

Ήταν μάλιστα «ερωτευμένος» με την τότε ΠτΔ (την ζουρλή), και όπως έλεγε χρειαζόμαστε κι άλλες παρόμοιες περσόνες στη βουλή,

Τότε δεν πολυέδωσα σημασία, διότι αν θυμάμαι καλά αυτό ήταν το κυρίαρχο αφήγημα, και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που άκουγαν Αλέξη και πάθαιναν ρεύση.

Το γελαστό παιδί είχε κερδίσει τις καρδιές της πλειοψηφίας του κόσμου.

Κάποιοι μάλιστα, ακόμη και ξεροσταλιάζοντας στις ουρές των ΑΤΜ για να πάρουν τα 60 ευρώ τους, έδιναν τα εύσημα στην κυβέρνηση «που πάλευε με τα θηρία για την προκοπή του τόπου».

Από τότε μέχρι σήμερα πολλά άλλαξαν.

Όχι όμως ο φίλος μου ο Διονύσης.

Παραμένει σταθερός στις απόψεις του… όπου φυσάει ο άνεμος δηλαδή.

Με όποιον «κερδάει».

Και δεν το κάνει λόγω ιδιοτέλειας, αφού ούτε να διοριστεί πουθενά θέλει, ούτε τίποτα. Μια χαρά τα καταφέρνει επαγγελματικά.

Απλά, όπως πάρα πολλοί ακόμη, είναι ασυναίσθητα απολιτίκ, και δεν ψάχνεται.

Πιστεύει αυτά που ακούει στις ειδήσεις, όταν ακούει ειδήσεις, και δατς ολ.

Πάει με το γενικότερο ρεύμα.

Έτσι, πρωί πρωί, περιμένοντας στη σειρά να πάρει το φραπουτσίνο του με είδε, και άρχισε να μου λέει πόσο απογοητευμένος είναι μαζί μου, αφού διαβάζει τα όσα ποταπά ανεβάζω στο φέσιμπουκ, και «λυπάται» για λογαριασμό μου, που δεν αντιλαμβάνομαι το πολιτικό μέγεθος του Κυριάκου, ο οποίος αποτελεί «εθνικό φάρο», και άλλα τέτοια γλιτσερά…

Μάλιστα τόνιζε με έμφαση μια ακόμη δημοσκόπηση που είδε στον ΑΝΤ1 χθες, βάσει της οποίας η ΝΔ έχει τεράστια διαφορά από τον Σύριζα, ενώ ο Κυριάκος νικάει κατά κράτος τον Αλέξη ως ο πιο κατάλληλος για πρωθυπουργός.

Κάτι πήγα να ψελλίσω, ακόμη δεν είχα ξυπνήσει καλά καλά, για την στροφή 180 μοιρών που έκανε, αλλά με αποστόμωσε λέγοντας πως ο κόσμος προχωράει, οι πολιτικές απόψεις έχουν δυναμική, αλίμονο αν μένανε σταθερές ανά τις δεκαετίες, και άλλα τέτοια «φιλοσοφημένα» φληναφήματα.

Μέχρι που ήπια μερικές γουλιές καφέ, άνοιξε το μάτι μου, και πέρασα στην αντεπίθεση.

-Για πες μου τι μουσική ακούς ρε Διονύση;

-Άσε… δεν θα καταλάβεις.

-Όχι πες…

-Πάντως όχι σκυλάδικα, όχι τσιφτετελοπόπ, και όχι σουξεδάκια ελληνικά ή ξένα.

-Δηλαδή; Πες ένα παράδειγμα…

-Ακούω Godspeed You Black Emperor, Boards of Canada, Amazing Glows, και άλλα τέτοια που δεν τα ξέρει κανείς.

-Και δεν μου λες… ο πολύς κόσμος τι ακούει; Ποιοι πουλάνε πιο πολύ, οι δικοί σου, ή η Τάμτα, και ο Γονίδης με τον Καρρά;

-Ούτε σύγκριση, για κάθε έναν που ακούει τα δικά μου υπάρχουν 100.000 χαϊβανοντολμάδες που ακούν τα σκουπίδια.

-Άρα, ο Βάγκνερ π.χ. πουλάει λιγότερο από τον Τσαλίκη και τον Οικονομόπουλο… σωστά;

-Σωστά.

-Ποια είναι αντικειμενικά η καλύτερη μουσική εκ των δύο;

-Του Βάγκνερ…

-Άρα;

-Τι άρα; Τι θες να πεις;

-Θέλω να πω ότι και οι δημοσκοπήσεις που επικαλείσαι, αν είναι καθαρές, είναι το ίδιο πράγμα με τα τοπ 10 της μουσικής. Η μάζα προτιμάει τα σκουπίδια. Αυτά ψηφίζει. Γιατί να έχει λάθος για σένα κριτήριο στη μουσική, αλλά να έχει σωστό κριτήριο στην πολιτική; Οι ίδιοι άνθρωποι είναι…

-Χμ… τώρα που το λες…

Έφυγε ολίγον τι προβληματισμένος.

Κι έμεινα μόνος μου, να πίνω τον καφέ μου, αναλογιζόμενος τις τελευταίες εξελίξεις στην Αυστρία, εκεί όπου ο «δημοφιλής» πρωθυπουργός παραιτήθηκε διότι μαθεύτηκε πως πλήρωνε δημοσκόπους και ΜΜΕ κάτω από το τραπέζι, με κρατικό χρήμα, για να φιλοτεχνούν το προφίλ και το κυβερνητικό του έργο.

Τι μου θυμίζει άραγε… σκεφτόμουν.

Και θυμήθηκα επίσης και κάτι άλλο, μια συζήτηση πριν από καμιά δεκαριά χρόνια όταν βρέθηκα σε παρέα δημοσιογράφων, πολιτευτών, κ.ά. σε ένα μπαράκι στο Κολωνάκι.

Και που όταν τα ποτά πολλαπλασιάστηκαν, με τη συζήτηση να παίρνει φωτιά, ένας εκ της παρέας, που δήλωνε επαγγελματίας δημοσκόπος, ακούγοντας πως ξεκίνησα ένα ερασιτεχνικό μπλογκ μου πρότεινε να το «βγάλει» πρώτο, με 1-2 χιλιάρικα κόστος!!!!!

Και να ήταν μόνο αυτό;

Αν θέλω να πολιτευτώ, είπε, μπορεί με 4-5 χιλιάρικα να με βγάλει πρώτο σε δημοφιλία σε δημοσκόπηση!

-Μα δεν με ξέρει ούτε η μάνα μου… ψέλλισα.

-Θα σε μάθει! Απάντησε με ύφος.

-Κι αν θέλω να πολιτευθώ π.χ. στην Α’ Θεσσαλονίκης; Εκεί που έχει θηρία; Εκεί που πρωτοστατεί επί δεκαετίες ο πολιτικός ογκόλιθος Έλενα Ράπτη; Τι ελπίδες έχω;

-Δεν ξέρω αν έχεις ελπίδες να εκλεγείς, αλλά στη δημοσκόπηση θα είσαι πρώτη μούρη… ήταν η ψυχρή, πλην όμως ειλικρινής, λόγω ουίσκι, απάντησή του.

Αφήνοντάς με ενεό, όχι επειδή δεν υποψιαζόμουν τι ακριβώς παίζει σε αυτά τα επίπεδα, αλλά επειδή επιβεβαιώθηκε κάτι που είχα διαβάσει κάποτε σε ένα έγκριτο journal πολιτικών επιστημών.

Όπου σύμφωνα με μια εργασία ενός πανεπιστημίου, αποδείχθηκε πως οι δημοσκοπήσεις, στημένες ή μη, παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο, όχι επειδή αποτυπώνουν μια πραγματική τάση, αλλά επειδή πείθουν τους αναποφάσιστους (που είναι πολλοί) και τους ΟΦΑ να ψηφίσουν εκείνους που η δήθεν πλειοψηφία (υπαρκτή ή μη) προτιμάει δημοσκοπικά!

Για να μην αισθάνονται παρίες.

Για να ανήκουν και αυτοί στην «πλειοψηφία».

Ή επειδή πολύ απλά βαριούνται να «το ψάξουν» προτιμώντας τα έτοιμα, τη μασημένη τροφή.

Έρμαια στους καιροσκόπους πολιτικάντηδες.

Έτσι λοιπόν παίζεται το παιχνίδι, και έτσι δένεται το ατσάλι.

Τα υπόλοιπα στις κάλπες.

Η δημοκρατία που λέγαμε…

Διαβάστε περισσότερα