Η χρησιμότητα της προσομοίωσης

Φωτο: Telegraph

Η προσομοίωση ενός άλλου «περήφανου» δρόμου με ένα βροντερό, «ηρωικό ΟΧΙ» για έξοδο από τα μνημόνια και την κρίση, που ζήσαμε στην περίπτωση της Κύπρου, θα πρέπει να μας κάνει σοφότερους. Ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα, θα πρέπει να διδαχθούμε πολλά από τα πρόσφατα παθήματα των Κυπρίων αδελφών μας. Και αφού ενστερνισθούμε αυτά τα διδάγματα και σταματήσουμε να πιστεύουμε σε φενάκες και να ονειρευόμαστε ένδοξες νίκες σε φανταστικούς πολέμους ενάντια σε ανύπαρκτους αντιπάλους, θα πρέπει να καθίσουμε

κάτω ως κοινωνία και να συμφωνήσουμε σε μερικές απλές και λογικές παραδοχές που θα μας οδηγήσουν εκ του ασφαλούς και στον δρόμο που θα πρέπει εφεξής να πάρουμε.

Ο μόνος πόλεμος τον οποίο έχουμε να δώσουμε, είναι αυτός ενάντια στον κακό εαυτό μας. Οι μόνες μάχες που πρέπει να κερδίσουμε είναι ενάντια στο αποτυχημένο οικονομικό μας μοντέλο, στο πελατειακό πολιτικό μας σύστημα, στον διογκωμένο δημόσιο τομέα μας, στον αξιακό κατήφορο της κοινωνίας μας, στην ληστρική και αχόρταγη «άρχουσα τάξη» μας, στα λαμόγια, τους νταβατζήδες και τα παράσιτα που απομυζούν τους πόρους της πατρίδας μας και κρύβουν τα λάφυρα σε κοντινούς ή μακρινούς φορολογικούς παραδείσους. Κάθε χώρα που ευρίσκεται σε κρίση (πόσο μάλλον οι ευρωπαϊκές) θα πρέπει να πολεμήσει τον δικό της πόλεμο, καθώς κάθε μια από αυτές έχει τα δικά της ιδιαίτερα προβλήματα. Αλίμονο στην χώρα όμως που θα τα περιμένει όλα από τους εταίρους της. Είναι προορισμένη να καταστραφεί.

Δεν είναι δυνατόν να ξεκινήσουμε να δίνουμε αυτή την ύστατη μάχη, χωρίς να έχουμε ξεκαθαρίσει τον στρατηγικό μας στόχο. Κι αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από την παραμονή της χώρας εντός της ζώνης του Ευρώ. Πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι καλύτερα να επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα. Αυτοί που το πιστεύουν αυτό, λένε πως γίνονται ολοένα και περισσότεροι. Δεν το πιστεύω. Αλλά αν αυτό δεν το ξεκαθαρίσουμε γρήγορα και πειστικά ως κοινωνία, είναι αδύνατον να κερδίσουμε αυτό τον πόλεμο. Κανείς ποτέ δεν κέρδισε πόλεμο, χωρίς καθαρή στρατηγική στόχευση.

Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε να ανακάμψουμε, μονάχα με την εφαρμογή των προνοιών της δανειακής σύμβασης. Όχι μονάχα επειδή το πρόγραμμα δεν βγαίνει αλλά και επειδή είναι ένα πρόγραμμα που σχεδιάστηκε χωρίς να ληφθούν υπόψη οι πραγματικές ανάγκες και ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνίας. Καθώς όμως το πρόγραμμα εξελίσσεται και η απόλυτη εξάρτησή μας από τις δόσεις των δανειστών σιγά-σιγά αδυνατίζει, θα πρέπει να σχεδιάσουμε το εναλλακτικό Ελληνικό Σχέδιο εξόδου από την κρίση, που θα έχει τους ίδιους χονδρικά στόχους με την δανειακή σύμβαση αλλά θα διαφοροποιείται στον τρόπο με τον οποίο θα επιλέξουμε να υλοποιήσουμε αυτούς τους στόχους. Όλα αυτά που τώρα θέτουμε ως «κόκκινες γραμμές» και που μας πιέζουν πειστικά να τις αναιρέσουμε, θα μπορέσουμε πολύ ευκολότερα να τα υπερασπιστούμε και να τα υλοποιήσουμε όταν θα έχουμε οργανωμένο και κοστολογημένο Ελληνικό Σχέδιο με κύριο μέλημα την διατήρηση ζωντανής της κοινωνικής συνοχής και του κοινωνικού μας ιστού.

Δεν είναι δυνατόν να βγούμε από τα δύσκολα, χωρίς ένα ριζοσπαστικό και αστραπιαίο κύμα μεταρρυθμίσεων εντός της χώρας, ενάντια σε κάθε λογική πολιτικού κόστους και με προώθηση συγκεκριμένων και δύσκολων ρήξεων στην κατεύθυνση πάντα της υλοποίησης του Ελληνικού Σχεδίου εξόδου από την κρίση. Αυτή την ύστατη ώρα, λογικές διαχείρισης και ήπιας προσαρμογής δεν κερδίζουν χρόνο για την χώρα αλλά στερούν την επιβίωση σε Έλληνες απαραίτητους για την υγιή, λειτουργούσα και παραγωγική κοινωνία που χρειαζόμαστε στο μέλλον. Όσο τα πράγματα μένουν θανατερά ακίνητα, καταστρέφεται με γρήγορους ρυθμούς, το ικανότερο, παραγωγικότερο και πιο αναντικατάστατο κομμάτι της κοινωνίας (οι μικρομεσαίοι) και μειώνεται ως εκ τούτου η δυνατότητα αναγέννησης της πραγματικής οικονομίας και της αγοράς στο άμεσο μέλλον.

Τέλος, επειδή εκτός από στρατηγικό στόχο, είναι απαραίτητο να υπάρχει και ένα όραμα, θα πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά στις προσπάθειες σε πολιτικό επίπεδο κορυφής μέσα στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, προς την κατεύθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Αν δεχτούμε πως στρατηγικός μας στόχος είναι η επιβίωση της χώρας εντός της ζώνης του ευρώ και αν δεχτούμε την προφανή αδυναμία και δυσλειτουργία του οικοδομήματος του ευρώ όπως είναι μέχρι τώρα δομημένο, εκείνο που απομένει ως λογική συνέπεια και συνέχεια, είναι η βαθιές αλλαγές στην ίδια την δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης γενικότερα και της Ευρωζώνης ειδικότερα. Αυτό το όραμα, απαιτεί μεγάλες συναινέσεις στο εσωτερικό της χώρας και εκτεταμένες συμμαχίες των ευρωπαϊκών ηγεσιών και λαών προς μία κατεύθυνση που μπορεί να τους υποσχεθεί ένα καλύτερο, ασφαλέστερο και οικονομικά σταθερότερο μέλλον για όλους, μέσα σε έναν κόσμο σκληρό και αδυσώπητο που αναδύεται από την δίνη της παγκόσμιας κρίσης και όπου μονάχα οι μεγαλύτεροι «παίχτες» θα έχουν καλύτερες προοπτικές επιβίωσης και ευημερίας. Μπορεί κάτι τέτοιο, να φαίνεται αυτή την στιγμή ουτοπικό, ανεδαφικό και λιγάκι ονειροπόλο αλλά, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με κυρίαρχη βούληση των ευρωπαϊκών λαών, είναι πιστεύω στο άμεσο μέλλον, το όραμα εκείνο που μπορεί να ενώσει μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας και των πολιτικών σχηματισμών προς την ίδια κατεύθυνση. Αυτό είναι κάτι άκρως απαραίτητο στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα για την μελλοντική της επιβίωση στον αναπτυγμένο κόσμο.

Akenaton