Η ανεπίδεκτη ιστορικά Ρωσία και ο φόβος για ένα παγκόσμιο Κούγκι…

Μια από τις «εκπλήξεις» της (προαναγγελθείσας) ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία είναι και η διαφαινόμενη αδυναμία των Ρώσων να πετύχουν μια γρήγορη νίκη.

Εδώ και μέρες ο πόλεμος σέρνεται, και κάποιοι διαβλέπουν ένα αδιέξοδο (stalemate), ή τουλάχιστον μια παρατεταμένη περίοδο εχθροπραξιών μέχρι η «πανίσχυρη» Ρωσία να υποτάξει ολοκληρωτικά την «αδύναμη» Ουκρανία, ή τουλάχιστον να πετύχει την απομάκρυνση της κυβέρνησής της.

Ένας πόλεμος φθοράς δηλαδή, που κάθε άλλο παρά blietzkrieg θυμίζει.

Σίγουρα,

σε κάθε σύρραξη το πλεονέκτημα το έχει ο αμυνόμενος που έχει κάνει τις προετοιμασίες του, που ξέρει τα εδάφη, που έχει ανεβασμένο ηθικό, και που έχει τον πληθυσμό με το μέρος του.

Αλλά και πάλι, η Ρωσία είναι μια πανίσχυρη στρατιωτικά χώρα, έτσι δεν είναι;

Θα μου πείτε πως πανίσχυρη ήταν και η Αμερική όταν ούτε μετά από πολλά χρόνια δεν μπόρεσε να νικήσει το τριτοκοσμικό Β. Βιετνάμ…

Μήπως ισχύει αυτό που λένε κάποιοι, ότι δηλαδή ο Πούτιν δεν θέλει να ισοπεδώσει την Ουκρανία, αφού θέλει να την κερδίσει, να την πάρει με το μέρος του, και άρα γι’ αυτό πολεμάει συγκρατημένα και δεν υπάρχουν ακόμη απτά αποτελέσματα;

Ίσως έτσι να ξεκίνησε, όμως εδώ και μέρες βλέπουμε συνεχείς βομβαρδισμούς κατοικιών, εργοστασίων, δρόμων, ακόμη και νοσοκομείων ή σχολείων. Άρα;

Και θα δούμε περισσότερες τέτοιες «θηριωδίες» όσο ο πόλεμος τραβάει, και οι Ουκρανοί αντιστέκονται με σθένος.

Ακόμη και η απειλή για χρήση πυρηνικών όπλων τι μας δείχνει; Πως οι Ρώσοι τα βρήκαν σκούρα, αφού άλλα περίμεναν και άλλα βρήκαν.

Τόσο από την αντίσταση του ουκρανικού στρατού, όσο και από εκείνη της Δύσης που ξαφνικά ενώθηκε σαν μια γροθιά εναντίον του.

Η επίκαιρη περίπτωση όμως της Ουκρανίας εμένα μου θυμίζει μια άλλη «αποτυχημένη» ρωσική επιχείρηση, που έμεινε στην ιστορία.

Αναφέρομαι στη σοβιετική εισβολή τον χειμώνα του 1939 στη μικροσκοπική Φιλανδία.

Μια χώρα που μέχρι τον Α’ΠΠ ανήκε στην τσαρική αυτοκρατορία, αλλά την οποία οι Μπολσεβίκοι είχαν ξεχάσει από το 1917 οπότε και ανέλαβαν την εξουσία ιδρύοντας την ΕΣΣΔ.

Μέχρι που ήρθε ο Στάλιν, και αποφάσισε να την επαναφέρει στη ρωσική αγκαλιά, με τους Φιλανδούς να αρνούνται την «πατρική στοργή» του.

Οι αναλυτές της εποχής διίσταντο και τριίσταντο στις απόψεις τους όσον αφορά στο τι ακριβώς ήθελε να πετύχει ο «πατερούλης».

Έτσι, όπως και σήμερα, άλλοι πίστευαν πως ήθελε απλά να αντικαταστήσει το καθεστώς με ένα πιο ρωσόφιλο-σοβιετόφιλο, άλλοι πως ήθελε να την εντάξει ως μια ακόμη «δημοκρατία» στην ΕΣΣΔ, και άλλοι πως ήθελε να «ξεδοντιάσει» τη γειτονική εκείνη χώρα, καθιστώντας τη μια ουδέτερη και αποστρατικοποιημένη buffer zone.

Όπως και να έχει, τον Νοέμβριο του 1939 η πανίσχυρη ΕΣΣΔ επιτέθηκε στον μικρούλη γείτονά της, περιμένοντας μια εύκολη και γρήγορη νίκη.

Δυστυχώς όμως για τον σοβιετικό στρατό οι Φιλανδοί τους περίμεναν, και ήταν αγριεμένοι.

Έτσι, ένας συνδυασμός σκληρού ψύχους, καλής οργάνωσης των Φιλανδών, έλλειψη συνεργασίας και επικοινωνίας μεταξύ σοβιετικού πεζικού, πυροβολικού, και τεθωρακισμένων, καθώς και αδυναμία από πλευράς της σοβιετικής επιμελητείας, όλα αυτά συνετέλεσαν στην καθήλωση των σοβιετικών δυνάμεων μέσα στο χιόνι, με πολλά φαινόμενα λιποταξίας, ακόμη και ανταρσίας.

Χώρια οι αντάρτικες τακτικές, αλλά και η αποτελεσματική χρήση χιονοδρόμων και ελεύθερων σκοπευτών από τους Φιλανδούς, οι οποίοι παρεμπιπτόντως εφηύραν (δεν είναι 100% σίγουρο) τις βόμβες (κοκτέιλ) Μολότοφ, που τις έδωσαν το όνομα του Σοβιετικού υπουργού Εξωτερικών, και με τις οποίες έσπερναν τον όλεθρο στις ρωσικές δυνάμεις.

Οι Σοβιετικοί αιφνιδιάστηκαν, και μπροστά στο ενδεχόμενο ενός φιάσκου, άρχισαν να οργανώνονται πιο αποτελεσματικά, και έτσι ξεκίνησαν μια νέα πολύ πιο μαζική επίθεση τον Φεβρουάριο του ’40, προκαλώντας τελικά διάσπαση στις φιλανδικές γραμμές άμυνας.

Οι Φιλανδοί αντέδρασαν κάνοντας έκκληση στη διεθνή κοινότητα για άμεση βοήθεια (ο Β’ΠΠ είχε ήδη ξεσπάσει τον Σεπτέμβριο του ’39), αλλά η ανταπόκριση ήταν σχεδόν μηδαμινή.

Να μην ξεχνάμε πως με το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, η ΕΣΣΔ ήταν σύμμαχος της ναζιστικής Γερμανίας, και αν η Γαλλία ή η Βρετανία αποφάσιζαν να στηρίξουν στρατιωτικά τους Φιλανδούς αυτό θα σήμαινε ταυτόχρονο πόλεμο κατά του Βερολίνου και της Μόσχας.

Αντιμέτωπη με την όλο και ενισχυόμενη ρωσική επίθεση, και την «απάθεια» της Δύσης, η Φιλανδία αναγκάστηκε τελικά να συρθεί σε συνθηκολόγηση τον Μάρτιο του ’40, έχοντας αντέξει ως άλλος Δαβίδ απέναντι στον σοβιετικό Γολιάθ σχεδόν 4 μήνες!

Το κόστος ήταν περίπου 25.000 ζωές στρατιωτών της, και πολλές εδαφικές απώλειες, ενώ οι Φιλανδοί διψώντας για εκδίκηση συμμετείχαν αργότερα στη γερμανική επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα» εναντίον της ΕΣΣΔ τον Ιούνιο του ’41, με τα οικτρά αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε.

Από την πλευρά της η ΕΣΣΔ έχασε, εκτός από το κύρος της, μεταξύ 100.000- 150.000 νεκρούς και τραυματισμένους στρατιώτες, απεβλήθη από την Κοινωνία των Εθνών, και η όλη αυτή σοβιετική «περιπέτεια» έμεινε στην ιστορία ως λεκές για αυτήν, και ως κλασικό παράδειγμα, εφάμιλλο εκείνου των 300 του Λεωνίδα, για το πώς ένας αποφασισμένος μικρός λαός μπορεί να ταπεινώσει μια υπερδύναμη.

Έχουν σχέση όλα αυτά με τη σημερινή ανάλογη ρωσική «περιπέτεια»;

Και ναι και όχι.

Το πιο σχετικό που βρίσκω εγώ είναι η διαφαινόμενη αδυναμία των Ρώσων να πετύχουν μια γρήγορη νίκη, κάτι ανάλογο δηλαδή με τον «χειμερινό πόλεμο» το ’39, τότε που οι Σοβιετικοί αναγκάστηκαν να οργανωθούν εκ νέου, και να ξεκινήσουν μια δεύτερη πολύ πιο θανατηφόρα επίθεση προκειμένου να μην γίνουν διεθνώς ρεζίλι.

Τους έγινε μάθημα; Μάλλον όχι αν κρίνω από αυτά που βλέπω να συμβαίνουν στην Ουκρανία, όπου υπάρχουν αναφορές για αδυναμία πρόβλεψης επιμελητειακών αναγκών, για μαζικές παραδόσεις Ρώσων στρατιωτών, απροθυμία για πόλεμο και χαμηλό ηθικό δηλαδή, ενώ άλλοι μπαίνουν σε σπίτια και ζητούν τρόφιμα(!) ή και βενζίνη από τους Ουκρανούς πολίτες, χώρια οι εικόνες λεηλασίας στρατιωτών σε σούπερ μάρκετ, και χώρια η αποτελεσματική χρήση βομβών Μολότοφ από τους Ουκρανούς.

Τι μέλλει γενέσθαι;

Μάλλον μια πεισματική αναδιοργάνωση της ρωσικής επιθετικότητας, και μια ολική καταστροφή της Ουκρανίας, και όχι μόνο των υποδομών της.

Διότι αν οι Ουκρανοί αντέξουν, αυτή τη φορά με δυτική βοήθεια (βλ. κυρώσεις, κλπ), τότε η μόνη διαφυγή για τον μεγαλομανή Πούτιν θα είναι η πραγματοποίηση των απειλών του για πυρηνικό όλεθρο…
Και τότε οι συνέπειες θα είναι πολύ πιο σοβαρές για ολόκληρο τον πλανήτη, από ότι θα ήταν το 1940 που δεν υπήρχαν τα πυρηνικά στο τραπέζι, και που ο κόσμος ήταν ήδη μπλεγμένος σε έναν παγκόσμιο πόλεμο…

Παράδοση της Ουκρανίας λοιπόν, ή ένα νέο (παγκόσμιο) Κούγκι Σουλίου;

Θα το μάθουμε σε λίγο καιρό, ή όπως θα έλεγε ο Νικ Χάρντ: «οι επόμενες δυο εβδομάδες θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμες»…

Διαβάστε περισσότερα