Η ανανεωτική δεξιά, η φιλελεύθερη δεξιά και η «πλατφόρμα της συναίνεσης»

Χθες ενημερωθήκαμε μετά από δηλώσεις του ορισμένες από τις θέσεις του παραδοσιακού στελέχους της Νέας Δημοκρατίας Βαγγέλη Μεϊμαράκη με τις οποίες και άλλα παραδοσιακά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας ευθυγραμμίζονται.

Για όποιον δεν διάβασε τις δηλώσεις παρατίθενται εδώ.

Οι δηλώσεις αυτές έχουν σημασία καθώς ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης τονίζει στην αρχή τους πώς εκφράζει τη δική του πρόταση εντός Νέας Δημοκρατίας και πως δεν είναι επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου. Με λίγα λόγια αποτελούν αυτές οι δηλώσεις μέρος μιας πολιτικής πλατφόρμας συγκεκριμένου τμήματος της Νέας Δημοκρατίας οι οποίες

Η ομάδα αυτή είναι υπαρκτή και αυτό φαίνεται και από προηγούμενες δηλώσεις του Νίκου Δένδια. Και εκφράζει μία από τις ομάδες των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας.

Για να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Εντός της Νέας Δημοκρατίας αυτή τη στιγμή υπάρχουν τέσσερις μεγάλες ομάδες ψηφοφόρων και στελεχών.

Μία από αυτές τις ομάδες είναι η φιλελεύθερη δεξιά η οποία εκφράζεται από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και έχει ιδεολογία η οποία ταυτίζεται με τις θέσεις της παράταξης όσον αφορά την οικονομία αλλά έχει σημαντικές διαφορές όσον αφορά την εξωτερική πολιτική και τα κοινωνικά θέματα. Αυτή η ομάδα μπορεί να μην είναι αριθμητικά πλειοψηφική αλλά έχει εκλέξει τον αρχηγό του κόμματος από τους κόλπους της και για όποιον θυμάται αυτό έγινε πάνω στη στρατηγική επιλογή της αποστροφής στο ενδεχόμενο συγκυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα.

Η δεύτερη ομάδα ανήκει σε αυτό που αποκαλούμε ανανεωτική δεξιά και έχει τις αναφορές της στον Αντώνη Σαμαρά. Αυτή η ομάδα έχει πλήρη ταύτιση με την ιδεολογία της παράταξης και των ψηφοφόρων της ανεξαρτήτως εάν αυτή βρίσκεται εντός ή εκτός της Νέας Δημοκρατίας αλλά ζητάει την αναμόρφωση του κόμματος τόσο σε επίπεδο προσώπων όσο και σε επίπεδο οργάνωσης και λειτουργίας. Δεν ικανοποιείται δηλαδή διαχρονικά από τη Νέα Δημοκρατία και αναγνωρίζει πρόβλημα στη λειτουργία της ως κόμμα συνάθροισης οπλαρχηγών και σε μεγάλο βαθμό αναγνωρίζει και τις ευθύνες της Νέας Δημοκρατίας στο μερίδιο που της αναλογούν για τη χρεοκοπία της χώρας χωρίς ωστόσο να αποδίδει ευθύνες στην παραδοσιακή ιδεολογία της παράταξης. Επίσης αναγνωρίζει ως κύριο αντίπαλο της τον αριστερισμό και τον εθνομηδενισμό και πολύ λιγότερο το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για την νεότερη ιδεολογική ομάδα εντός της παράταξης η οποία κατέστη πλειοψηφική το Νοέμβριο του 2009 με την εκλογή Σαμαρά στην ηγεσία και η οποία καθόρισε και το αποτέλεσμα της εκλογής Μητσοτάκη το 2016. Και είναι αυτή που στη βάση της στηρίζει την υποψηφιότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη στη βάση της στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ η οποία θα σημάνει και την στρατηγική ήττα του αριστερισμού και του εθνομηδενισμού. Και φυσικά αντιτίθεται σφόδρα στο ενδεχόμενο συγκυβέρνησης τύπου Τζαμάικας. Πρόκειται για ένα χώρο ο οποίος και ιδεολογία διαθέτει, και ψηφοφόρους, και στελέχη, και πλέον και ιστορικές καταβολές. Αυτή η ομάδα ωστόσο με δεδομένες τις παθογένειες της Νέας Δημοκρατίας δεν βρίσκεται στο σύνολο της εντός αυτής και υπάρχουν πολλοί ψηφοφόροι οι οποίοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή εκτός της Νέας Δημοκρατίας, είτε σε μικρότερα κόμματα ή στην αποχή . Αλλά προς Θεού όχι σε θέση φιλική προς τον αριστερισμό και τον εθνομηδενισμό. Κατά τη γνώμη μου αυτή η ομάδα είναι πλειοψηφική στον κόσμο της παράταξης και εκφράζεται ασύμμετρα στους ψηφοφόρους της παράταξης σε σχέση με το στελεχιακό της δυναμικό. Και σε αυτή την ομάδα αναγνωρίζω πως κι εγώ προσωπικά ανήκω, κι ας μην έχει χαρακτηριστικά οργανωμένου κόμματος εντός του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Και αυτό γιατί δεν αντιπολιτεύεται τον Κυριάκο Μητσοτάκη αλλά τον στηρίζει στη βάση της ήττας του Τσίπρα και στη βάση της πολιτικής για την μετατροπή του ελληνικού κράτους σε σοβαρό κράτος.

Η τρίτη ομάδα αποτελείται από ψηφοφόρους του κέντρου και πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι στηρίζουν αυτή τη στιγμή τη Νέα Δημοκρατία στη βάση με την οποία στηρίζει και η ανανεωτική δεξιά ενώ διάκειται σχετικά φιλικά και στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη λόγω της μεγαλύτερης εγγύτητας με αυτόν σε θέματα κοινωνικής πολιτικής αλλά και σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Ίσως σε θέματα εξωτερικής πολιτικής ή λιγότερο καθώς σήμερα ο λαός της παράταξης αλλά και ο ελληνικός λαός στο σύνολό του με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών αντιλαμβάνονται το σφάλμα της εξωτερικής πολιτικής η οποία κινείται στο πνεύμα του Ελσίνκι και της δικαίωσης τόσο της εθνικής γραμμής για το σκοπιανό ζήτημα όπως αυτή εκφράστηκε στα συμβούλια των πολιτικών αρχηγών στις αρχές της δεκαετίας του 90 αλλά αναγνωρίζουν και τη δικαίωση της εξωτερικής πολιτικής Σαμαρά και Παπανδρέου Β’ της δεκαετίας του 90’.

Η τελευταία ομάδα η οποία βρίσκει έκφραση μέσα από τις δηλώσεις Μεϊμαράκη και πριν από λίγες μέρες μέσα από τις δηλώσεις Δένδια είναι η παραδοσιακή Νέα Δημοκρατία η οποία έχει τις αναφορές της στον Καραμανλή Β’, χωρίς απαραίτητα αυτός να την στηρίζει καθότι πάγια βρίσκεται προσκολλημένος στην επιλογή της αφωνίας. Αυτή αποτελείται από νοσταλγούς του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος προ μνημονίων και κατά κανόνα είναι οργανωτικά συνδεδεμένοι με το σύστημα των συναθροιζόμενων οπλαρχηγών. Ανήκουν στον παραδοσιακό οργανωτικό πυρήνα της Νέας Δημοκρατίας. Από αυτές τις ομάδες είναι η μόνη η οποία έχει καταθέσει εσωκομματική πολιτική πλατφόρμα έτσι ώστε να επαναφέρει την επονομαζόμενη ως πολιτική του μεσαίου χώρου και τη γραμμή συναίνεσης με το ΣΥΡΙΖΑ. Με βάση αυτή την πλατφόρμα ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης διεκδίκησε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και ηττήθηκε κυρίως βάσει αυτής της πλατφόρμας. Αυτή η πλατφόρμα βρίσκεται και πίσω από τις λέξεις του Νίκου Δένδια στις προ ημερών δηλώσεις του οι οποίες δεν ήταν απλά μία επίθεση κατά του Άδωνι Γεωργιάδη. Και προς επίρρωσιν όσων λέω παραπέμπω και στις κατά καιρούς δηλώσεις Αντώναρου, και στην πολιτεία του Πάνου Καμμένου αλλά και της Κατερίνας Παπακώστα που έκανε κόμμα, όπως κόμμα έχουν κάνει κατά καιρούς και πολλά στελέχη με τελευταίο τον Σάββα Τσιτουρίδη. Παραπέμπω επίσης και στο εκτενές άρθρο του “πρώτου θέματος” την προηγούμενη Κυριακή. Αυτή η ομάδα βρίσκεται και εντός και εκτός της Νέας Δημοκρατίας σε επίπεδο ψηφοφόρων και αυτοί που βρίσκονται εκτός εντοπίζονται κυρίως στις κάλπες των ΑΝΕΛ και του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2015. Αυτοί αναγνωρίζουν ως κύριο εχθρό τους το ΠΑΣΟΚ και βλέπουν, περιέργως για μένα, τον ΣΥΡΙΖΑ και τον αριστερισμό ως σύμμαχο τους εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Η συμπεριφορά τους έναντι του κόμματος είναι η ιδιοκτησιακή και εκφράζονται ασύμμετρα σε επίπεδο στελεχών σε σχέση με το επίπεδο των απλών ψηφοφόρων και του κόμματος και της όλης παράταξης. Πλην όμως είναι σε σχέση με όλες τις άλλες ομάδες σαφώς πιο έμπειρη στον οργανωτικό τομέα με την Ιδεολογία τους ωστόσο να εμφανίζεται εύπλαστη ανάλογα με τις περιστάσεις όπως ακριβώς συνέβαινε και στα δύο κόμματα του παλαιού δικομματισμού πριν το μνημόνιο. Και στην οικονομία, και στην κοινωνική πολιτική, και στην εξωτερική πολιτική. Ειδικά δε στην τελευταία φαίνεται πως αποδέχονται τα τετελεσμένα της συμφωνίας των Πρεσπών, περισσότερο ακόμα και από τη φιλελεύθερη δεξιά η οποία δεν πείθει δυστυχώς για τις προθέσεις της.

Συνεπώς αυτές οι δηλώσεις του Βαγγέλη Μεϊμαράκη αποτελούν στη βάση τους διαφοροποίηση από την επίσημη ρητορική της Νέας Δημοκρατίας και της παράταξης στην πλειοψηφία της, αλλά δεν αποτελούν διαφοροποίηση της γραμμής του Βαγγέλη Μεϊμαράκη η οποία είναι πρακτικά η ίδια από τότε που ήταν υποψήφιος για την ηγεσία. Και σε αυτή τη θέση παραμένουν και πολλά μεγαλοσχήμα στελέχη σήμερα και μάλιστα δεν μένουν μόνο στο επίπεδο της ρητορείας αλλά αν δούμε προσεκτικά κάποια εσωκομματικά δρώμενα και επιλογές προσώπων αντιλαμβανόμαστε πώς δρουν με γνώμονα την επόμενη μέρα χωρίς να θεωρούν απαραίτητη τη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα. Η δε στρατηγική τους ανακυκλώνεται γύρω από τα μεγάλα ποσοστά που έπαιρνε η Νέα Δημοκρατία παλιά, χωρίς να αναγνωρίζουν στην πράξη οποιαδήποτε ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας για την κρατική χρεοκοπία.

Η δραστηριότητά τους αυτή ωστόσο δεν έχει αποτελέσματα υπέρ της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές ή υπέρ των θέσεων της βάσης της παράταξης. Γιατί η βάση της παράταξης ανεξαρτήτως εάν βρίσκεται εντός ή εκτός του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας σε άλλες κάλπες επιμένει στη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και δεν αποδέχεται σε καμία περίπτωση τη στρατηγική της Τζαμάικας. Και για αυτό το λόγο απολαμβάνει της έγκρισης των αριστεριστών και των εθνομηδενιστών που αναφέρονται σε αυτή την ομάδα ως να είναι “οι υγιείς δυνάμεις της δεξιάς παράταξης”.

Μόνο που, προϊόντος του χρόνου, η απήχηση αυτής της ομάδας εντός της παράταξης μειώνεται και δεν είναι αυτή που ήταν το 2009 και πρωτύτερα. Και οι άλλες δύο ομάδες, παρά τις ιδεολογικές τους διαφορές, καθίστανται κυρίαρχες στην προοπτική όπως είπαμε της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ και της ανασυγκρότησης του ελλαδικού Κράτους.

Το ζητούμενο όμως για να μπορέσει η παράταξη να προχωρήσει σε συντεταγμένη πολιτική ανασυγκρότηση της χώρας είναι η Νέα Δημοκρατία από κόμμα να ξαναγίνει παράταξη και αυτό μπορεί να γίνει μόνο στη βάση όσων ενώνουν και όχι όσων χωρίζουν. Όχι βέβαια με τους αριστεριστές αλλά εντός των ψηφοφόρων της παράταξης ανεξάρτητα εάν βρίσκονται εντός ή εκτός της κάλπης της Νέας Δημοκρατίας.

Ήδη στο θέμα της εξωτερικής πολιτικής και με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών η βάση της παράταξης βρίσκεται ενωμένη εναντίον της. Η έκφραση της ενιαίας θέσης της παράταξης από το κόμμα μπορεί να εκφράσει και ένα μέρος από όσους βρίσκονται εκτός της Νέας Δημοκρατίας στην κάλπη αυτή. Όσο αυτή η έκφραση επεκτείνεται και συνολικά στην πολιτική της χώρας τόσο μεγαλύτερη θα είναι και αριθμητικά η επανάκαμψη και ψηφοφόρων. Και όχι μόνο ψηφοφόρων της παλιάς δεξιάς αλλά και προς το κέντρο αυτής οι οποίοι μπορούν να συμφωνήσουν πάνω σε μία συγκεκριμένη πολιτική πλατφόρμα. Γιατί ψηφοδέλτια τα οποία έρχονται με βαριά καρδιά δεν μένουν εύκολα.

Με αφορμή λοιπόν τις δηλώσεις του Βαγγέλη Μεϊμαράκη για την πολιτική πλατφόρμα την οποία υποκρύπτουν φαίνεται πως χρειάζεται να διατυπωθεί μια μεγάλη πολιτική πλατφόρμα από αυτούς οι οποίοι αντιτίθενται στην μεγάλη συγκυβέρνηση της Τζαμάικας έτσι ώστε να μπορέσουν να συσπειρωθούν στο μεγαλύτερο κόμμα της παράταξης σε όποια κάλπη κι αν βρίσκονται σήμερα.

Διαβάστε περισσότερα