Η G20 σημαδεύτηκε από τους "εγωισμούς"

Την ικανοποίησή του εξέφρασε ο γ.γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες για το γεγονός ότι η Σύνοδος της G20 στο Μπουένος Άιρες ολοκληρώθηκε με κοινό ανακοινωθέν στο οποίο επιβεβαιώνεται η δέσμευση των συμμετασχόντων στην ατζέντα των αναπτυξιακών Στόχων της Χιλιετίας, για μια παγκοσμιοποίηση που δεν αφήνει πίσω κανένα τμήμα του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά και η βούληση των χωρών που έχουν υπογράψει την Συμφωνία του Παρισιού για την Κλιματική Μεταβολή (δηλ. όλων πλην των ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ)

να συνεχίσουν στην ίδια οδό, με αφορμή και τη νέα διακυβερνητική διάσκεψη που ξεκινά σήμερα στο Κατοβίτσε της Πολωνίας.

Τη δική τους ικανοποίηση εξέφρασαν έμπρακτα και οι επενδυτές, καθώς ανοδικά κινούνται οι αγορές μετά την έστω 90ήμερη "εκεχειρία" που συμφωνήθηκε στην πρωτεύουσα της Αργεντινής ανάμεσα στον Τραμπ και τον Κινέζο ηγέτη Σι Τζινπινγκ ως προς τον επαπειλούμενο γενικευμένο εμπορικό πόλεμο.

Ωστόσο, η Σύνοδος του Μπουένος Άιρες αποτύπωσε ανάγλυφα τα παράδοξα της διεθνούς σκηνής. Το Φόρουμ που ιδρύθηκε προ δεκαετίας, στην κορύφωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, με οδηγό την αντίληψη των πολυμερών συγκλίσεων και των κοινών κανόνων, μετά βίας καταλήγει σε αποφάσεις του ελάχιστου κοινού παρονομαστή και χρησιμεύει κυρίως ως ευκαιρία διμερών επαφών υψηλού προφίλ.

Όπως παρατήρησε χαρακτηριστικά ο επικεφαλής της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων της ρωσικής Άνω Βουλής, Κονσταντίν Κοσάτσεφ "αποδείχθηκε ότι είναι ευκολότερο για τους ηγέτες του κόσμου να συμφωνήσουν επί συγκεκριμένων θεμάτων με συγκεκριμένες χώρες, παρά να ενεργήσουν υπέρ του κοινού συμφέροντος. Φαίνεται πως η ατμόσφαιρα του εθνικού εγωισμού, που σε μεγάλο βαθμό αποπνέει ο Αμερικανός ηγέτης, απέβη μεταδοτική".

Κατά τον ίδιο, ο Ντόναλντ Τραμπ μετέβη στην Αργεντινή μόνο και μόνο για το ραντεβού με τον Κινέζο ομόλογό του, καθώς "είναι υπερβολικό, να το θέσουμε κομψά, να ενδιαφερόταν να συζητήσει τα θέματα της κλιματικής μεταβολής ή του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου σε πολυμερές πλαίσιο".

Απηχούν βέβαια οι απόψεις αυτές και την απογοήτευση της Μόσχας για το γεγονός ότι ο Αμερικανός πρόεδρος στοχοποιείται στο εσωτερικό ακόμη και για την πιθανότητα να συναντήσει τον Βλαντίμιρ Πούτιν και ότι η διαπραγματευτική δυνατότητα της Δύσης γενικά και των ΗΠΑ ειδικά δοκιμάζεται καθημερινά, όπως το έθεσε ο Κοσάτσεφ.

Από την άλλη μεριά και ο ένοικος του Κρεμλίνου αποδείχτηκε επιδέξιος στο παιχνίδι των διμερών επαφών, ακόμη και με οιονεί διεθνείς παρίες, όπως ο Σαουδάραβας διάδοχος Μοχάμαντ μπιν Σαλμάν.

Στην πραγματικότητα, όσο εντείνονται οι φυγόκεντρες τάσεις σε ό,τι αποκαλούμε "Δύση", τόσο ενισχύονται οι κεντρομόλες δυνάμεις στον χώρο της ευρασιατικής ολοκλήρωσης. Την βαρυτική της έλξη αισθάνονται ακόμη και παραδοσιακοί πυλώνες της αμερικανοκεντρικής μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων, όπως η Σαουδική Αραβία, που τείνουν να σκέφτονται και να ενεργούν ολοένα και περισσότερο ως δυνάμεις ασιατικές. Το δέλεαρ αμοιβαία επωφελών συμπράξεων χωρίς πολιτικά προαπαιτούμενα και υπαγωγή σε διεθνώς δεσμευτικούς κανόνες, λειτουργεί προωθητικά για την "πολυκεντρική" αρχιτεκτονική στην οποία προσβλέπουν ρητά οι αναδυόμενες δυνάμεις.

Το παράδοξο των καιρών υπογραμμίζει και η συμφωνία Τραμπ-Σι Τζινπινγκ, καθώς ο Αμερικανός πρόεδρος κατέγραψε μια νίκη σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, χαρίζοντας όμως στους συνομιλητές του όλη την άνεση να ξεδιπλώσουν τις φιλοδοξίες τους στον μακρό χρόνο στον οποίο αρέσκονται να κάνουν τους σχεδιασμούς τους. Οι κινεζικές παραχωρήσεις ως προς το εμπορικό ισοζύγιο, που μέχρι τώρα έμοιαζε ανεξέλεγκτα ασύμμετρο, δεν αναιρούν την επιθυμία του Πεκίνου να πρωταγωνιστήσει στην επόμενη τεχνολογική επανάσταση και άρα στην παγκόσμια οικονομία.

Εκ πρώτης όψεως, οι ΗΠΑ προσήλθαν σε αυτή τη διαπραγμάτευση από θέση ισχύος, καθώς καταγράφουν σταθερή ανάπτυξη και αύξηση της απασχόλησης, ενώ η Κίνα είναι αντιμέτωπη με τις πολλαπλές προκλήσεις της μετάβασής της (εν μέσω υπερχρέωσης και μείωσης των αναπτυξιακών ρυθμών) σε ένα νέο μοντέλο, στηριγμένο λιγότερο στις εξαγωγές.

Ωστόσο, η αλλαγή γραμμής της Fed την προηγούμενη εβδομάδα (που λειτουργεί ήδη ανακουφιστικά για τις ασιατικές αγορές) δείχνει ότι οι ΗΠΑ δεν είναι σε θέση να εγγυηθούν έναν μεσοπρόθεσμο προσανατολισμό της νομισματικής πολιτικής και ταλαντεύονται ανάμεσα στο ρίσκο της ύφεσης και την ανάγκη να περιορίσουν τις "φούσκες". Το ότι ο Τραμπ δίστασε να "τραβήξει τη σκανδάλη" του εμπορικού πολέμου λέει, από αυτή την άποψη, πάρα πολλά.

Πηγή: capital.gr

Διαβάστε περισσότερα