Γιατί η Δύση δεν θα επέμβει στην Συρία

Όταν τα ιδανικά συγκρούονται με τα συμφέροντα, αυτά που συνήθως χάνουν είναι τα δεύτερα.Παλιότερα, οι εθνοκαθάρσεις στην Σομαλία, στην Ρουάντα, και στο Νταρφούρ ήταν πολύ χειρότερες από όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη Συρία.Πιο πρόσφατα είχαμε και το παράδειγμα της Λιβύης.Κάποτε, ο κόσμος είχε επιτρέψει στην Ιαπωνία να αρπάξει την Μαντζουρία, και στον Μουσολίνι να χρησιμοποιήσει δηλητηριώδη αέρια κατακτώντας την Αβησσυνία, με την Κοινωνία των Εθνών να παρακολουθεί απαθώς, και στη συνέχεια να αποσυντίθεται.Η Αμερική δεν βομβάρδισε καν τις σιδηροδρομικές γραμμές που οδηγούσαν στο Auschwitz, με την δικαιολογία ότι χρειάζονται τις βόμβες για να συνεχιστεί ο πόλεμος κατά των Γερμανών. Ή ότι έτσι κι αλλιώς, οι γραμμές θα επιδιορθώνονταν αμέσως. Ή τέλος, ότι θα μπορούσαν να αστοχήσουν, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν Εβραίοι… καθ οδόν προς τους θαλάμους αερίων.Αυτό το σύντομο ιστορικό της ανθρώπινης σκληρότητας δεν αποσκοπεί στην φτηνή ηθικολογία. Σκοπεύει όμως να τονίσει μια πραγματικότητα, που συνήθως αποκρύβεται από τους ηθικολόγους. Η διεθνής κοινότητα, δηλαδή η Δύση, επεμβαίνει μόνο όταν το εγχείρημα υπόσχεται να είναι φτηνό, σύντομο, και χωρίς πολύ αίμα.Για αυτό βομβαρδίστηκε η Σερβία το 1999, και η Λιβύη το 2011. Έπαιξαν ρόλο τα ψυχρά συμφέροντα.Στη δεκαετία του 1990, την ώρα που ο εμφύλιος πόλεμος σπάραζε το Κόσοβο και την Βοσνία, οι Ευρωπαίοι απεύχονταν την εισροή εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, για αυτό και αποφάσισαν να την αποτρέψουν, χτυπώντας τον Slobodan Milosevic.Η ίδια λογική κυριάρχησε στην ανατροπή του Καντάφι. Σε αυτά μπορεί να προστεθεί και η φιλοδοξία του Γάλλου προέδρου να ηγηθεί της ΕΕ. Για αυτό και τα δικά του Rafales, μπήκαν πρώτα απ‘όλα τα υπόλοιπα στη μάχη.Τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει στην περίπτωση της Συρίας. Ας ξεκινήσουμε με τις ΗΠΑ. Ο Clinton μπήκε με το ζόρι στον πόλεμο εναντίον της Σερβίας, αφού η χώρα δεν είχε κανένα στρατηγικό συμφέρον για την Ουάσιγκτον. Δώδεκα χρόνια αργότερα, ο Ομπάμα αρνήθηκε να επέμβει στη Λιβύη, επιμένοντας πως είναι ευθύνη των Ευρωπαίων.Σήμερα, η Αμερική αποχωρεί από δυο πολεμικά μέτωπα στην ευρύτερη Μ. Ανατολή, και μειώνει τις στρατιωτικές της δαπάνες. Αν αποφασίσει να ξαναπάει σε πόλεμο, αυτό δεν θα γίνει για λόγους ηθικής, αλλά για λόγους realpolitik. Για να μειώσει το Ιράν, για να διασφαλίσει τις οδούς ροής του πετρελαίου, και για να αποδείξει το ποιος είναι ο Νο 1 στην πιο στρατηγική αρένα του 21ου αιώνα.Και τι γίνεται με την Ευρώπη; Οι Ευρωπαίοι μειώνουν τους στρατούς τους από το 1994, οπότε και αποσύρθηκαν οι Ρώσοι. Τώρα κάνουν ακόμη περισσότερες μειώσεις. Δεν θέλουν να βομβαρδίσουν την Συρία, χωρίς την αμερικανική συμμετοχή. Όμως δεν πρόκειται απλά για μια ευρωπαϊκή αδυναμία. Αυτή τη φορά, η Κίνα και η Ρωσία δεν μένουν απαθείς, όπως στην περίπτωση της Λιβύης. Αντιδρούν ενεργά σε οποιαδήποτε απόπειρα επέμβασης. Δείτε πως αντιμετώπισαν δυο αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Κάπως ανάλογα αντιδρά και η Τουρκία, που διατηρεί ηγετικές βλέψεις για την Μέση Ανατολή.Ακόμη και οι κα