Για την ελληνο-ισραηλινή συνεργασία

Λίγες ημέρες πριν αφήσει το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας ο κ. Π. Μπεγλίτης και συγκεκριμένα στις 31 Οκτωβρίου 2011 υπέγραψε απόφαση συγκρότησης Επιτροπής Διαπραγματεύσεων, για την κατάρτιση κοινά αποδεκτού Σχεδίου Διακρατικής Συμφωνίας με αντικείμενο την προμήθεια συνόλων καθοδήγησης και ανεμοπορίας βομβών τύπου SPICE-1000 και SPICE-2000, από το Ισραήλ.

Η προμήθεια εγκρίθηκε από το ΚΥΣΕΑ στις 15 Σεπτεμβρίου 2011, μετά την επίσημη επίσκεψη του τότε Υπουργού Εθνικής Άμυνας στο Ισραήλ μεταξύ 4 και 7 του μηνός. Τα Ευφυή, Ακριβούς

Πρόσκρουσης και Αποτελεσματικά για το Κόστος τους (Smart, Precise Impact and Cost-Effective: SPICE) σύνολα της Rafael μετατρέπουν βόμβες γενικής χρήσης ή διατρητικές πολεμικές κεφαλές, κατηγορίας βάρους 1.000lb και 2.000lb, σε όπλα προσβολής ακριβείας και άφεσης από απόσταση, εκτός του φακέλου εμπλοκής της εχθρικής αεράμυνας. Μία προμήθεια η οποία έχει δρομολογηθεί από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και δεν μπορούμε να πούμε με τα βεβαιότητας ότι αποτελεί προτεραιότητα για την Πολεμική Αεροπορία την παρούσα περίοδο, που αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα διαθεσιμότητας σε κύρια Οπλικά της Συστήματα και Αεροσκάφη.

Η ανωτέρω εξέλιξη καθώς και οι συνεκπαιδεύσεις των Ενόπλων Δυνάμεων των δύο χωρών αφορούν τον αμυντικό τομέα της Ελληνοισραηλινής συνεργασίας όπως έχει διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα και προβάλλεται αναλυτικά από όλα τα μέσα ενημέρωσης. Βέβαια η συνεργασία αυτή δεν προέκυψε τώρα, αλλά τα τελευταία γεγονότα (ιδιαίτερα με την συμπεριφορά της Τουρκίας σε σχέση και με την ενεργειακή πολιτική της Κύπρου) έχουν αλλάξει τα χαρακτηριστικά της . Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι πολλοί οι τομείς στους οποίους μπορούμε να συνεργαστούμε προς όφελος και των δύο χωρών. Από το στρατηγικό, διπλωματικό, αμυντικό  επίπεδο μέχρι την ανταλλαγή τεχνολογίας, τον τουρισμό και τα πολιτιστικά. Και όπως πολύ σωστά επισημαίνουν πολλοί αναλυτές χωρίς να είναι ανταγωνιστική με αυτή που έχουμε με τις αραβικές χώρες ή ακόμα και με την Τουρκία.  Μία συνεργασία που έχει περάσει από πολλά κύματα λόγω της στενής σχέσης που είχε αναπτύξει το Ισραήλ με την Τουρκία από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, ιδιαίτερα στον αμυντικό τομέα. Συνεργασία που τα τελευταία χρόνια είχε αρχίσει να κλωνίζεται με σειρά ενεργειών της Τουρκίας κατά των εθνικών συμφερόντων και στόχων του Ισραήλ με αποκορύφωμα τις πρόσφατες εκτοξεύσης απειλών για ανάληψη πολεμικών ενεργειών και από τις δύο χώρες. Απειλές που δεν έγιναν πραγματικότητα (τουλάχιστον μέχρι τώρα) λόγω της δραστικής παρέμβασης κυρίως των Η.Π.Α.

Επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον στα θέματα του αμυντικού τομέα, που ευρέως καλύφθηκαν από τον ημερήσιο τύπο (προμήθειες, ανταλλαγή τεχνογνωσίας, εξοπλιστικά) θα πρέπει να τονίσουμε ότι για να είναι εποικοδομητική και να έχει διάρκεια μια συνεργασία θα πρέπει να είναι προς όφελος και των δύο χωρών και όχι μονομερής (υπέρ του πωλητού). Βεβαίως η ευθύνη επιμοιράζεται στους  ειδήμονες και υπεύθυνους και των δύο πλευρών. Να προσδιορίσουν ακριβώς τι χρειαζόμαστε