“Φωτιά στα τόπια”: η μόνη ρεαλιστική επιλογή της κυβέρνησης

Σοφός σχολιαστής έγραψε: «ά ρέ τυχερέ Σαμαρά, φτάνει νά κάνεις τά αυτονόητα καί θά κυβερνάς μιά ζωή». Αληθές. Αληθές όμως καί τό αντίθετο: ότι άν δέν κάνει όλα τά αυτονόητα…

Σε προηγούμενο άρθρο είχαμε πεί πως «ο επόμενος πρωθυπουργός θα έχει λευκή επιταγή». Εξακολουθούμε να το πιστεύουμε, για τους λόγους που θα αναλυθούν παρακάτω: η μόνη βιώσιμη επιλογή για την κυβέρνηση είναι να τα αλλάξει όλα.

Όταν αναφέρουμε σέ διάφορες συζητήσεις εκφράσεις όπως «αυτή η κυβέρνηση πρέπει νά αποδειχθεί ριζοτόμος» ή «η κατάσταση

είναι: όλα ή τίποτα», οι συνομιλητές τείνουν νά τίς εκλαμβάνουν ως τρόπους τού λέγειν, ρητορικές υπερβολές ή απλώς επιτατικές φράσεις. Όμως, στήν συγκεκριμένη κατάσταση πού βιώνουμε, αυτές οι βεβαιότητες δέν είναι παρά απόλυτη κυριολεξία καί ωμός ρεαλισμός.

Τά δεδομένα είναι συγκεκριμένα:

(α) Η κυβέρνηση συνεργασίας ψηφίστηκε καί σχηματίστηκε πρώτον από τόν φόβο μιάς ασύνετης διαχείρισης τής κρίσης από τόν ΣΥΡΙΖΑ καί δεύτερον μέ τήν ελπίδα μιάς πιό συνετής διαχείρισης τής κρίσης από τίς «συστημικές δυνάμεις».

(β) Όπως έχει ξαναγραφτεί, η κυβέρνηση συνεργασίας δέν θά έχει περίοδο χάριτος από τόν λαό, ενώ οι ελάσσονες κυβερνητικοί εταίροι μπορούν νά τήν «ρίξουν» ανά πάσα στιγμή, όταν τά μαγειρέματα ανασύνταξης τών χώρων τους τό θεωρήσουν προσφορώτερο.

(γ) Ο λαός έχει κυρίως ένα διπλό μέλημα: αφ’ ενός τό προσωπικό του ψυγείο/πορτοφόλι πού έχει πάρει ουρανομήκη κατιούσα, καί αφ’ ετέρου τό αίτημα τής αναδόμησης ενός εξευτελισμένου κράτους, πού εκφράζεται μέ τό «φτάνει πιά» καί τήν πρωτοφανή ευαισθητοποίηση γιά θέματα διαφθοράς καί δικαιοσύνης.

Τό πρόβλημα τού ψυγείου/πορτοφολιού δέν μπορεί νά λυθεί πλήρως βραχυπρόθεσμα, μπορεί μόνο νά βελτιωθεί μέ καλύτερη διαχείριση. Τό αιτούμενο τής αναδόμησης τού κράτους όμως ψάχνει απάντηση καί χτυπάει πόρτες, μέχρι νά βρεί τόν άνθρωπο πού θά τό πραγματώσει: πρόκειται γιά απολύτως ρεαλιστικό αίτημα.

Πού οδηγούν τά παραπάνω δεδομένα;

1. Μπορεί νά συμβούν καταστάσεις (δηλαδή, μιά συγκλονιστικά καλή πρωθυπουργία Σαμαρά) πού όντως νά δώσουν στήν κυβέρνηση τόν χρόνο ζωής πού έχει εξαγγελθεί. Όμως, αυτό είναι στό χέρι τού κάθε κυβερνητικού εταίρου, ο οποίος μπορεί απλώς νά σφυρίξει καί… έληξες.

2. Παρ’ όλα ταύτα, η δικαιολογία «είναι κυβέρνηση συνεργασίας, δέν μπορείς νά κάνεις ό,τι θές» δέν αφορά κανέναν πέραν τών κομματικών γραφείων. Στίς επόμενες εκλογές, ο πολίτης δέν θά κρίνει τόν Σαμαρά μέ τό κριτήριο ότι συγκυβέρνησε μέ άλλους, αλλά θά τόν κρίνει μέ απόλυτα μέτρα καί σταθμά – καλώς ή κακώς.

3. Στίς επόμενες εκλογές όποτε κι άν γίνουν, τό ΜΟΝΑΔΙΚΟ ενδεχόμενο νίκης τού Σαμαρά είναι νά έχει προηγηθεί μιά συγκλονιστική, πέρα από κάθε προσμονή κυβερνητική θητεία. Οτιδήποτε λιγώτερο, ακόμα καί μιά πραγματικά καλή διαχείριση τής κρίσης, θά έχει ως αποτέλεσμα τήν αφαίρεση τής σκυτάλης από όποιους τό εκλογικό σώμα αντιλαμβάνεται ως παλιές δυνάμεις καί τήν επίδοσή του στίς καινούργιες, πού εκτός απροόπτου θά είναι ο τότε κεντρο-ποιημένος (καί ως