Ένας να τρώει, τρεις να κοιτάνε

 Του Φαήλου Μ. ΚρανιδιώτηΕγώ το Γιώργο τον αγαπώ, όπως και την μελαγχολική κυρία, αλλά κανείς δεν με πιστεύει. Τον είδα στην ΔΕΘ πόσο αγωνιά για την Πατρίδα και συγκλονίστηκα. Ούτε στον διαγωνισμό της πιο μεγάλης κολοκύθας στην πανάγνωστη πρωτεύουσα της Μινεσότα δεν είχε τέτοια αγωνία. Γι’ αυτό, ρε σεις, αποφάσισα να κάνω μόνος μου συναίνεση και να λέω στο Γιώργο ιδέες. Θα ‘κανα και λίγο σολάριουμ, θα ‘βγαζα και καμιά φωτογραφία παρά θίνα αλός,  για να γίνω πιο συναινετικός, αλλά είμαι αρκετά σκούρος από μόνος μου, ένεκα οι αλάνες του Κορυδαλλού παιδιόθεν. Πως μπορώ να μείνω ασυγκίνητος σε τόσο πατριωτισμό; Είδα κι αυτό το άδολο κι άδειο σαν τενεκέ βλέμμα, όταν τον ρώτησαν για τα CDs κάτι θρασίμια και βούρκωσα! Δεν τα είδε, δεν τα ξέρει. Του ΄στειλε ένα λινκ στο ipad ο Αντρίκος αλλά δεν πρόλαβε να το δει.  Αθώος είναι, αδέρφια, ένα αγνό παιδάκι χαμένο στο πάρκο της εξουσίας, την οποία, όπως είπε κι ο αδερφούλης του, ο «μεταμφιεσμένος Έλληνας με την αμερικάνικη καρδιά», την απευχόταν. Τον κυνήγαγε η Μαργαρίτα γύρω από το τραπέζι με τα cookies και την applepie να του τη δώσει σαν μουρουνόλαδο. Εγώ έφαγα ξύλο γιατί δεν ήθελα να πάω κατηχητικό, ο Γιώργος γιατί δεν ήθελε να γίνει Πρωθυπουργός. Spanking το λένε στα βάθη του Μιντγουέστ και σε κάτι περίεργες αγγελίες.Λοιπόν, δεν πέρασα από το Ρήγα και το ΕΚΚΕ, ούτε έχω ΜΒΑ, LLM, ABS, Antispin κλπ, του Αριστοτέλειου είμαι. Χάρις όμως στον αείμνηστο Μπελεζίνη και κάποιους άλλους το ‘χω το κλασσικό. Όταν λοιπόν άκουσα το Γιώργο να λέει το φοβερό «να μην υπάρχει οικογένεια χωρίς έναν εργαζόμενο», όπως μου ‘πεφτε το ποτήρι στο πάτωμα, μου ΄ρθε μια ιδέα πολύ μέγκλα, από την αδυναμία μου, τον παππού Ηρόδοτο, την οποία θα μεταφράσω εις την Αγγλικήν και θα την στείλω στο Μαξίμου. Προσφέρομαι δε να την αναλύσω και δια ζώσης κοιτώντας με έντονο βλέμμα τον Πεταλωτή.Λοιπόν, οι Λυδοί, που ήταν κάτι πρωτοξάδερφα μας στη Μικρά Ασία, εκτός που έβγαζαν τις κόρες τους άπασες στο κλαρί, ένεκα η ιερά πορνεία, ήταν οι πρώτοι που έκοψαν αργυρό και χρυσό νόμισμα αλλά και οι πρώτοι λιανοπωλητές («κάπηλοι εγένοντο»). Όπως αντιλαμβάνεστε λοιπόν, είχαν μεγάλη και πρωτοπόρα εμπειρία στην οικονομική δράση και τα προβλήματα της. Δεν ήταν βέβαια κι επιπέδου συνταγματολόγου, όπως ο Βενιζέλος, αλλά ήταν πιτσούλες σε όλα τα κόλπα της αγοράς, από πορνοβοσκεία και νομισματική πολιτική, μέχρι πάγκο στην Αγορά. Πουλάγανε μέχρι άμμο στους Βεδουίνους και παγάκια στους Εσκιμώους. Μην ξεχνάτε άλλωστε, ότι ο πιο κονομημένος βασιλιάς της αρχαιότητας ήταν Λυδός, ο Κροίσος. Τυχαίο; Δεν νομίζω.Όταν λοιπόν βασίλευε ο Άτυς, ο γιος του Μάνη, έπεσε μεγάλη πείνα στην Λυδία, λόγω σιτοδείας. Στην αρχή κάνανε υπομονή, όπως πολλοί από εμάς στην αρχή με το Μνημόνιο. Σου λέει, του χρόνου θα είναι πιο πλούσια η σοδειά. Έτυχε. Αμ δε. Μάλλον κάποιος, που ‘χε φουμάρει τίποτε περίεργο, είχε πει την παράξενη λέξη «Μητσοτάκης» κι η ξεραΐλα πήγαινε σύννεφο, το στάρι λιγοστό κι αδύναμο και τα κοπάδια των αμνοεριφίων τα ‘τρωγε η μαρμάγκα. Τότε λοιπόν οι Λυδοί, που ήταν κω