Ένας αποχαιρετισμός στον Αντώνη Φούσα

Στο δικηγορικό γραφείο του Αντώνη Φούσα μπήκα όταν ήμουν σε μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες μου.

Το 2015 είχα χάσει τις εκλογές, ήμουν άφραγκος και είχα στην πλάτη μια πρωτόδικη αστική απόφαση που με υποχρέωνε να δώσω στην Ρένα Δούρου… 60.000 ευρώ για την γνωστή υπόθεση με τον, μακαρίτη πια, Τσοχατζόπουλο.

(Το πρωτόδικο αστικό δικαστήριο είχε γίνει λίγες εβδομάδες μετά την ανάληψη

της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ και είχα την απρονοησία να παραστώ τελείως απροετοίμαστος ενώ η Δούρου είχε καταφτάσει με δύο έμπειρους δικηγόρους και ένα επώνυμο μάρτυρα που ακόμη και σήμερα τον βλέπω στα τηλεοπτικά πάνελ και θυμάμαι εκείνο το πρωϊνό της δίκης στην Ευελπίδων)

Με τον Αντώνη Φούσα γνωριζόμασταν, αφού και ο ίδιος ήταν κάτοικος Βριλησσίων, αλλά στο δικηγορικό γραφείο του στην Ασκληπιού δεν είχα πάει ποτέ.

Μου προσέφερε δύο πράγματα.

Το πρώτο, μια απόφαση Εφετείου που μείωσε την αποζημίωση από τα 60.000 ευρώ στα 10.000 ευρώ όσο δηλαδή ήταν και το ποσό που η πρωτόδικη απόφαση με είχε υποχρεώσει να καταβάλω στην Ρένα Δούρου αμέσως!

‘Ετσι με την βοήθεια του Φούσα εγώ ξεμπέρδεψα με την Δούρου από το 2016, η Περιφέρεια Αττικής έπρεπε να περιμένει μέχρι το 2019.

Το δεύτερο πράγμα που μου προσέφερε ο Φούσας ήταν ένας αρχοντικός χώρος- με δική του ξεχωριστή είσοδο!- για να ενταχθώ ως δικηγόρος στην δύναμη του δικηγορικού γραφείου του.

Επειδή μάλιστα το δικηγορικό γραφείο του Φούσα ήταν και πολιτικό απέκτησα και δωρεάν πολιτικό γραφείο, αφού το δικό μου στο Σύνταγμα είχα υποχρεωθεί να το κλείσω αμέσως μετά τις εκλογές του 2015.

«Δηλαδή θα με κάνεις… ασκούμενο δικηγόρο στα πενήντα-φεύγα μου;» τον ρώτησα.

«Στο είχα πει εγκαίρως να μην ασχοληθείς με την πολιτική αν δεν έχεις λεφτά» μου απάντησε θυμίζοντας τι πράγματι με είχε συμβουλέψει σε ανύποπτο χρόνο όταν συναντιόμασταν στην πλατεία των Βριλησσίων.

Η θητεία μου ως δικηγόρου υπήρξε άδοξη παρά τις προσπάθειες του Φούσα αφού θυμόμουν ελάχιστα από το ποινικό δίκαιο και σχεδόν τίποτα από την δικονομία.

«Αντώνη θα πάρω και κανένα στον λαιμό μου, άστο καλύτερα»

«Αλλά το γραφείο είναι δικό σου, θα έρχεσαι όποτε θέλεις» έγνεψε χαμογελώντας και έτσι συνέχισε ο Φούσας την δικηγορία και εγώ ανακάλυψα επαγγελματικά τον χώρο της διαφήμισης.

Τον καιρό όμως που έμεινα μαζί του είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον δικηγόρο, τον πολιτικό αλλά κυρίως τον άνθρωπο Φούσα από πολύ κοντά.

Η Ήπειρος, τα Γιάννενα και το χωριό του, η Ρεπετίστη Πωγωνίου ήταν καθημερινά μέσα στην ατζέντα των συζητήσεων.

Δεν είναι τυχαίο ότι ξεκινούσε την ημέρα με τον φάκελο αλληλογραφίας που εναπέθεταν στο γραφείο του και μέσα στον οποίο ξεχώριζαν οι τοπικές εφημερίδες των Ιωαννίνων.

«Το Φουσέικο έχει γερές ρίζες σε όλα τα Γιάννενα» επαναλάμβανε καθώς τηλεφωνούσε στον διευθυντή του πολιτικού γραφείου του στα Γιάννενα για να μαθαίνει «τα νεότερα».

Είχε ξεκαθαρίσει και στον εαυτό του και σε όλους ότι « εγώ για βουλευτής δεν ξανακατεβαίνω» αλλά τα όποια πολιτικά σχέδιά του για την ιδιαίτερη πατρίδα του προσέκρουσαν στη νέα πραγματικότητα που δημιουργήθηκε στο κόμμα το 2016.

‘Αλλωστε ο ίδιος ήταν γέννημα-θρέμμα του «καραμανλισμού» αφού είχε πρωτοστατήσει στην ανάδειξη του Κώστα Καραμανλή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.

«Πήρα τον Καραμανλή στον ώμο μου και τον γύρισα σε όλη την Ήπειρο» έλεγε κουνώντας το κεφάλι με μια αδιόρατη αίσθηση πικρίας που την έκρυβε επιμελώς κάτω από την ηπειρώτικη περηφάνεια.

Αλλά το πάθος για την πολιτική το συναγωνιζόταν το πάθος για την δικηγορία.

Λίγοι γνωρίζουν ότι ο Φούσας που παρέμεινε μάχιμος δικηγόρος ακόμη και όταν ο καρκίνος τον είχε καταβάλει είχε παραστεί ως ασκούμενος δικηγόρος και στην δίκη του Κοεμτζή το 1973!

Μετά την πτώση της δικτατορίας υπήρξε στην δίκη των πρωταιτίων συνήγορος των συγγενών του δολοφονηθέντος την 21η Απριλίου 1967 κρατούμενου στον Ιππόδρομο Παναγιώτη Ελή.

Στο εκπληκτικό αρχείο δημοσιευμάτων εφημερίδων και στο αντίστοιχο φωτογραφικό υλικό που διατηρούσε στο γραφείο του ξεχώριζε η φωτογραφία του Φούσα δίπλα στον Λυκουρέζο την ώρα που ο δικαστής εκφωνούσε την απόφαση για τον Νάσιουτζικ.

«Τι αγωνία είναι αυτή στα πρόσωπά σας ρε Αντώνη;» τον ρωτούσα αφού το δικό μου δημοσιογραφικό μάτι καρφωνόταν πάντοτε σε αυτήν την φωτογραφία όταν έμπαινα στο γραφείο του.

«Έτσι είναι η ποινική δικηγορία» κουνούσε το κεφάλι.

Στα λίγα δικαστήρια που τον είχα συνοδεύσει σε αυτήν την σύντομη συνεργασία μας είχα εκπλαγεί από τον τρόπο που τον αντιμετώπιζαν αντίδικοι και δικαστές.

Απολάμβανε μια καθολική αποδοχή, όταν αγόρευε όλοι κρέμονταν από τα χείλη του.

Η αντοχή του, εκπληκτική, όταν ταξίδευε οδικώς (είχε υποθέσεις σε όλη την Ελλάδα) μπορούσε να κοιμάται στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου τυλιγμένος τον χειμώνα με μια ηπειρώτικη κουβέρτα.

«Μου έχει μείνει από τότε που ήμουν βουλευτής και ταξιδεύαμε από την Αθήνα όλη νύχτα για να είμαστε το πρωί στα Γιάννενα» μου έλεγε χαμογελώντας.

Από το δικηγορικό γραφείο του στην Ασκληπιού περνούσαν «όλα τα Γιάννενα» όχι μόνον για δουλειές, αλλά και για να πούνε «μια καλημέρα» ή και να αφήσουν κανένα μπουκάλι τσίπουρο ή ένα κουτί με γιαννιώτικα γλυκά.

Απολάμβανε αυτή την αγάπη και την εκτίμηση, ήταν η καλύτερη ανταμοιβή για τις μάχες της δικηγορίας και της πολιτικής.

Γιατί ο Αντώνης Φούσας είχε πετύχει να συνδυάσει τον αστικό ευπατριδισμό με την λαϊκότητα και το πείσμα του αυτοδημιούργητου Ηπειρώτη.

Αισθανόταν το ίδιο άνετα σε ένα ταπεινό καφενείο της Ηπείρου με την αίθουσα της Παλαιάς Βουλής όπου σε πυκνά και εκλεκτά ακροατήρια παρουσίαζε το πλουσιότατο συγγραφικό έργο του.

Γι’ αυτό και παρέμεινε όρθιος και μαχόμενος μέχρι τα 82 του αφού δεν ήθελε «ούτε να ακούει για σύνταξη»

Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να φύγει από την ζωή μαχόμενος για τις δύο μεγάλες αγάπες της ζωής του.

Την δικηγορία και την Ήπειρο.

Διαβάστε περισσότερα