Ένας αετός χωρίς φτερά!

Ξέρετε τι θα πει να είσαι λιοντάρι, ή να νομίζεις ότι είσαι λιοντάρι, αλλά να σου λείπουν τα δόντια;

Να είσαι με το μυαλό σου αετός, αλλά οι άλλοι να σε βλέπουν σαν σπουργίτι;

Να είσαι στρατηγός, χωρίς στρατό;

Ξέρετε τι θα πει, να είσαι ένας υπέρμετρα φιλόδοξος πολιτικός, ένας φύσει υπερφίαλος άνδρας, με την ανάλογη έπαρση, που κατανάλωσες πάνω από 20 χρόνια σε κομματικούς βυζαντινισμούς υψηλού επιπέδου, προκειμένου να καταλάβεις την κορυφαία θέση σε κόμμα εξουσίας, και μόλις το πετύχεις, το κόμμα αυτό να εξοβελίζεται στην εκλογική λήθη;

Και  να αποτελεί, αν όχι  ανέκδοτο,

Ξέρετε τι πάει να πει να βρεθείς επιτέλους ενώπιος ενωπίω με την γυναικάρα των ονείρων σου, και το πολυβόλο να αποδειχτεί … τζούφιο;

Να μην μπορείς να δικαιωθείς; Να ολοκληρώσεις;

Να σου παίρνουν την μπουκιά μέσα απ το στόμα;

Αν δεν τα ξέρετε όλα αυτά, δεν μπορείτε να κρίνετε με επιείκεια τον σημερινό αρχηγό του άλλοτε παντοδύναμου ΠΑΣΟΚ, που σίγουρα αισθάνεται σαν λύκος μέσα σε κλουβί.

Αν τα ξέρετε, ή τον λυπόσαστε, ή τον λοιδορείτε.

Ούτως ή άλλως όμως, ο πολιτικός αυτός άνδρας, είναι χαμένος από χέρι.

Προσωπικά τον λυπάμαι. Και παράλληλα τον κατανοώ.

Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν τον συγχωρώ.

Δεν συγχωρώ το βλέμμα της «λάμψης», όταν ήταν στα επάνω του, όπως δεν συγχωρώ την ενεργό και πρόθυμη συμμετοχή του στην υποδούλωσή μας στην τρόικα, όταν ακόμη υπήρχαν κάποιες αντιμνημονιακές ελπίδες.

Τον εραστή του χάους κ. Τσίπρα, τον καταλαβαίνω απόλυτα, και εν πολλοίς τον συγχωρώ. Έχει ελαφρυντικά. Τόσα ξέρει, τόσα λέει.

Θέλετε λόγω ηλικίας, θέλετε λόγω παρορμητισμού, θέλετε λόγω χαλαρών βιωμάτων, ο Τσίπρας αυτά έζησε, αυτά θυμάται, και αυτά διακηρύσσει.

Με λίγα λόγια, βρήκε και παίζει, έχοντας μεγαλώσει, ενηλικιωθεί, και ανδρωθεί πολιτικά σε μια Ελλάδα λούνα παρκ. Οπότε, τίποτα από όλα αυτά που προβάλλει και που πρεσβεύει, και που πάνω απ όλα απειλεί να εφαρμόσει, δεν με εκπλήσσουν. Για μένα έχει το (νεανικό) ακαταλόγιστο.

Ο άλλος όμως, είναι και 55 χρονών άνθρωπος. Κοτζάμ καθηγητής!

Πρόλαβε χούντες, πρόλαβε μεταπολίτευση, πρόλαβε δραχμή, πρόλαβε δυστυχία, και γενικά είδε, έζησε, και θυμάται μια άλλη Ελλάδα, που κάναμε αμάν να ξεπεράσουμε.

Αυτός όμως εκεί. Να πριονίζει κλαδιά, και να υπονομεύει πολιτικές, μόνο και μόνο από γινάτι. Που στη συγκεκριμένη περίπτωση, και χρονική συγκυρία, όχι μόνο βγάζει μάτι, αλλά απειλεί να μας στείλει στην αγκαλιά του άλλου, εκείνου με το ακαταλόγιστο (που λέγαμε).

Δυστυχώς για αυτόν, αν και έζησε μια ζωή χαρισάμενη, ο κ. Βενιζέλος έφτασε σε εκείνο το σημείο, που όλα πλέον του πάνε στραβά. Που η τύχη του σταμάτησε.

Και δυστυχώς για εμάς, αυτό έχει επίπτωση σε όλους μας.

Διότι μη μπορώντας το λιοντάρι να ζήσει στο κλουβί, είναι ικανό να φάει την ίδια του την σάρκα, ή και να πάρει μαζί του όποιον αθώο βρεθεί εύκαιρος…

Και σε αυτή τη φάση είμαστε σήμερα, με τον Βενιζ