Ελληνισμός και πολιτικός λόγος

Υπάρχει μεγάλη κενότητα περιεχομένου ζωής καί κατά συνάφεια μεγαλύτερη έλλειψη περιεκτικού πολιτικού λόγου.
• Η διαστρεβλωμένη εθνολογική οντολογία οδήγησε καί στήν ανυπαρξία κοινά αντιληπτής εθνικής ταυτότητας, άρα καί αξιολογικά δομημένου τρόπου εθνοτικής υπαρκτικότητας.
• Η εθνοφυλετική ψυχοσύνθεση τού αιγιακού χώρου καί γενικότερα τής απόφυσης τής χερσονήσσου τού Αίμου, διαπνέεται από τήν αρχαιότητα μέχρι σήμερα, μέ ένα αέναο αγώνα ανθρωποποίησης καί ανθρωπολογικής ταυτοποίησης τής ατομικής ετερότητας στά πλαίσια τής συλλογικής εταιρότητας.
• Η άναρχη ελευθερία, ώς υπέρτατη οντολογική

αρχή, ανθρωποποίησε τούς θεούς, αποκαθάρθηκε στήν ανθρώπινη της διάσταση (ύβρις), θεμελίωσε τήν ατομική καί συλλογική της ελευθερία (δικαιoσύνη) καί βρήκε τήν ουσία της στήν θεοποίηση τού λόγου (Oρθός Λόγος) καί τήν προσωπική ελευθερία στήν αγαπητική προσφορά.
• Πορεία αιώνων καί ποταμοί δικαίων καί αδίκων μάς παραδόθηκαν ώς παρακαταθήκες. Είναι η δική μας ανθρωποποίηση. Ο ελληνικός τρόπος αντίληψης περί τού όντως ώντος.
• Ο ελληνικός τρόπος συλλογικής βίωσης, στίς συντεταγμένες τής ελεύθερης επιλογής τού ορθού.
• Καί η πολιτική;
• Αυτή επιβλήθηκε καί οργανώθηκε από αλλοδαπούς.
• Επιβλήθηκε μέ τούς στατικούς κανόνες τής ατομικότητας. Τού ατομικού ζώου τής αγέλης, πού ζεί γιά νά πεθάνει. Τόν δρόμο από τό είναι στό μηδέν. Τήν ανυπαρξία δυναμικής οντολογικής προοπτικής, μέ τήν επιβολή τής καταναλωτικής ευδαιμονίας καί τήν αξιακά κατακριτέα συσσώρευση καί σπατάλη γιά χάρη τού θανάτου. Κατάργησε καί τιμωρεί τό ήθος μέ τήν επιβολή ηθικιστικών κανόνων ατομικής συμπεριφοράς (Η ηθική τού ανθρώπινου νόμου μέ τήν κανονιστική του επιβολή, ώς αξιακή αρχή εταιρότητας καί τήν ετερότητα φυλακισμένη στήν «ιδιωτική σφαίρα» καί στήν μανιοκαταθλιπτικότητα τής άσκοπης καί άλογης όντως μή ύπαρξης ).
• Αντίποδας αυτής τής επιλογής είναι καί η επιβολή τής ατομικής ανυπαρξίας στό αντεστραμμένο είδωλο καλού καί κακού τής μανιχαϊστικής αύτής αντίληψης, μέ πολιτική έκφραση τό σοβιετικό σοσιολιστικό μοντέλο τής κομμουνιστικής κομματικής πρωτοπορίας.
• Από τήν περίοδο τών σταυροφοριών καί τήν άλωση τής Πόλης, έχουμε καί τήν βίαιη διακοπή εφαρμοσμένης πολιτικής, ελληνικής οντολογικής αντίληψης καί υφής, όχι μόνο στόν ελληνικό, αλλά καί στόν ελληνότροπο καί ελληνόστροφο οικουμενικό χώρο, γνωστό ώς καθ’ ημάς ανατολή. (καί δύση θά πρόσθετα, συμπεριλαμβάνοντας τούς ελληνογενείς καί ελληνότροπους Ρωμαίους τής δύσης, ανήκοντας αυτοδικαίως τούς καιρούς εκείνους στό κοινό τών ελληνοτραφών Ρωμιών).
• Η αποδοχή τής ελληνικής γραμματείας, η μελέτη, η αποδοχή τής εξωτερίκευσής της καί όχι τής εννοιολογικής της ουσίας, δημιούργησαν ένα «χρηστικό», λόγω διαφορετικών κοινωνιολογικοανθρωπολογικών προϋποθέσεων, μή πλήρως κατανοητό καί στήν νεοέκδοσή του παραμορφωτικό στήν οντολογική του σύλληψη καί ανάπτυξη πλαίσιο ανθρωπολογικής καί κοινωνιολογικής αντίληψης.
• Τίς συνέπειες αυτής τής νεοκοινωνικής δόμησης, επιβολής καί εφαρμογής τής νεοπολιτικής πρακτικής π