Διαχείριση της κρίσης ή εθνική ηγεσία;

Η τελευταία παρουσία του Αντώνη Σαμαρά στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) και κυρίως η συνάντηση του με την Μέρκελ θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ιστορικές, για τον ίδιο τουλάχιστον. Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι πριν από οκτώ  μήνες, στην τότε σύνοδο κορυφής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ο Σαμαράς κοντράριζε στα ίσια με την Μέρκελ

και αναδεικνυόταν …πανηγυρικά στο “κόκκινο πανί” των Ευρωπαίων συντηρητικών.

“Τι ζητάς για να συμφωνήσεις” στο πρόγραμμα της Τρόϊκα τον είχε ρωτήσει τότε η Μέρκελ.  “Να πάρετε πίσω την φορολογία και θέλω λεφτά για επενδύσεις“, απάντησε ο Σαμαράς και πρόσθεσε: “Όταν το πρόγραμμά σου θα αποτύχει εγώ θα είμαι εδώ με το δικό μου πρόγραμμα“.Λίγοι θα φανταζόντουσαν εκείνη την εποχή ότι προχθές στις Βρυξέλλες θα γινόταν αυτό ακριβώς.

Στη ΝΔ δικαίως πανηγυρίζουν για την σημαντική αυτή στιγμή όχι μόνο για την παράταξη αλλά κυρίως για την Ελλάδα. Άλλοι λένε ότι άρχισε η “επαναδιαπραγμάτευση” και δεν είναι μακριά από την αλήθεια. Κάποιοι άλλοι όμως ισχυρίζονται ότι ο Σαμαράς υπέστειλε την “αντιμνημονιακή σημαία” και ανακηρύχθηκε πανηγυρικά εν δυνάμει πρωθυπουργός από εκείνους που μέχρι χθες τον πολεμούσαν αλύπητα, επειδή “είναι ο μόνος που μπορεί να σώσει και το πρόγραμμα και το σύστημα“.

Ποια είναι η αλήθεια; Πως τοποθετούμαστε απέναντι σε όλα αυτά, τώρα που κλείνει ένας κύκλος και αρχίζει ένας άλλος;

Κατά την γνώμη μου το θέμα δεν είναι αν ο Σαμαράς είναι “μνημονιακός”, ή “αντιμνημονιακός”. Θεωρώ τουλάχιστον επιπόλαιη ή προβοκατόρικη την εμμονή κάποιων σε αυτό το ψευδές δίλημμα. Ο Σαμαράς είναι πατριώτης και το έχει αποδείξει πολλές φορές – τελεία και παύλα.

Και όπως έχουμε ξαναγράψει,  εδώ που έφτασαν τα πράγματα, με αποκλειστική ευθύνη του ΓΑΠ, το κούρεμα του χρέους είναι κάτι που αξίζει να το προσπαθήσουμε. Επειδή μπορεί να δώσει μια ανάσα και μια ελπίδα στη χώρα. Το κούρεμα όταν ολοκληρωθεί, δεν θα μπορούν να το πάρουν πίσω, ενώ τις συντάξεις και τον κατώτατο μισθό, μια νέα κυβέρνηση μπορεί να τα ξαναδεί από την αρχή. Τόσο δύσκολο, είναι να το καταλάβει κανένας; Πόσο πιο απλά να το εξηγήσουμε; Γιατί “τρώγονται” τόσο πολύ με τις “δεσμεύσεις ” τις “υπογραφές” και τις “διαβεβαιώσεις”, αν έχουν “δεμένα” τα Μνημόνια;

Το ερώτημα, λοιπόν,  δεν είναι το απλοϊκό “μνημονιακός – αντιμνημονιακός”, αλλά άλλο. Και εξηγούμαι:

Η κρίση είναι συστημική, το έχουμε αναλύσει αυτό πολλές φορές εδώ. Είναι αποτέλεσμα της διαχείρισης του κράτους από δυο βαθιά διαπλεκόμενα κόμματα που από την μια φρόντιζαν τους χορηγούς τους λεηλατώντας το δημόσιο πλούτο και από την άλλη έκλεβαν το δημόσιο ταμείο για να βολέψουν τις κομματικές πελατείες τους. Με δεκανίκι και … ιδεολογικό καθοδηγητή την καθεστωτική αριστερά.

Αν δεν αλλάξεις όμως αυτό το σύστημα, αν δεν τα γκρεμίσεις όλα αυτά που μας έφεραν ως εδώ, πως θα βγεις από την κρίση; Μοιραία θα περιοριστείς στην διαχείρισή της.

Κάποτε ο Σαμαράς έπαιξε εναντίον του συστήματος και τον πέταξαν έξω. Ύστερα από πολλά χρόνια ξανάπαιξε εναντίον του συστήματος