Δεν βαρέθηκε να αντιγραφεί τον Ανδρέα ο Αλέξης;

Εγκλωβισμένος μεταξύ του πολιτικού και οικονομικού ρεαλισμού και της «κόκκινης» φράξιας εντός του συνασπισμού που ζητά αλβανοποίηση της Ελλάδας με… κλείσιμο των συνόρων για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας. Η ομιλία του στη συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής ενόψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ το Δεκέμβριο

ήταν μια προσπάθεια να συγκεράσει τις απόψεις και να συνενώσει τις συνιστώσες οι οποίες έχουν σηκώσει διαφορετικά μπαϊράκια. Από τη μια οι πρώην ΚΚΕ με το Λαφαζάνη επικεφαλής οι οποίοι ζητούν πλήρη ρήξη με την Ευρώπη, καταγγελία της δανειακής σύμβασης, χρεοκοπία ως εκ τούτου και έξοδο από το ευρώ. Από την άλλη, η «πράσινη» συνιστώσα αποτελούμενη από τους Πασόκους που έχουν βρει ζεστή αγκαλιά στον Τσίπρα εγκαταλείποντας το διαλυμένο ΠΑΣΟΚ κι αφού πρώτα ήταν αυτοί που διέλυσαν την ελληνική κοινωνία. Τα ορφανά του Αντρέα τα οποία προσπαθούν να είναι πιο… κεντρώοι και που γνωρίζουν τα επικοινωνιακά κόλπα και τις πολιτικές ίντριγκες που κάνουν ένα συνονθύλευμα πολιτικών σε κόμμα που θα διεκδικήσει την εξουσία. Ό,τι έκαναν και την εποχή του Αντρέα δηλαδή και αργότερα του Σημίτη.

Κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκονται κάποιες Ρόζες, κάποιες ΑΚΟΕΣ και διάφοροι άλλοι περίεργοι που έχουμε κατά καιρούς περιγράψει.

Ο Τσίπρας λοιπόν προσπάθησε σήμερα να παίξει το παιχνίδι του αντί σε όλα, πάντα εκ του ασφαλούς, όπως έκανε και ο πολιτικός του μέντορας, Ανδρέας Παπανδρέου. Έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, έξω οι βάσεις του θανάτου, τα συνθήματα της δεκαετίας του ’80. Έξω από το Μνημόνιο, Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, τα συνθήματα του Τσίπρα.

Σε μια οξύτατη επίθεση κατά της… τριανδρίας που τους χαρακτήρισε «Μερκελιστές», άβολους, τρεμάμενους προστάτες των δανειστών, ο κ. Τσίπρας μίλησε για δημοκρατικό καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ να μην ψηφιστούν τα μέτρα. Παίρνοντας ο ίδιος αυθαίρετα τη σημαία του δημοκράτη που μόνο αυτός έχει δίκιο και προστατεύει την πατρίδα είπε:  «Είναι πατριωτικό και δημοκρατικό καθήκον όλων μας. Για μας και για τα παιδιά μας. Να μην ψηφιστούν αυτά τα μέτρα. Να μην είναι τα τελευταία μέτρα, αλλά τα πρώτα που δεν θα περάσουν».

Και συνέχισε με ένα πομπώδες ύφος που δεν ταιριάζει στο πολιτικό του ανάστημα:

«Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης επέλεξαν να συντηρήσουν τον άξονα υποταγής και μετάνοιας που προανήγγειλε ο πρωθυπουργός στο ταξίδι του στο Βερολίνο. Επέλεξαν να τα ‘χουν καλά με τους ισχυρούς. Όχι να διαμορφώσουν μέτωπο με τους αδύνατους. Είτε από έλλειψη θάρρους και διορατικότητας».

Κι έκανε και την εξής αυθαίρετη πέρα για πέρα ανάλυση: «Ο λαός ενώνεται με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για να βγάλει τον τόπο από τον γκρεμό του Μνημονίου. Γιατί ξέρει ότι έχει μπροστά του μία -και  μόνο μία- πραγματική επιλογή: ή το πρόγραμμα της οικονομικής και κοινωνικής εκκαθάρισης του Μνημονίου ή το πρόγραμμα για την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου. Ή το Μνημόνιο ή τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος».

Από πού κι ως που ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι εξεγείρει τα πλήθη;