Δεν είμαστε ανδράποδα κι ούτε θα γίνουμε.

 Του Φαήλου Μ. ΚρανιδιώτηΤο σύστημα της παρακμής έχει τακτικούς και ατάκτους. Οι τακτικοί είναι η κυβέρνηση. Οι άτακτοι είναι κάτι σκουπιδιαραίοι της «ενημέρωσης» κι οι ψιλορουφιάνοι τους, που υποδύονται τους αναλυτές και τους δημοσιογράφους.Έχουν λυσσάξει, γιατί δεν το χωράει ο νους τους. Αυτοί λένε ναι, ναι, ναι, yes, oui, evet, si, ja, σκύβουν ώσπου το μέτωπο τους να κολλήσει στο μωσαϊκό, φτιάχνουν δημοσκοπήσεις, παραπολιτικά, ντρεσάρουν το πόπολο σαν άλογο με την μάστιγα και τον συραγωγέα. Κι έρχεται ένας αληθινός αστός, από τους ελάχιστους αυθεντικούς μέσα σ’ αυτή τη στρατιά των εθελοντών παρακεντέδων κι εκ πεποιθήσεως ντιντήδων, και χαλάει την πιάτσα. Πάει χαμογελαστός κι αποφασισμένος, κοιτάει κατάματα Φράγκους, Αλανούς και Κέλτες, μπατιρημένους  εργολάβους και άπληστους τραπεζίτες και λέει ΟΧΙ. Κι εξηγεί και το γιατί. Και προτείνει και λύση!Λοιπόν, αδέρφια, αν το 2007- 2008, σας έλεγε κάποιος ότι το 2011 ο Αντώνης Σαμαράς, κόντρα σε όλη την μεταπολιτευτική παράγκα, τους μπετατζήδες, τους νταβαντζήδες και τις νούλες τους, θα είναι αδιαφιλονίκητος Αρχηγός της ΝΔ, θα έχει σουτάρει την μελαγχολική συμμαθήτρια του κυρ Μιχάλη του χουβαρντά, κάτι νόμιμους και ηθικούς, τον κολοσσό Αυγενάκη κλπ, θα το πιστεύατε; Κι όλο αυτό επαναϊδεολογικοποιώντας την πολιτική, δίνοντας της πάλι χρώμα, υψώνοντας ψηλά τις σημαίες. Κι αν ο κάποιος σας έλεγε επίσης, πως αυτός, ο αστός, θα πήγαινε κόντρα στους αυθάδεις βιομηχάνους χωρίς βιομηχανία και με τα φράγκα τους στην Εσπερία, κόντρα στους τραπεζίτες, στους μπετατζήδες, στους μονοπύθμενους και στους απύθμενους, στους ξένους τοκογλύφους, λέγοντας ΟΧΙ σε μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο, πιέσεις κι εκβιασμούς, θα το πιστεύατε;Λοιπόν, παίδες, γι’ αυτό ο Αντώνης Σαμαράς είναι το όχημα το ιδεών μας. Βετεράνος του αθλήματος, από το 1977 κι έφηβος των ελπίδων μας. Η πορεία του όμως έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό, πολύ ελληνικό. Είναι μια πορεία αντίστασης. Αντίσταση γραμμένη με όχι αλλά και με προτάσεις. Πορεία αντίστασης στην παρακμή, στο ξεπούλημα, στην εύκολη τακτοποίηση, στην υποταγή. Αυτό είναι αληθινή Ηγεσία.Γιατί μπορεί να είσαι Πρόεδρος και να μην είσαι Αρχηγός, όπως ο Γιώργος, που έγινε δοσατζής των τοκογλύφων. Όπως η μελαγχολική μαντάμ του 1% κι αυτό σκάρτο, που ακόμη περιμένει το κούριερ με το κόμμα αμπαλαρισμένο με φιογκάκι. Ποτέ δεν θα γίνει Αρχηγός. Θα μείνει μελαγχολική και κακομαθημένη  συμμαθήτρια. Ή όπως ο κωλοτούμπας ο ευλύγιστος, ο βοηθητικός νεοπασόκος, που ‘χει μπερδέψει την stand up comedy με την πολιτική. Πολιτικό «καρτούν», οπαδός του Μαρξ, όχι του Κάρολου, του Γκρούτσο, που είπε «αυτές είναι οι αρχές μου κι αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες». Μερικές φορές νοιώθω τύψεις. Γιατί ακόμη κι εγώ ξεχνάω πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνει o Αντώνης, πόσο κόστος και προσωπικούς κινδύνους περιέχει αυτή η ιδεαλιστική αλλά και βαθιά ρεαλιστική στάση. Πιάνει το ψοφοδεές «πρέπει» και το γδέρνει ίσαμε το πι. Όχι για ένα αδειανό πουκάμισο. Γεμάτο το πουκάμισο. Έχει Έλληνες, Ιστορία, Τιμή, Αξιοπρέπεια αλλά και τετράγωνη λο