Αναζητώντας τον Σαμαρά

Η έκφραση του Σαμαρά τα λέει όλα

Σε κάθε ηγέτη εκφράζονται διαφορετικές και αντίθετες τάσεις. Έτσι και στο πρόσωπο του Σαμαρά αντανακλώνται σήμερα οι διαφορετικές τάσεις και συγκρούσεις στη ΝΔ και ευρύτερα την κεντροδεξιά παράταξη: Λαϊκή δεξιά, σκληρή πατριωτική δεξιά, “σαμαρικοί”, “καραμανλικοί”, συστημικοί, σε ένα εκρηκτικό μίγμα με αριβίστες και τυχοδιώκτες της πολιτικής.

Οι

συγκεκριμένες τάσεις εκφράζονται  και στα άτομα του λεγόμενου αρχηγικού περιβάλλοντός της  Συγγρού (επειδή ο Σαμαράς αυτούς που πραγματικά εμπιστεύεται τους κρατάει μακριά για να μην καούν): Από την μια ασυμβίβαστοι της πατριωτικής και λαϊκής δεξιάς και από την άλλη καραμανλικοί, καριερίστες συστημικοί και διάφοροι θεωρητικοί ξεκομμένοι από την κοινωνία. Μαζί με εκπροσώπους της καθεστωτικής αριστεράς.

Θαρρώ επίσης ότι και στο μυαλό του Σαμαρά κυριαρχούν δύο τάσεις, αυτή της αστικής πολιτικής ευγένειας και εκείνη του ρηξικέλευθου πολιτικού. Μέσα στον Σαμαρά θα συγκρούονται επίσης πάντα η μόρφωση και η καταγωγή του από την μια και οι ανάγκες του καθημερινού πολιτικού ρεαλισμού από την άλλη.

Αυτό το εκρηκτικό μίγμα κάνει τον ηγέτη Σαμαρά που πολλούς έκανε τον αγαπήσουν, άλλους να τον μισήσουν και άλλους (όπως τώρα) να …βγουν από τα ρούχα του.

Με βάση τα προηγούμενα θα επιχειρήσω τώρα να δώσω μια εξήγηση των όσων συνέβησαν μέχρι τώρα.

Ενώ από την αρχή που ανέλαβε την ΝΔ ο Σαμαράς κινήθηκε ξεκάθαρα με ρηξικέλευθους όρους, ασκώντας μία αντιμνημονιακή πολιτική με κύριο στόχο τον απεγκλωβισμό από τα δεινά του μνημονίου και την  διασφάλιση της Ζωής, της Ελευθερίας και της Περιουσίας του λαού (κοινωνικός φιλελευθερισμός), ξαφνικά βλέπουμε μια στροφή προς την αστική πολιτική συμβατικότητα.

Μήπως  τον φόβισαν με την υποτιθέμενη χρεοκοπία, που αν διαβάσει κάνεις τις τελευταίες οικονομικές αναλύσεις θεωρείται απίθανη, τουλάχιστον για το πρόσεχες διάστημα;

Γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που λένε ότι αν οι Γερμανοί, ήθελαν να χρεοκοπήσουμε θα το είχαν κάνει εδώ και καιρό και δεν θα μας κρατούσαν ζωντανούς με νύχια και με δόντια, για να διασώσουν την Ιταλία και την Ισπανία. Όπως είναι επίσης ξεκάθαρο ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα βρίσκεται και αυτό υπό κατάρρευση, με μια Μέρκελ και έναν Σαρκοζί να καταβάλουν απέλπιδες τάχα προσπάθειες για να μην καταρρεύσει, αλλά στην πραγματικότητα να προωθούν την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων. Κάτι που όλο και περισσότερο το θεωρούν χρονικά αναπόφευκτο.

Μήπως τον φόβισαν, λέγοντάς του ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για  μία μετωπική σύγκρουση με το πράσινο κράτος και ότι θα πρέπει να περιμένει την πλήρη κατάρρευση του  και μετά να επιτεθεί; Ενώ όλοι καταλάβαιναν ότι με μία έφοδο το ΠΑΣΟΚ θα είχε καταρρεύσει;

Δηλαδή, κάνεις εκλογές και διαπραγματεύεσαι με την Ευρώπη, δεν αφήνεις τον αντίπαλο να ζήσει. Και ειδικά όταν αυτός λέγεται ΠΑΣΟΚ. Και δεν ακούς αυτές τις συντηρητικές και άσχετες με την κοινωνική πραγματικότητα φωνές που σε περιτριγυρίζουν.

Ο Σαμαράς έγινε αρχηγός της