Αναζητώντας τον «Περικλή», που θέλει να γράψει ιστορία...

Αν μελετήσει κανείς την πορεία εξέλιξης των κομμάτων εξουσίας μεταπολιτευτικά, θα καταλήξει στο θλιβερό συμπέρασμα πως όλα λίγο πολύ πατούσαν στα ίδια χνάρια ''πλοήγησης'', αυτά τα ευρωπαϊκά, που έγιναν τελικά κοινός τόπος σύγκλισης για δεξιούς και αριστερούς κυβερνήτες, μαρξιστές και ''φιλελεύθερους''.

Μέσα σ' αυτό το πολύχρωμο γήπεδο όπου ο εξευρωπαϊσμός ήταν ο μύχιος πόθος όλων των κομμάτων εξουσίας, ''αναδείχθηκαν'' - κατά το μάλλον ή ήττον - ασήμαντοι ''Κλέωνες'' ως πρωθυπουργοί και ελάχιστοι ''Περικλείς'', με την έννοια των οραματιστών, που άφησαν τη δημιουργική εθνική σφραγίδα

Κάποια απ' τα παλιά κόμματα που ανέδειξαν στο παρελθόν τους τελευταίους έχουν χάσει με τα χρόνια τη λάμψη τους και κινούνται στα όρια αποϊδεολογικοποίησής τους, με την έννοια ότι έχουν ατονίσει σ' αυτά τα ουσιώδη αιτούμενα της κοινωνίας, που ήταν σήμα κατατεθέν στους πρώτους αγώνες τους.

Η αγάπη για την πατρίδα, η άνθιση της ελληνικής περιφέρειας, η ανεξαρτησία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης απ' το κράτος, τα κίνητρα για άμιλλα και αριστεία στους πολίτες, η κατάργηση της γραφειοκρατίας, η εδραίωση της αξιοκρατίας, το όραμα για απεγκλωβισμό του σχολείου από τον βρόγχο της χρησιμότητας, ώστε να γίνει τόπος χαράς, μάθησης και δημιουργικής απασχόλησης για τους μαθητές του, μοιάζουν όλο και περισσότερο απροσπέλαστα όνειρα που χρειάζονται έναν ''Περικλή'' να τα λύσει.

Έτσι φτάνει δικαιολογημένα ο ελληνικός λαός κι αναρωτιέται, με το που φεύγει μια παλιά κυβέρνηση κι έρχεται μια καινούρια, αν ο νέος πρωθυπουργός είναι ο ''Περικλής'' που προσδοκούσε, εν είδει Μεσσία. Αν είναι αυτός που θα κάνει τη διαφορά και δε θα φύγει παραδομένος και με το κεφάλι σκυμμένο, όπως έκαναν άλλοι...

Είναι μια κουρασμένη κοινωνία η ελληνική από το πολύ περίμενε και την κρίση, που την άφησε μ' άδειες τις τσέπες και πικρές τις καρδιές. Γι' αυτό, μετά τα όσα καταστροφικά τής συνέβησαν, είναι πιο έτοιμη από ποτέ να αγκαλιάσει κάθε προσπάθεια του νέου πρωθυπουργού, που θα της επιτρέψει να ανασάνει και στη συνέχεια να ορθοποδήσει σιγά-σιγά με ορίζοντα το καλύτερο.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που νιώθει το βάρος αυτής της ευθύνης, δείχνει απ' την πρώτη στιγμή ετοιμοπόλεμος. Το ξέρει πως για χάρη του κόσμου αυτού, που είναι έτοιμος να τον αγκαλιάσει θερμά στην πρώτη του νίκη, δεν έχει δικαίωμα να αποτύχει. Κι αυτό τον αγχώνει αρκετά, παρά τον ούριο άνεμο που φαίνεται να φουσκώνει απ' την πρώτη στιγμή τα πανιά του.

Το να γυρίσει ο τροχός της ανάπτυξης, να ''ξαναγεννηθεί'' η ελληνική επαρχία, να εξυγιανθούν η Παιδεία και η Υγεία, να αξιοποιηθεί το υπάρχον δυναμικό της χώρας μας και να δοθεί διέξοδος απασχόλησης στους ανέργους, θα είναι ασφαλώς ηράκλειοι άθλοι αν θα επιτευχθούν. Άθλοι που θα δώσουν το σήμα στον λαό για την επιτυχημένη επιλογή του.

Όμως ο άρχοντας δεν κρίνεται μόνο από τα μικρά, έστω κι αν φαντάζουν αυτά στα μάτια μας μεγάλα. Κρίνεται κι από τη στάση και τις αντιστάσεις του να αντιμετωπίσει τα μεγάλα εθνικά θέματα, που απαιτούν - πέραν του στρατηγικού σχεδιασμού και της επιλογής των αρίστων που θα τα φέρουν εις πέρας - επείγουσα αναβάθμιση των οπλικών συστημάτων μας και επαναπροσδιορισμό της αμυντικής πολιτικής μας, εν όψει των νέων κινδύνων που προοικονομούνται στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο απ' τις κινήσεις του Ερντογάν και τα μεγαλοϊδεατικά σχέδιά του.

Με εξασφαλισμένα αυτά, μπορούμε να κάνουμε τις κινήσεις που πρέπει στα θέματα εξωτερικής πολιτικής με πρώτο το Σκοπιανό, που παραμένει ανοιχτή πληγή για τον ελληνικό λαό, με δεδομένα τα δυσοίωνα αποτελέσματα της ''συμφωνίας'' που υπογράψαμε με τους Σκοπιανούς - δια χειρός Τσίπρα - στις Πρέσπες.

Εικοσιεπτά χρόνια πριν, το 1992, ο τότε υπουργός των Εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς αρνήθηκε να αναγνωρίσει με την υπογραφή του ως ''Μακεδόνες'' τους κατοίκους της Βαρντάρσκα Μπανόβινα (όπως λεγόταν η περιφέρεια της Γιουγκοσλαβίας μέχρι το 1944, οπότε ο ''νονός'' της - Πρόεδρος Τίτο- τη βάφτισε''Μακεδονία''σφετεριζόμενος το όνομα της ελληνικής). Ένα ''όχι'' που συνυπέγραψαν οι τότε πολιτικοί αρχηγοί, στο συμβούλιο υπό τον Πρόεδρο Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Εικοσιέξι χρόνια μετά, στις 12 Ιουνίου2018, αυτό που δεν έκανε τότε ο Σαμαράς το τόλμησε ο Αλέξης Τσίπρας βάζοντας φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σε μια ''συμφωνία'' μειοδοσίας εξ ονόματος του ελληνικού λαού, αλλά ερήμην της θέλησής του, μέσα από την οποία παραχωρούσε μαζί με το όνομα τη χρήση του όρου ''μακεδονική'' στη γλώσσα και την εθνότητα των Σκοπιανών παραχαρακτών της ελληνικής ιστορίας.

Με δεδομένο λοιπόν ότι ο νυν πρωθυπουργός είχε πει προεκλογικά πως η συνθήκη αυτή είναι εθνικά ασύμφορη και δε θα την υπέγραφε ποτέ, αναμένουμε τις ανάλογες κινήσεις εκ μέρους του προς επανεξέταση και ακύρωση τουλάχιστον των ανιστόρητων υποχωρήσεών μας στη γλώσσα και την εθνότητα, που προκαλούν πολλαπλές συγχύσεις και δίνουν το δικαίωμα στους Σκοπιανούς να ανατροφοδοτούν τον αλυτρωτισμό τους.

Για τους έχοντες γνώση της ιστορίας, το αποκύημα της ''συνθήκης των Πρεσπών'' ισοδυναμεί με εθνική ήττα στο πεδίο της μάχης. Μια ήττα - δώρο στους επιβουλείς της Μακεδονίας μας, που έχουν ξεχάσει απ' την πρώτη στιγμή τα συμφωνηθέντα ''ανταλλάγματα'' του ιστορικού της ονόματος και... κυκλοφορούν ήδη ανά την Υφήλιο ως ''Μακεδόνες'' κι όχι ως ''Βορειομακεδόνες''.

Αυτό και μόνο αναδεικνύει το πόσο μοιραίος, ανιστόρητος και επιπόλαιος ήταν γι' αυτόν τον τόπο ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, γιατί - χωρίς τη λογική της εθνικής αυτοσυντήρησης - υπέγραψε την αρχή των μελλοντικών εθνικών περιπετειών μας.

Το ιστορικό ''ο γέγραφε γέγραφε'' είναι, προφανώς, άγνωστο σ' αυτόν- μια που έχει ρηχή ιστορική μνήμη λόγω άγνοιας της ιστορίας - όπως ήτανε άγνωστη και η στάση εθνικής ευθύνης που θα τον έκανε να αντιταχθεί στις πιέσεις των Γερμανών και των Αμερικανών, ώστε να αντιδρά ως Έλλην πρωθυπουργός και όχι ως υπηρέτης δύο αφεντάδων...

Για τα ιερά χώματα της Μακεδονίας πολεμήσαμε και νικήσαμε τέσσερις φορές τον προηγούμενο αιώνα, για να έρθει ένας ασήμαντος ''Κλέων'' να την εκποιήσει. Όπως είπε ο Αντώνης Σαμαράς, το Σκοπιανό δεν τέλειωσε και γι' αυτό είναι δουλοπρεπές να σκύψουμε το κεφάλι αποδεχόμενοι τα τετελεσμένα.

Γιατί αν το κάνουμε αυτό, τότε θα επιβεβαιώσουμε την αποδεδειγμένη άποψη που λέει ότι«αν δείξεις ότι είσαι διατεθειμένος να παραχωρήσεις πέντε πράγματα που σου ανήκουν, τότε δίνεις το μήνυμα ότι είσαι δεκτικός σε πιέσεις για να σου πάρουν άλλα πέντε»...

Με δεδομένο αυτό, κύριε πρωθυπουργέ - αν δεν μπορείτε να ακυρώσετε τη συμφωνία (κάτι για το οποίο δεν πειστήκαμε ακόμα ότι δεν μπορείτε να κάνετε) - κοιτάξτε τουλάχιστον να βελτιώσετε τους όρους της ρίχνοντας όλο το βάρος στην απόσυρση απ' τη ''συμφωνία'' της αναγνώρισης στους Σκοπιανούς ''μακεδονικής'' εθνότητας και γλώσσας.

Αν δεν το πετύχετε ούτε αυτό, θα θεωρηθείτε πολιτικά ανεπαρκής όπως ο προηγούμενος. Ένας μικρός ηγετίσκος στη θέση του ''Περικλή'' που λαχταρά να δει κυβερνήτη ο κόσμος, για να γράψει τη δική του πολιτική και εθνική ιστορία...

''Κρινιώ Καλογερίδου'' (Βούλα Ηλιάδου)

Διαβάστε περισσότερα