“The Greek boys proudly marching!”

Ήμουν ακόμα φρέσκος στη ΝΥ, όταν για πρώτη φορά παρακολούθησα μια Πανομογενειακή συγκέντρωση που ρύθμιζε τα οργανωτικά θέματα για την Παρέλαση του Ελληνισμού στην 5η Λεωφόρο.

Μέγα θέμα η έλευση του Ευζώνων.

Τα προηγούμενα χρόνια η Ελληνική Κυβέρνηση δεν είχε στείλει το Ευζωνικό Άγημα και όλοι φώναζαν και απαιτούσαν να έρθουν οι Εύζωνοι.

"Ρε πατριώτη, γιατί είναι τόσο σημαντικό να έρθουν οι Εύζωνοι;"

Ρώτησα κάποιον ομογενή, που καθόταν δίπλα μου και φώναζε συνέχεια.

Με κοίταξε όλος έκπληξη.

"Άμα έρθουν, θα δείς!"

Τελικά χάρη στις συντονισμένες προσπάθειες,

Όταν ανακοινώθηκε, σε μια από τις επόμενες συνεδριάσεις της Πανομογενειακής, επικράτησε πανζουρλισμός!

Η επιτυχία της Παρέλασης ήταν προεξοφλημένη.

Όταν για πρώτη φορά είδα να παρελαύνει το Άγημα των Ευζώνων, κατάλαβα γιατί επέμεναν τόσο πολύ.

Το ίδιο βράδυ, όλα τα τοπικά δελτία ειδήσεων παρουσίασαν εκτενή στιγμιότυπα από την παρέλαση, με κυρίαρχο φυσικά το Ευζωνικό Άγημα.

Μάλιστα, στο κανάλι 7 όπου παρουσίαζε τις ειδήσεις ο ελληνοαμερικανός Ernie Anastos, είχε και συνεντεύξεις.

Την Δευτέρα, όταν πήγαν να πάρω τους New York Times, ένα ρίγος υπερηφάνειας και συγκίνησης με διαπέρασε.

Στην πρώτη σελίδα μια φωτογραφία με τους ευθυτενείς Εύζωνες και υπέρτιτλο. "THE GREEK BOYS PROUDLY MARCHING ON 5th AVENUE!"

Μπήκα στο μετρό, άνοιξα φαρδιά-πλατιά το εξώφυλλο για να βλέπουν όλοι!

Τόσο περήφανος ένοιωθα!

Εκείνη την ημέρα θα είχα αγοράσει καμιά εικοσαριά εφημερίδες και όπου πήγαινα... ξεχνούσα και μία!

Παρόμοια θέματα, στην πρώτη σελίδα είχαν όλες οι εφημερίδες της Νέας Υόρκης!

Το βράδυ της Δευτέρας, στην μεγάλη αίθουσα της Κοινότητας του Αγίου Δημητρίου, όπου ήρθαν οι Εύζωνες να παρουσιάσουν ένα χορευτικό πρόγραμμα με δημοτικά τραγούδια, επικράτησε το αδιαχώρητο.

Μικρά παιδιά, νέοι, έφηβοι, αλλά και μεγαλύτερα να παραληρούν με την εμφάνιση των Ευζώνων.

Ο φίλος ομογενής, δεν είπε τίποτα.

Τον είδα σε μια γωνιά, να προσπαθεί, με το ζόρι, να συγκρατήσει τα δάκρυά του.

Πουθενά αλλού δεν ένοιωσα τη σημασία των παρελάσεων, όσο στη Νέα Υόρκη.

Στους αείμνηστους φίλους μου: Αχιλλέα Παπαδόπουλο, Μάκη Κελλαράκο, Άρη Αλεξανδρόπουλο και Δημήτρη Δημητρίου και σε όσους έδωσαν την ψυχή τους για τον Ελληνισμό στη Νέα Υόρκη.

Διαβάστε περισσότερα