Oι δολοφονημένοι δεν έχουν πολιτικό πρόσημο

Αν είναι κάτι για το οποίο μας πιπιλάει τ’ αυτιά ο ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα χρόνια της ιδεολογικής κυριαρχίας του είναι τα ατομικά δικαιώματα. Μην τολμήσει κανείς να θίξει τα ιερά και τα όσια της αριστεράς κι αμέσως πέφτουν να τον φάνε ζωντανό.

Εδώ έκοψαν διαφήμιση γιατί λέει ήταν προσβλητική για τις γυναίκες και θίχτηκε η Συριζαία γραμματέας ισότητας. Και δεν τολμά κανείς να πει κουβέντα αμέσως τον ξεσκίζουν στην κριτική. Ρατσιστής, μισογύνης, απάνθρωπος και βεβαίως… ακροδεξιός. Εκεί καταλήγουν όλα. Πας μη αριστερός… βάρβαρος.

Δεν ακούσαμε κουβέντα, όμως, για το ρατσισμό της αριστεράς ο οποίος είναι πολύ χειρότερος απ’ όλους, ακόμη και από αυτούς των ναζί. Το διαπιστώσαμε για ακόμη μια φορά στην υπόθεση Κουφοντίνα.

Τα όρνεα της αριστερής δημοσιογραφίας, πληρωμένη από παπατζήδικα χρήματα, έκαναν και πάλι το θαύμα τους. Έπεσαν να ξεσκίσουν π.χ. τα παιδιά του Παύλου Μπακογιάννη. Ο Κώστας και η Αλεξία δεν έπρεπε να σοκαριστούν, δεν έπρεπε να κλάψουν, δεν έπρεπε να βγουν εξοργισμένοι που έβλεπαν ελεύθερο το δολοφόνο του πατέρα τους. Διότι εκτός από παιδιά του Μπακογιάννη είναι και παιδιά της Ντόρας, εγγόνια του Κώστα Μητσοτάκη, ανίψια του Κυριάκου. Επομένως, ως παιδιά δεξιάς οικογένειας δεν είχαν δικαίωμα να κλάψουν, να θυμηθούν, να απαιτήσουν.

Για να μην πούμε για τον Κοντονή και τη συμπεριφορά του μέσα στη Βουλή προς την Ντόρα Μπακογιάννη. Ούτε τον απαιτούμενο σεβασμό στη μνήμη ενός νεκρού. Αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ άλλο δεξιός νεκρός κι άλλο αριστερός.

Αν προσέβαλαν με τέτοιο τρόπο π.χ. τη μάνα του Φύσσα θα έπεφταν όλοι να τους φάνε ζωντανούς. Και δεν κάνουμε κανέναν συμψηφισμό. Η μάνα, η αδερφή, η γυναίκα, το παιδί κάθε νεκρού είναι το ίδιο πονεμένες, το ίδιο σεβάσμιες για οποιαδήποτε περίπτωση.

Είδαμε δηλώσεις του γιου του Τεμπονέρα ο οποίος αν θυμόμαστε καλά είναι στην κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Παιδί δολοφονημένου πατέρα κι αυτός, σεβαστή η θλίψη του, ο πόνος του για την απώλεια ενός ανθρώπου από τον Καλαμπόκα, στα ταραγμένα εκείνα χρόνια. Κι όμως, αν και ο ίδιος γνωρίζει από πόνο, από απώλεια, επιτίθεται στον Κώστα Μπακογιάννη. Γιατί; Μα γιατί χρόνια τώρα ξέραμε, έτσι μας έμαθαν, ότι οι δεξιοί δολοφόνοι, η δεξιά τρομοκρατία πάει στην κόλαση αλλά η αριστερή τρομοκρατία πάει στον παράδεισο.

Είναι ντροπή. Διχάζουν την ελληνική κοινωνία με απίστευτο τρόπο. Ακόμη και τη δολοφονία του Τεμπονέρα σε επεισόδια, την συμψηφίζουν, τη βάζουν στην ίδια ζυγαριά με τις 11 δολοφονίες του Κουφοντίνα. Μα είναι δυνατόν; Κι όμως είναι. Όπως είναι αδιανόητο να προσβάλλεις τους συγγενείς των νεκρών και τη μνήμη αυτών.

Δεν έχει δικαίωμα η οικογένεια Μπακογιάννη να θρηνήσει γιατί είναι πολιτική οικογένεια. Δεν έχει δικαίωμα ο Περατικός γιατί είναι εφοπλιστής. Δεν έχει δικαίωμα η χήρα του Σόντερς γιατί ήταν Βρετανός. Προφανώς δεν έχει δικαίωμα και η μάνα του Αξαρλιάν γιατί τι ήθελε και πέρναγε από εκεί; Άλλωστε οι τρομοκράτες ήθελαν να πάνε διακοπές και βιάζονταν.

Κάποτε πρέπει να τελειώνουμε μ’ αυτά. Οι νεκροί είναι νεκροί, οι δολοφονημένοι δεν έχουν πολιτικό πρόσημο. Είτε είσαι ο Λαμπράκης που σε σκοτώνει το παρακράτος, είτε είσαι ο μπάτσος που σε σκοτώνει ο τρομοκράτης, είτε είσαι ο Τεμπονέρας είτε ο Μπακογιάννης ένα και το αυτό. Το έγκλημα είναι έγκλημα και πρέπει να έχει ανάλογο θρήνο. Αν η Δικαιοσύνη ή κάποιο άλλο σύστημα δεν αντιμετωπίζει ισότιμα τις περιπτώσεις τότε πρέπει να αλλάξουμε το σύστημα. Όχι τους συγγενείς που θρηνούν.

Η κόκκινη και η μαύρη τρομοκρατία σκοτώνει ανθρώπους τελεία και παύλα. Λίγος σεβασμός λοιπόν σ’ αυτούς που μένουν πίσω και θέλουν να θυμούνται και να οργίζονται.

Διαβάστε περισσότερα