O Economist ψηφίζει την «χώρα της χρονιάς»

Η Ουρουγουάη είναι η πρώτη χώρα που νομιμοπο'ιησε το εμπόριο μαριχουάνας

Η ζωή δεν είναι και τόσο κακή, αν και μερικές φορές έτσι φαίνεται. Οι καλές ειδήσεις δεν είναι ειδήσεις: τα πρωτοσέλιδα ως επί το πλείστον αφορούν διαμάχες και διασώσεις, αποτυχία και τρέλα. Ωστόσο, όπως κάθε χρόνος, το 2013 γνώρισε δόξες και συμφορές. Όταν έρχεται η ώρα του απολογισμού, τόσο τα επιτεύγματα όσο και οι αποτυχίες τείνουν να κρίνουν τα «τέκνα» των εγωμανών

ή των αγίων και όχι τις κοινές προσπάθειες που χαρακτηρίζουν το ανθρώπινο φιλότιμο. Για την αποκατάσταση της ισορροπίας από το ατομικό στο συλλογικό και από την κατήφεια στο κέφι, ο Economist αποφάσισε για πρώτη φορά να αναδείξει την «χώρα της χρονιάς».
Αλλά πώς να την επιλέξει; Οι αναγνώστες θα περίμεναν μια υλιστική προοπτική βάσει απλών μέτρων στις οικονομικές επιδόσεις, αλλά μάλλον δεν είναι έτσι. Αν εστιάζαμε στην αύξηση του ΑΕΠ, θα επιλέγαμε το Νότιο Σουδάν, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα σημειώσει μια εκπληκτική ανάπτυξη 30% το 2013 – περισσότερο ως συνέπεια της πτώσης 55 % το προηγούμενο έτος, που προκλήθηκε από το κλείσιμο του αγωγού πετρελαίου ως αποτέλεσμα του διαχωρισμού του από το Σουδάν, παρά ως ένας λόγος αισιοδοξίας για την πολύπαθη χώρα. Ή θα μπορούσαμε να επιλέξουμε ένα έθνος που έχει υποστεί οικονομικές δοκιμασίες και επέζησε για να διηγηθεί την ιστορία. Η Ιρλανδία βγήκε από το μνημόνιο και τις περικοπές με υποδειγματικό σθένος και ηρεμία. Η Εσθονία έχει το χαμηλότερο επίπεδο χρέους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά φοβόμαστε ότι αυτή η οικονομετρική μέθοδος θα επιβεβαιώσει τις χειρότερες καρικατούρες μας, ως απόλυτοι υπολογιστές. Επιπλέον, ο κάθε θρίαμβος δεν εμφανίζεται στο ισοζύγιο πληρωμών μιας χώρας.
Ένα άλλο πρόβλημα είναι αν θα αξιολογήσουμε τις κυβερνήσεις ή τους ανθρώπους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα πλεονεκτήματά τους είναι αντιστρόφως ανάλογα: σκεφτείτε την Ουκρανία, με τον επιθετικό πρόεδρο της Βίκτορ Γιανουκόβιτς και τους θαρραλέους πολίτες της που παλεύουν για τη δημοκρατία στους δρόμους του Κιέβου, έστω και αν πριν από εννέα χρόνια μπήκαν στον κόπο να κάνουν μια επανάσταση για να κρατήσουν μακριά τον ίδιο άνθρωπο. Ή θυμηθείτε την Τουρκία, όπου δεκάδες χιλιάδες διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στην υφέρπουσα απολυταρχία και τον Ισλαμισμό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον πρωθυπουργό «σουλτάνο». Δυστυχώς κανένα από αυτά τα κινήματα δεν αποδείχθηκε ακόμα απολύτως επιτυχές.
Υπάρχουν και οι καθοριστικές ερωτήσεις. Μία πιθανή υποψήφια χώρα, η Σομαλιλάνδη, έχει κρατήσει μακριά τους πειρατές και τον ισλαμικό εξτρεμισμό, αλλά στις περισσότερες αναφορές δεν θεωρείται τόσο μια χώρα, αλλά μια επαρχία της Σομαλίας που αποσπάστηκε –και που παλεύει για να παραμείνει έτσι. Εκτός από τις χώρες που δεν σχηματίστηκαν ακόμα πλήρως, θα μπορούσαμε να γιορτάσουμε αυτές που θα μπορούσαν σύντομα να διαλυθούν: το Ηνωμένο Βασίλειο, που δεν τα πήγε και πολύ άσχημα σε γενικές γραμμές, από τη δημιουργία του το 1707, αλλά θα μπορούσε να διαλυθεί το 2014 αν οι Σκωτσέζοι αποδειχθούν παράτολμοι για να ψηφίσουν την απόσχιση.
Τελικά ποιος είναι ο νικητής;
Όταν άλλα έντυπα κάνουν ανάλογες δημοσιεύσεις αλλά για άτομα, ανταμείβουν γενικά την επιρροή και όχι την αρετή. Έτσι καταλήγουν να επιλέγουν ανάμεσα σε προσωπικότητες όπως ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο αγιατολάχ Χομεϊνί ή, το 1938, ο Αδόλφος Χίτλερ. Υπό αυτή τη λογική της realpolitik, θα επιλέγαμε της Συρία του Μπασάρ Άσαντ , από την οποία εκατομμύρια πρόσφυγες παγώνουν σε στρατόπεδα σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο. Αν επιλέγαμε βάσει της επιρροής κατά κεφαλή του πληθυσμού, θα ψηφίζαμε τα νησιά Σενκάκου (ή Ντιαογού), το βραχώδες σύμπλεγμα στην Ανατολική Θάλασσα της Κίνας που έχει απειλήσει την υποκίνηση ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου, αν και αυτό θα μπορούσε να συνεπάγεται την ανεξαρτησία τους, οδηγώντας σε εισβολή της Κίνας ή της Ιαπωνίας. Εναλλακτικά, βάσει της αρχής της πολιτειακής οργάνωσης του Ιπποκράτη, θα μπορούσαμε να προτείνουμε μια χώρα για την οποία δεν υπάρχουν σημαντικά δεινά ή ενθουσιώδεις αναφορές. Το Κιριμπάτι φαίνεται να είχε μια ήσυχη χρονιά .
Αλλά τα επιτεύγματα που αξίζουν περισσότερο έπαινο, πιστεύουμε, είναι οι ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις που δεν βελτιώνουν απλά ένα έθνος, αλλά, αν αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση, θα μπορούσαν να ωφελήσουν όλο τον κόσμο. Οι γάμοι των γκέι είναι μια τέτοια προοδευτική πολιτική, η οποία αύξησε το συνολικό άθροισμα της ανθρώπινης ευτυχίας χωρίς οικονομικό κόστος. Αρκετές χώρες τους έχουν εφαρμόσει το 2013 – συμπεριλαμβανομένης και της Ουρουγουάης, η οποία επίσης, μοναδικά, ψήφισε ένα νόμο για να νομιμοποιήσει και να ρυθμίσει την παραγωγή, την πώληση και την κατανάλωση κάνναβης. Αυτή είναι μια αλλαγή τόσο προφανώς λογική, που περιορίζει τους απατεώνες και επιτρέπει στις αρχές να επικεντρωθούν σε πιο σοβαρά εγκλήματα, κάτι που καμία άλλη χώρα δεν έχει κάνει. Αν και άλλοι ακολουθήσουν το παράδειγμά της και συμπεριλάβουν και άλλες ναρκωτικές ουσίες, η ζημία που προκαλούν αυτά τα ναρκωτικά στον κόσμο θα μειωθεί δραστικά.
Ακόμα καλύτερα, ο άνθρωπος που κυβερνά τη χώρα, ο πρόεδρος Χοσέ Μουχίκα, είναι αξιοθαύμαστα ταπεινός. Με ασυνήθιστη ειλικρίνεια για έναν πολιτικό, χαρακτήρισε το νέο νόμο ως ένα πείραμα. Ζει σε ένα ταπεινό σπίτι στην εξοχή, οδηγεί μόνος του ένα Volkswagen Beetle και πετάει στην οικονομική θέση. Συγκρατημένη αλλά τολμηρή, φιλελεύθερη και λάτρης της διασκέδασης, η Ουρουγουάη είναι η χώρα της χρονιάς. Συγχαρητήρια!

http://www.economist.com/news/leaders/21591872-resilient-ireland-booming-south-sudan-tumultuous-turkey-our-country-year-earths-got