H Οικονομία είναι ένας ζωντανός νεκρός!

 Η πρόσφατη υποβάθμιση αρκετών  χωρών της ευρωζώνης από πλευράς των οίκων αξιολόγησης, σημαίνει πως η χρεοκοπία τους είναι θέμα χρόνου, άσχετα με τις όποιες προσπάθειες διάσωσης.

Πάντοτε πιστεύαμε ότι το ευρώ θα καταρρεύσει πριν από το δολάριο, το οποίο θα είναι το τελευταίο νόμισμα που θα γονατίσει.

Αυτή λοιπόν θα είναι η τραγική κατάληξη της επιδίωξης της σοσιαλιστικής ουτοπίας, στην οποία υποτίθεται ότι οι άνθρωποι δεν

θα χρειάζονταν να ανησυχούν για τίποτα, αφού το πανταχού παρόν κράτος θα τους φρόντιζε από την γέννησή τους μέχρι και στο νεκροταφείο.

Το σύγχρονο κοινωνικό κράτος γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στην αυτοκρατορική Γερμανία του καγκελάριου Otto von Bismarck, ο οποίος είχε πει πως:

«η πρόθεσή μου ήταν να δωροδοκήσω την εργατική τάξη, ή αλλιώς, να τους πάρω με το μέρος μου, να θεωρούν το κράτος ως έναν θεσμό που υπάρχει για αυτούς, και για το καλό τους…».

Σύμφωνα με τον Frideric Howe, που θαύμαζε το γερμανικό σύστημα, «το άτομο υπάρχει για το κράτος, και όχι το κράτος για το άτομο».

Σήμερα ζούμε το τέλος αυτής της δωροδοκίας, αλλά και της κλοπής που συμπαρέσυρε ολόκληρο τον κόσμο στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα.

Η πιο ακραία μορφή σοσιαλισμού, αυτή του σοβιετισμού, κατέρρευσε από μόνη της πριν από 20 χρόνια. Τώρα, οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις της Δύσης, που πίστεψαν ότι μπορεί να υπάρχει και τρίτος δρόμος προς την ουτοπία, ανακαλύπτουν πως η διαφθορά του σοσιαλισμού έχει υπονομεύσει και τα δικά τους κοινωνικά θεμέλια.

Οι «κοινωνικοί μηχανικοί» θέλησαν να ελέγξουν την ζωή, να τιθασεύσουν τις αγορές, και να δημιουργήσουν μια οργανωμένη και προβλέψιμη κοινωνία, διοικούμενη από πεφωτισμένους γραφειοκράτες. Εκεί που υπήρχε η, κατά τον Μαρξ, αναρχία της παραγωγής, αυτοί ήθελαν να βάλουν το κρατικό μονοπώλιο.

Αυτά όλα τελειώνουν. Και οι αναταραχές που βλέπουμε, είναι απλά προάγγελος του τι έχει να γίνει, μόλις τα καλοφροντισμένα μωρά του κράτους τροφού, ανακαλύψουν ότι δεν έχουν πλέον φαί να φάνε.

Οι οίκοι αξιολόγησης δεν λένε την αλήθεια. Υποφέρουν από την ίδια πάθηση που υποφέρουν και οι κεντρικοί τραπεζίτες, πιστεύουν δηλαδή ότι μια κεντρική επιτροπή μπορεί να κατευθύνει τις ζωές και τη δράση εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, προς επίτευξη ενός σκοπού.

Πρόκειται για τους ίδιους οίκους που αξιολόγησαν τα παράγωγα με ΑΑΑ, μέχρι τέλους, και που τώρα κάνουν το ίδιο για τα κρατικά ομόλογα. Που για όλα τα κράτη PIIGS, όχι ΑΑΑ, όχι ΑΑ, αλλά ούτε F δεν θα έπρεπε να είναι αξιολογημένα.

Η αμερικανική κυβέρνηση έχει συστήσει ένα καρτέλ οίκων αξιολόγησης. Επισήμως αναγνωρίζει τους S&P,  Moody’s, και Fitch, και απαιτεί από τα διάφορα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να λαμβάνουν υπόψη τις εκτιμήσεις τους αναφορικά με τα επενδυτικά ρίσκα. Οι οίκοι αυτοί αποτελούν ένα ολιγοπώλιο που ελέγχει το οικονομικό μέλλον ολόκληρων κρατών. Για αυτό και δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει αν η αμερικανική κυβέρνηση τους χρησιμοποιεί ως εργαλεία, προκειμένου να αποσταθεροποιεί οικονομικά περιοχ